Αυτήν την εβδομάδα στην ενότητα I love polls σας ρωτήσαμε πώς προτιμάτε να σας βλέπουν οι γύρω σας, μιας και στην εποχή που ζούμε χαρακτηρίζεσαι πλήρως από αυτό που φαίνεσαι, άσχετα με αυτό που πραγματικά είσαι.
Το 60% των ερωτηθέντων απάντησε πως προτιμάει να τον βλέπουν οι γύρω του, ως το «καλό παιδί» και να τον συμπαθούν. Το υπόλοιπο 40% επιζητεί ένα πιο «δύσκολο» προφίλ με αποτέλεσμα οι γύρω του να φοβούνται. Κι εγώ τώρα, που πάλι ανήκω στο μικρότερο ποσοστό –αυτό θα πει να πιάνεις τον παλμό του κόσμου–, καλούμαι αυτό το αποτέλεσμα να το σχολιάσω.
Κι έγραψα «σχολιάσω», γιατί πριν δέκα λεπτά έσβησα ένα κείμενο 350 λέξεων στο οποίο έκρινα αυτούς τους ανθρώπους, καταλαβαίνοντας σε μια δεύτερη ανάγνωση πόσο λάθος ήμουν και πως μάλλον με κάθε μου delete έμπαινα κι εγώ στην πρώτη κατηγορία. Αρχικά το να θες να είσαι αγαπητός κι αρεστός είναι ο νούμερο ένα παράγοντας που μας ωθεί να κοινωνικοποιούμαστε. Είναι έμφυτο στο ανθρώπινο σύστημα, αλλιώς θα ζούσαμε μόνοι μας στο δάσος.
Αλλά κακά τα ψέματα, πέρα από τις κοινωνικοψυχολογικές αναλύσεις, η εποχή που οι άνθρωποι ήθελαν να είναι μόνοι τους κι επιζητούσαν τον πολυπόθητο χρόνο και χώρο τους, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Κι αυτό γιατί ο κόσμος έχει γίνει ένα άσχημο τρομακτικό θηρίο, πολύ απρόβλεπτο για να το αντιμετωπίσεις μόνος σου. Η μοναξιά είναι πλέον μόνιμος φίλος και σύντροφος, ίσως γιατί τη ζητήσαμε απεγνωσμένα και τώρα δεν ξέρουμε πώς να την ξεφορτωθούμε.
Κι όταν η μοναξιά από φίλος, γίνει εχθρός, προσπαθείς να τη διώξεις με όσα μέσα διαθέτεις. Ρίχνεις τις άμυνές σου, συμβιβάζεσαι με μεγαλύτερη ευκολία και σε πιο ευρύ φάσμα καταστάσεων, έτσι ώστε ο τίτλος του «καλού παιδιού» να έρθει και να γίνει μια στάμπα στο κούτελό σου, είτε το πιστεύεις εσύ για ‘σένα είτε όχι.
Το καλό παιδί άλλωστε, ποιος δε θα το θέλει για παρέα, ποιος θα του πει όχι, ποιος θα το παραμελήσει και δε θα ενδιαφερθεί για ‘κείνο; Το καλό είναι πάντα καλύτερο απ’ το δύσκολο γιατί φέρνει τη συμπάθεια πιο γρήγορα, πιο άμεσα και πιο αναίμακτα. Κι αφού η συμπάθεια έρθει και καθιερωθεί, αρχίζεις να ελπίζεις ίσως σε κάποια πιο βαθιά συναισθήματα, πιο μόνιμα.
Η διαφορά με το να είσαι ένας δύσκολος χαρακτήρας, είναι ότι σε αυτήν την περίπτωση κερδίζεις ανθρώπους και πράγματα επειδή τυγχάνει ή επιδιώκεις να ταιριάζεις με αυτόν που στα δίνει ή τα ζητάς. Τι εννοώ; Εννοώ ότι πολύ πιο εύκολα θα φέρεις κοντά σου έναν άνθρωπο που τελειώνουν όλα του τα χαρακτηριστικά σε -ούλη. Ευαισθητούλη, γλυκούλη, ρομαντικούλη, βολικούλη, καλούλη. Θα τον φέρεις κοντά σου και θα τον συμπαθήσεις γιατί δε σου προκαλεί ούτε ανταγωνισμό ούτε ανασφάλεια για το απρόβλεπτο των αντιδράσεών του. Ξέρεις πως δε θα στη φέρει γιατί δεν είναι το στιλ του.
Ενώ ο δύσκολος, πιστεύει πως είναι δικαίωμά του να τον συμπαθείς και πως θα πρέπει να κερδίσεις τη συμπάθεια και την εκτίμησή του, να τον «σπάσεις» με λίγα λόγια, με το πόσο έξυπνα θα καταφέρεις να τον πλησιάσεις. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ναι μεν απίστευτα γοητευτικοί, αλλά απαιτούν μια άλλου είδους ενέργεια, πολύ μεγαλύτερη, για να τους επενδύσεις, την οποία πια ο κόσμος δε διαθέτει.
Θέλει την ασφάλεια, θέλει την αμοιβαία εκτίμηση και συμπάθεια χωρίς κολπάκια και παιχνίδια εξουσίας γιατί πια οι σχέσεις έχουν γίνει τόσο δύσκολες που δε μας παίρνει να τις δυσκολεύουμε κι εμείς από μόνοι μας.
«Καλύτερα καλό παιδί παρά μαλάκας» μου ‘χε πει κάποτε ένας φίλος μου κι εγώ τον κορόιδεψα λέγοντάς του πως είναι το ίδιο. Τελικά έκανα λάθος.
Επιμέλεια Κειμένου Γιοβάννας Κοντονικολάου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
