Βράδια στην παραλία με κιθάρες και το κύμα να σκάει στα πόδια σου. Ατέλειωτες συζητήσεις το ξημέρωμα με την παρέα, τζιτζίκια, καρπούζι, θάλασσα. Ο ήλιος να μαυρίζει το δέρμα και η άμμος να στέκεται σε κάθε σημείο του σώματος. Γέλια, μεθύσια, χοροί, μουσικές, όλα να χωράνε τόσο όμορφα και τόσο άνετα μέσα σε τρεις μήνες. Τρεις καλοκαιρινούς μήνες. Οι θύμισες να κάνουν συνεχώς την εμφάνισή τους δημιουργώντας μια γλυκιά νοσταλγία και οι μέρες να περνούν σαν το νερό που τρέχει στάλες-στάλες από τα μαλλιά, κρύο και αλατισμένο.
Το καλοκαίρι σε κάνει να αναπολείς μέρη και ανθρώπους. Ανθρώπους που για ένα διάστημα αποκαλούσες «καλοκαίρι της ζωής μου» και οι οποίοι εξελίχθηκαν είτε σε παγετώνες, χωμένοι και ξεχασμένοι βαθιά σε μια αποκρυσταλλωμένη γωνιά του μυαλού σου, είτε σε καύσωνες πάντα τόσο θερμοί ίσα να φουντώνουν τα συναισθήματά σου.
Αν μπορούσες να φτιάξεις μια μηχανή του χρόνου για να γυρίσεις πίσω σε αυτά τα καλοκαίρια με τους περασμένους έρωτες, θα το έκανες; Θα πατούσες το κουμπί; Αυτήν την ερώτηση θέσαμε ουσιαστικά για το σημερινό poll. Κι εσείς ως πιστοί pillow-αναγνώστες σπεύσατε να μας δώσετε την απάντηση.
Η συντριπτική πλειοψηφία όχι μόνο θα πατούσε το κουμπί, αλλά θα είχε φτιάξει άλλες δυο, τρεις μηχανές σε περίπτωση που η πρώτη δε λειτουργούσε. Τόσο πολύ θα θέλατε λοιπόν, εσείς το 70%, να ξαναζήσετε τα καλοκαίρια σας με το ερωτικό καιρικό σας φαινόμενο –δεν ξέρω για ποιο λόγο έκανα αυτές τις παρομοιώσεις, να με συμπαθάτε.
Πολλές και όμορφες οι αναμνήσεις, καταλαβαίνω. Και τι δε θα δίνατε να ξαναγυρίσετε σε εκείνη την παραλία που ανέμελοι κυλιόσασταν στην άμμο και λίγο απέχατε από το να σας μπερδέψουν με σνίτσελ.
Που αγναντεύατε μαζί τα αστέρια ξαπλωμένοι σε κάποια ταράτσα, που κοιμόσασταν αγκαλιασμένοι μέχρι να σκάσετε από τη ζέστη και να χωριστείτε στις άκρες του κρεβατιού και το επόμενο πρωί θυμώνατε με τους εαυτούς σας που περάσατε τόσες ώρες χώρια.
Που πήγατε διακοπές σ’ εκείνο το νησί και βάζατε τους τουρίστες να σας βγάζουν αγαπησιάρηκες φωτογραφίες, που κρατιόσασταν χέρι-χέρι διασχίζοντας τα γραφικά σοκάκια και κάνατε έρωτα σε κάποια ερημωμένη παραλία με το φεγγάρι, άντε και κανένα καβούρι, «συνένοχο».
Γιατί τι νόημα έχει ο καλοκαιρινός ο έρωτας χωρίς λίγο ρίσκο, ερωτώ.
Μπορώ να συνεχίζω τα «που» ώρες ατέλειωτες αλλά θα μείνει παραπονεμένο εκείνο το 30%. Εσείς οι εναπομείναντες μετριέστε εύκολα, ικανοποιείστε όμως δύσκολα. Δηλώσατε ότι θέλετε να ξεχάσετε τα καλοκαίρια σας με το αμόρε, να διαγράψετε ό,τι τους/τις θυμίζει, να βάψετε τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσαν.
