Έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν έχετε πληγώσει κάποιον; Έχετε πέσει ποτέ στο κρεβάτι και πριν κοιμηθείτε να κάνετε έναν απολογισμό της ζωής σας; Απολογισμό πληγών; Πληγών που ανοίξατε και πληγών που σας άνοιξαν; Και κυρίως, αν το έχετε κάνει, αν έχετε κάτσει να αναλογιστείτε πόσες φορές πληγώσατε και πόσες πληγωθήκατε, για ποιο από τα δύο μετανιώσατε περισσότερο;
Δύσκολη απόφαση, δε βρίσκετε; Αυτήν την απόφαση κληθήκατε να πάρετε την προηγούμενη βδομάδα για χάρη του I love poll μας. Ή μας αγαπάτε τόσο που κάτσατε να μετρήσετε πληγές, ή θέλατε να είστε σίγουροι ότι η απόφασή σας συμβαδίζει με των περισσότερων. Ότι δεν είστε κενοί που πληγώσατε ή ότι είστε τόσο γεμάτοι που επιτρέψατε να πληγωθείτε.
Και τα δύο είδη πληγών είναι εξίσου σοβαρά. Μπορώ όμως να πω ότι εσείς η πλειοψηφία, το 68%, είστε βαθιά πληγωμένοι πουλάκια μου. Σας χαράκωσαν, σας πόνεσαν και με το δίκιο σας μετανιώσατε που το επιτρέψατε. Ο καθένας μας με λίγο εγωισμό μέσα του, δε χαρίζεται σε κανέναν. Δεν αφήνει ανοιχτά τα χαρτιά του, δε δίνεται ολοκληρωτικά. Ξέρει ότι αν το κάνει θα φάει τα μούτρα του με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα πληγωθεί, θα δώσει τα συναισθήματά του αμαχητί για εκμετάλλευση.
Δε θέλω να είμαι απόλυτη, προφανώς υπάρχουν εξαιρέσεις. Μπορεί βέβαια αυτές οι εξαιρέσεις να φαίνονταν αθώες αρχικά και να αποδεικνύονταν κατώτερες των προσδοκιών σας στην πορεία. Και το αντίστροφο. Όμως αν συνέβαινε το αντίστροφο, δε θα διαβάζατε αυτό το κείμενο τώρα, έτσι δεν είναι;
Κάθε πληγή κρύβει πίσω της μια αιτία. Ο καθένας μας είναι σε θέση να καταλαβαίνει πότε αυτή η αιτία πολλαπλασιάζεται και σέρνει μαζί της άλλες τόσες. Το πιθανότερο είναι ότι μόλις το καταλάβει θα τρέξει όσο πιο γρήγορα μπορεί για να τις αποφύγει. Κάποιες φορές όμως όλες αυτές οι αιτίες είναι καμουφλαρισμένες. Φοράνε τα αθώα τους προσωπεία και τρέχουν προς το μέρος μας. Και εμείς σαν τους βλάκες, αντί να βρούμε την έξοδο κινδύνου, προχωράμε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Και πάμε και πέφτουμε πάνω τους. Συγκρουόμαστε μ’ αυτές, συγκρούονται κι εκείνες μεταξύ τους. Όμως το κακό είναι ότι αυτές είναι περισσότερες. Και μαντέψτε ποιος δε θα βγει ακέραιος από το ατύχημα.
Καταρρακωνόμαστε, γεμίζουμε πληγές. Πληγές που προήλθαν από φαινομενικά αθώες αιτίες. Από φαινομενικά αθώες εξαιρέσεις. Και φτου κι απ’ την αρχή. Παρηγορούμε τους εαυτούς μας και ψάχνουμε να βρούμε το μάθημα. Εκείνο που έρχεται όταν θα έχουμε αυτοανακηρυχθεί υγιείς. Καθαροί από εσωτερικές πληγές, καθαροί από εξωτερικές.
Και συνήθως όταν πληγωνόμαστε μας δημιουργείται μια ανεξήγητη ανάγκη να πληγώσουμε. Να προκαλέσουμε τον ίδιο πόνο που μας προκάλεσαν. Είναι σίγουρο ότι θα το μετανιώσουμε. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει το υπόλοιπο 32%. Εσείς οι θύτες δηλώσατε μετάνοια. Μετανιώνετε για τις πληγές που ανοίξατε και ενδεχομένως να έχετε και εσείς μπόλικες.
Η σχέση πληγώθηκα-θα πληγώσω μου φέρνει στο μυαλό τον τρίτο νόμο του Νεύτωνα, τη σχέση δράσης-αντίδρασης. Και οι δύο σχέσεις για να βγάλουν νόημα χρειάζονται δύο σώματα, δύο δυνάμεις. Ο νόμος του Νεύτωνα υποστηρίζει ότι για κάθε δράση μιας δύναμης, υπάρχει μια αντίθετη δύναμη αντίδρασης. Ο νόμος των πληγών υποστηρίζει ότι για κάθε τραύμα που προκαλείται, ενδεχομένως να υπάρχει ένα αντίστοιχο τραύμα που θα ανταποδοθεί. Με τη διαφορά ότι όσον αφορά τις πληγές, είναι στη δική μας δικαιοδοσία αν θα επιλέξουμε να τις ανταποδώσουμε.
Ο θυμός μας ωθεί σε αυτήν την ανταλλαγή πυρών ή πληγών. Όταν πληγωνόμαστε, θίγεται ο εγωισμός μας, καταπατούνται οι σταθερές μας, ό,τι πιστεύαμε μέχρι τώρα για κάποιον. Θέλουμε να του προκαλέσουμε την ίδια ποσότητα και την ίδια ποιότητα πόνου που μας προκάλεσε. Αυτό όμως σπάνια σημαίνει ότι προχωράμε στην πράξη.
Ξέρουμε πώς είναι, ξέρουμε τι θα προκαλέσουμε, ξέρουμε ότι θα το μετανιώσουμε. Πρέπει να λέμε στους εαυτούς μας ότι είμαστε δυνατοί για να το ξεπεράσουμε. Το ξέρουμε ότι σιγά-σιγά ο θυμός θα φύγει μαζί με την ανάγκη μας για μια κάποια εκδίκηση. Έτσι δε θα έχουμε για τίποτα να μετανιώσουμε, μόνο για ό,τι μας προκάλεσαν. Μόνο για τις δικές μας τις πληγές. Μόνο γι’ αυτές θα μετανιώνουμε.
Συντάκτης: Μαριάννα Συμεωνίδη
