Ψυχραιμία είναι να μη μιλάς ενώ θες να ουρλιάξεις

Δε μιλάμε, δε μιλάμε, έρχεται η στιγμή που όλοι είμαστε έτοιμοι να σκάσουμε. Το θέμα είναι τι πρέπει να κρατήσουμε μέσα μας, μόνο για τον εαυτό μας, αν υπάρχει κάτι που πρέπει να κρατήσουμε, και για ποιο λόγο. Υπάρχουν φορές που θέλουμε να ουρλιάξουμε, να τα σπάσουμε όλα, αλλά κάποιες απ’ αυτές ίσως τελικά είναι προτιμότερο να βάλουμε φερμουάρ στο στόμα -όπως μας έλεγαν όταν ήμασταν μικροί- και να «βουτήξουμε τη γλώσσα στο μυαλό» πριν μιλήσουμε. Για ποιο λόγο όμως γίνεται αυτό; Στο poll αυτής της εβδομάδας σας ρωτήσαμε τι σημαίνει το να μη μιλάς ενώ θέλεις να ουρλιάξεις. Ας δούμε ποια είναι η δική σας άποψη.

Στην πρώτη θέση των απαντήσεών σας, με μεγάλη διαφορά απ’ τη δεύτερη και με ποσοστό 40,72% βρίσκεται η ψυχραιμία. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να διατηρούμε την ψυχραιμία μας σε όλους τους τομείς της ζωής μας και να σκεφτόμαστε -όσο χρειάζεται στην περίπτωση του καθενός- πριν αντιδράσουμε όταν κάτι μας ενοχλεί. Αν σκέφτεσαι πριν κάνεις οτιδήποτε, θα είσαι και πιο αποτελεσματικός και πιο σωστός σ’ όσα τελικά θα πεις. Έτσι τη στιγμή που θέλεις να τα σπάσεις όλα, λίγο πριν τα κάνεις λαμπόγυαλο, το να κρατήσεις την ψυχραιμία σου είναι μία ώριμη στάση, σαν πρώτη αντίδραση τουλάχιστον, οπότε, κατά τη γνώμη μου, σοφά η επιλογή αυτή βρίσκεται στην πρώτη θέση με τόση μεγάλη διαφορά.

Το 26,46% -διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό- απάντησε πως ο λόγος που κάποιος κάνει πίσω τη στιγμή που θέλει να ουρλιάξει είναι η ανάγκη για αυτοσυντήρηση. Όταν θυμώνουμε και αντιδράμε σπασμωδικά, πολλές φορές εκφραζόμαστε με τρόπο που μπορεί να πληγώσει ή να στεναχωρήσει εμάς και τους ανθρώπους γύρω μας, και ίσως εν τέλει να το μετανιώσουμε. Θυμωμένοι, πάνω στα νεύρα μας, ξεστομίζουμε τις πρώτες σκέψεις που φτάνουν στο μυαλό μας και όποιον πάρει ο χάρος. Το να μπορείς να ελέγχεις τον εαυτό σου και τα λόγια σου πηγάζει, λοιπόν, απ’ την ανάγκη συντήρησης των σχέσεων σου και εν τέλει του εαυτού σου. Ο θυμός είναι άλλωστε ένα δύσκολα διαχειρίσιμο συναίσθημα που συχνά χρειάζεται εκτόνωση. Όταν δεν αντιδράς με βία -λεκτική ή σωματική-, όταν θέτεις τα όρια σου, αποφεύγεις τις δυσάρεστες συνέπειες και γλιτώνεις και τα καρδιακά επεισόδια.

Στη συνέχεια, ένα ποσοστό της τάξης του 16,49% υποστήριξε ότι η στάση αυτή είναι διπλωματική. Και, φυσικά, έχετε το point σας όλοι εσείς που γι’ αυτό το λόγο προσέχετε και δεν βγαίνετε εκτός εαυτού. Έχετε βρει σίγουρα το κόλπο του time-out και ηρεμείτε, εκτονώνεστε χωρίς φασαρίες. Ξέρετε ότι με καθαρό μυαλό όλα αντιμετωπίζονται διαφορετικά και μπορείς να πεις αυτό που θες στον άλλο ήρεμα και χωρίς νεύρα κι έτσι να γίνει ακόμα πιο κατανοητό. Πότε, άλλωστε, βρίσκεις καλύτερα το δίκιο σου; Όταν απαντάς με νεύρα και σε στιγμές που είσαι ευέξαπτος ή όταν παίρνεις μια ανάσα, το ξανασκέφτεσαι και λες τα πράγματα ήρεμα και με το όνομα τους;

Στην τελευταία θέση βρίσκεται με ποσοστό 16,32% η δειλία. Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκουν οι άνθρωποι που εκτονώνουν τα συναισθήματά τους τη στιγμή που τα βιώνουν, χωρίς φόβο για τις συνέπειες των λόγων τους κι έτσι οι ίδιοι θεωρούν όσους δεν κρατάνε την ίδια στάση μ΄αυτούς σε παρόμοιες συνθήκες δειλούς. Μάλλον δε θέλουν να κρατάνε μέσα τους αρνητικά συναισθήματα, νιώθουν καλύτερα όταν ξεσπάνε, προτιμούν να πουν τα πράγματα με τ’ όνομά τους κι ας υποστούν μετά τις συνέπειες και τα πιθανά αρνητικά αποτελέσματα των λόγων τους.

Η διαχείριση του θυμού και των αρνητικών μας συναισθημάτων είναι πολύ σημαντική για την ψυχική μας υγεία, αλλά η επίτευξή της είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Το να ελέγχεις τον εαυτό σου τη στιγμή που νιώθεις ότι προσβάλλεσαι ή σε καταπάτηση των ορίων και των αξιών σου, δεν είναι εύκολο. Σε δευτερόλεπτα μπορείς να ξεφύγεις και να χάσεις το δίκιο σου και δυστυχώς «εν βρασμώ ψυχής» είναι σχεδόν αδύνατον να υπερασπιστείς αποτελεσματικά τον εαυτό σου.

Το να μη μιλάς ένα βήμα πριν αρχίσεις να ουρλιάζεις σαν τρελός θα έλεγε κανείς ότι χρειάζεται λίγο απ’ όλα όσα αναφέραμε πιο πάνω. Ψυχραιμία, αυτοσυντήρηση, διπλωματία, αλλά και δειλία όταν το να μη μιλάς σε προφυλάσσει απ’ το να χάσεις το δίκιο σου και την αξιοπρέπειά σου.