Το pillowfights.gr και η στήλη I <3 polls έθεσαν την εξής ερώτηση την προηγούμενη βδομάδα: «Θα μετανάστευες για ένα μεγάλο έρωτα;»
Τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας ήταν ξεκάθαρα.
Συγκεκριμένα, το 84% των ερωτηθέντων απάντησαν θετικά, ενώ το υπόλοιπο 16% αρνητικά.
Ο έρωτας νίκησε για άλλη μια φορά, γιατί εξαιτίας του προτίθεται κάποιος να αλλάξει ζωή.
Μετανάστευση. Μεγάλη λέξη, μεγάλη απόφαση, μεγάλη αλλαγή.
Ειδικά για ανθρώπους που δύσκολα ξεκουνιούνται από οποιαδήποτε συνήθεια τους.
Η συντριπτική πλειοψηφία, λοιπόν, θα ακολουθούσε το έτερον ήμισυ στην ξενιτιά. Θα μου πείτε πως τα τελευταία χρόνια η μισή Ελλάδα έχει μεταναστεύσει για οικονομικούς λόγους. Έτσι είναι.
Η ερώτηση εδώ, όμως, ήταν ξεκάθαρη. Μετανάστευση για τον έρωτα.
Στην περίπτωση που συνδυάζονται και ανάγκη για δουλειά κι έρωτας τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Η απόφαση είναι πιο εύκολη. Η ζωή εδώ δεν προσφέρει τίποτα, οπότε γιατί όχι;
Αν, δηλαδή, ένα ζευγάρι άνεργο ή χαμηλόμισθο δεν τα βγάζει πέρα εδώ και διαπιστώνει ότι όσο πάει και χειροτερεύει η κατάσταση, γιατί να μην πάρει την απόφαση να φύγει στο εξωτερικό;
Η ανάγκη νικάει πολλές φορές τα συναισθήματα και την αγάπη για την πατρίδα.
Ως γνωστών, η φτώχεια φέρνει γκρίνια. Και η γκρίνια σ’ ένα ζευγάρι δεν υποφέρεται.
Η άλλη περίπτωση είναι η δύσκολη κι αυτή που γεννάει διλήμματα. Όταν ο ένας απ’ τους δύο ζει καλά εδώ και δεν έχει παράπονο ούτε από τη δουλειά, ούτε από τη ζωή του και ο άλλος του προτείνει να φύγουν γιατί βρήκε μια ευκαιρία σε κάποια άλλη χώρα.
Εκεί το «ναι, θα έρθω μαζί σου» έχει άλλη βαρύτητα. Και το 84% των ερωτηθέντων είναι έτοιμο να το ξεστομίσει.
Ναι σε άλλη χώρα, άλλο πολιτισμό, άλλη νοοτροπία, άλλη γλώσσα. Μακριά από οικογένεια, φίλους, περιβάλλον. Αρχή από το μηδέν. Στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, που λέει και το άσμα.
Ναι, θα έρθω μαζί σου όπου κι να πας. Αυτή είναι η δύναμη του έρωτα.
Όχι πως το υπόλοιπο 16% δεν πιστεύει σε αυτόν. Απλά μπροστά σε τόσο μεγάλη αλλαγή λέει «όχι».
Όχι για πολλούς και δικούς του σεβαστούς λόγους. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι όλοι οι άνθρωποι γεννημένοι για να αντέχουν τα πάνω κάτω της ζωής. Έχουν άλλους στόχους κι άλλα όνειρα.
Σαφώς είναι προτιμότερη μια τέτοια άρνηση από το να δεχτούν να φύγουν και να γυρίσουν σε δυο μήνες. Είναι, νομίζω, πιο ειλικρινές.
Φυσικά και λιγότερο ψυχοφθόρο για τον σύντροφο που αλλιώς θα ξεκινήσει το ταξίδι κι αλλιώς θα του βγει στην πορεία.
Η δική μου απάντηση στην ερώτηση; Ναι.
Ανήκω κι εγώ στο μεγάλο ποσοστό που θα ακολουθούσε το σύντροφο του σ ‘άλλη χώρα γιατί πιστεύω πως κάποιες αποφάσεις είναι θέμα προτεραιοτήτων και στάσης ζωής.
Εκείνον που θεωρείς άνθρωπο σου τον υπολογίζεις και τον σέβεσαι.
Θα απορήσετε, γιατί να μη σεβαστεί κι αυτός εσάς που θέλετε να μείνετε εδώ;
Γιατί προφανώς και για να μπει στη διαδικασία μιας τέτοιας πρότασης, τα έχει μελετήσει καλά τα πράγματα και θα ‘ ναι καλύτερα και για τους δυο σας. Δεν μιλάω για επιπόλαιες αποφάσεις του τύπου «πάμε κι εμείς επειδή πήγαν τόσοι». Μιλάω για οργανωμένες κινήσεις.
Το μεγαλύτερο, λοιπόν, ποσοστό από εμας τους υποψήφιους ερωτικούς μετανάστες λέμε yes, oui, si, ja, kylla, tak, da, γιατί το δικό μας ελληνικό «ναι» δε θα το καταλαβαίνουν στη νέα μας χώρα.
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
