Στο I <3 Polls της περασμένης βδομάδας, σας ρωτήσαμε αν κουβαλάτε το παρελθόν μαζί σας ή αν του δίνετε μια να πάει στο διάολο. Τελικά περίπου οι μισοί το διαολοστέλνετε και οι άλλοι μισοί του ψήνετε καφέ.
Πιο συγκεκριμένα το 45% από εσάς, διατηρεί επαφή με τις προηγούμενες σχέσεις του και το 55%, όχι.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτοί που επικοινωνούν ακόμα με τους πρώην χωρίζονται κυρίως σε δυο κατηγορίες.
Στην πρώτη έχουμε κυρίως αυτές/αυτούς που τον/την χώρισαν. Συνήθως αισθάνονται πως έχουν το πάνω χέρι, ελέγχουν τα πάντα, ενώ τον έχουν ξεπεράσει.
Συνεπώς μπορώ να σκεφτώ τους εξής λόγους που θέλουν να επικοινωνούν με τον πρώην : α) γιατί ήταν μια δυνατή σχέση, ένας άνθρωπος που υπήρξε άρρηκτα συνδεδεμένος με τη ζωή τους και ενδιαφέρονται πραγματικά για το τι κάνει. β) Επιβεβαίωση, επιβεβαίωση και πάλι επιβεβαίωση. γ) ένας συνδυασμός των α και β με διαφορετικά ποσοστά συμμετοχής του καθενός. Στην πρώτη περίπτωση καλά κάνετε ενδιαφέρεστε και με γεια σας και χαρά σας. Στη δεύτερη περίπτωση, προβλήματα ανασφάλειας κι εσείς, προβλήματα γενικά κι ο άλλος που δέχεται να σας επιβεβαιώνει.
Στη δεύτερη κατηγορία είναι κυρίως αυτοί που τους έχουν χωρίσει. Επιβεβαιώνοντας τον κανόνα των γραμματόσημων (μη μου κάνεις τον αδιάφορο να χαρείς, όλοι έχουμε υπάρξει γραμματόσημα τουλάχιστον μια φορά) που όσο τα φτύνεις, τόσο κολλάνε, θέλουν να επικοινωνούν με τον πρώην.
Τον άνθρωπο αυτόν το θέλουν στη ζωή τους είτε έτσι είτε αλλιώς. Έζησαν πράγματα –λίγα ή πολλά δεν έχει σημασία- μαζί. Δεν τον ξεπέρασαν ποτέ, θέλουν να ξέρουν τι κάνει, πώς περνάει, αν έχει προχωρήσει, αν τους ξέχασε.
Γιατί ένα μικρό κομμάτι μέσα τους, ένα κομματάκι που έχουν θάψει πολύ βαθιά, ελπίζει ότι ίσως κάποτε οι συνθήκες γίνουν περισσότερο ευνοϊκές. Για ένα από όλα τα παραπάνω ή και για όλα μαζί, συνεχίζουν να επικοινωνούν με τον/την πρώην τους.
Δυστυχώς οι άνθρωποι αυτής της περίπτωσης, κάνουν ένα βήμα μπροστά και δυο πίσω. Φιλική συμβουλή: σε τέτοιες περιπτώσεις, η λύση είναι μια. Χρησιμοποιείς τη μέθοδο του τσιρότου. Το ξεκολλάς με τη μια, απότομα και δυνατά και ξεμπερδεύεις δια παντός. Ναι θα πονέσει πολύ, αλλά από το να τραβάς το τσιρότο σιγά σιγά για τα επόμενα χρόνια, καλύτερα έτσι.
Υπάρχει και μια κατηγορία ανθρώπων που πίσω κοιτάζει μόνο για να παρκάρει. Είναι αυτοί που έχουν χωρίσει τα τσανάκια τους με το παρελθόν και δε θέλουν καμία επαφή μαζί του. Oύτε μεθυσμένα τηλεφωνήματα στις τρεις το πρωι, ούτε «πήρα να δω τι κάνεις». Καλά να περνάς και να μη μας γράφεις.
Μεγάλο προσόν αυτό, το να αναγνωρίζεις πότε κάτι έχει φτάσει σε αδιέξοδο και να βάζεις ένα τέλος οριστικό. Σε γλιτώνει από ανούσιες αναμονές και χαμένο χρόνο.
Το κακό είναι ότι μπλέκουν οι «ξέρω να βάζω τελείες» με τους « θα ‘μαι πάντα εδώ» και θρηνούμε θύματα.
Και μη γελιέσαι και βγάζεις τους δυνατούς πάντα νικητές. Κίνδυνος ανεπανόρθωτης βλάβης υπάρχει και από τις δυο μεριές. Οι μεν βιάζονται συνήθως να φύγουν και χάνουν πράγματα σημαντικά, οι δε αρνούνται να γυρίσουν την πλάτη που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω.
Η χρυσή τομή βρίσκεται κάπου μεταξύ αυτών των δυο και την έχουν ανακαλύψει ελάχιστοι.
Για να αγγίξεις την ευτυχία πρέπει να μπορείς να τα κάνεις το ίδιο εύκολα και τα δυο. Να μπορείς να περιμένεις τον άνθρωπό σου εκεί που χρειάζεται, αλλά και να ξέρεις να γυρνάς την πλάτη για να μη χάσεις τον εαυτό σου.
Γιατί καλή και η επικοινωνία με τον πρώην, αλλά σαν την επικοινωνία με τα μέσα σου δεν έχει.
Συντάκτης: Σοφία Καλπαζίδου