Δε σας κακίζω, σας καταλαβαίνω κι εσάς. Ποιος σας είχε προειδοποιήσει για τις παραξενιές, τους ενδοιασμούς, τις αμέτρητες ανασφάλειες της τότε σχέσης σας που βγήκαν όλα φάτσα φόρα σε εκείνα τα από κοινού βίου καλοκαίρια; Που ενδεχομένως τα ίδια να σκεφτόσασταν και οι δυο, αλλιώς θα ήσασταν ακόμη μαζί, αγαπημένοι κι ας σκοτωνόσασταν για το καπάκι της τουαλέτας.
Που μεταξύ μας τώρα, δεν περάσατε κι άσχημα σ’ εκείνες τις διακοπές. Απλά δε σας βγήκε στην πορεία.
Αν δεν τον ζήσεις τον άλλο έστω και λίγο, αν δε μάθεις τα κουσούρια του κι αν δε φτάσεις στο συμπέρασμα ότι τα αγαπάς και αυτά μαζί με τα χαρίσματά του , προκοπή δε θα βγει. Όταν είσαι ερωτευμένος κάνεις τα στραβά μάτια, όταν όμως ο έρωτας φεύγει και μένει μόνο αυτή η αγάπη η συμβατική, τότε τα «γλυκά κουσουράκια» γίνονται προβλήματα και το παρόν παρελθόν.
Και για να γυρίσω πίσω στο poll και οι μεν και οι δε περιστρέφεστε γύρω από έναν κοινό άξονα. Τα συναισθήματα. Εσείς που θα κάνατε τα πάντα για να ξαναζήσετε έστω και μια μέρα από εκείνα τα καλοκαίρια, συνδέεστε συναισθηματικά όχι μόνο με τα μέρη που πήγατε, αλλά και με τον άνθρωπο που πήρατε μαζί. Ισχύει το ίδιο και για εσάς που δεν θα ανοίξετε ποτέ ξανά το φάκελο «Διακοπές με το μπέιμπι-Σκιάθος 2010».
Με τη μόνη διαφορά ότι οι πρώτοι λαχταράτε να ξανανιώσετε εκείνα τα συναισθήματα, ενώ οι δεύτεροι αν δεν τα καταριέστε, σίγουρα δε θέλετε να τα ξανασυναντήσετε.
Τα καλοκαίρια έρχονται και φεύγουν τόσο γρήγορα όσο και οι άνθρωποι. Σου χαρίζουν αναμνήσεις για να έχεις τι να αναπολείς, σε αφήνουν με μια αίσθηση δροσερή που θυμίζει γιασεμί κι αλμύρα. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι θες να ξαναζήσεις εκείνες τις στιγμές. Ούτε σημαίνει ότι θα τις ξεγράψεις για πάντα.
Θα προσπαθήσεις να συμβιβαστείς με τα γεγονότα και θα πορευτείς στο μέλλον σου αναλόγως, ανεξαρτήτου εποχής.
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι αν είσαι με τον άνθρωπό σου, πάντα θα σου μοιάζει καλοκαίρι. Άσχετα αν αυτόν τον άνθρωπο τον αποκαλούσες δικό σου για κάποιες βδομάδες, για τρεις μήνες, για χρόνια. Ελάχιστη σημασία έχει το χρονικό διάστημα σχέσης που έχει προηγηθεί. Αν νιώσεις, ένιωσες.
Οι αναμνήσεις υπάρχουν εκεί, να σε κάνουν να θες να σηκωθείς από τη βολή σου και να γυρίσεις σ’ αυτές ή να σε θρονιάσουν για τα καλά στην πολυθρόνα σου για να μη ζήσεις άλλες όμοιές τους.
Συντάκτης: Μαριάννα Συμεωνίδη
