Στους κολλητούς τα λέμε όλα!

Τι είναι αυτό που ψάχνουμε όταν θέλουμε να μιλήσουμε σε κάποιον; Ποιο είναι αυτό το κλικ που χρειαζόμαστε για να νιώσουμε άνετα να βγάλουμε τα εσώψυχά μας; Είναι η σχέση, η ηλικία, ο βαθμός συγγένειας ή η χημεία; Εχεμύθεια ή οικειότητα; Συναισθηματική ωριμότητα ή ψυχρή λογική; Νηφαλιότητα ή αλκοόλ κι όποιον πάρει το ποτάμι; Συνδυασμός αυτών ή τίποτα από τα παραπάνω; Όταν κάτι μας απασχολεί, όταν τα ανείπωτα μας πνίγουν, σε ποιον θα ανοιχτούμε ευκολότερα, σε ποιον θα ξεράσουμε φόβους κι όνειρα; Εμείς ρωτήσαμε στο περασμένο poll μας κι εσείς ψηφίσατε. Μένει μόνο να δούμε με ποια σειρά το κάνατε κι ίσως πέσουμε μέσα στα κριτήρια. Ας ξεκινήσουμε!

Θα μπορούσαμε να πούμε πως ένας άγνωστος κατέχει αντικειμενική άποψη. Ίσως αυτήν την καθαρή –και μακριά από συναισθηματισμούς– ματιά να αναζητά, στην τέταρτη και τελευταία θέση, το 9,1%, όταν θέλει να μοιραστεί όσα ταλαιπωρούν τον νου του. Ένας άγνωστος δε θα μας κρίνει, δε θα μας κάνει να αισθανθούμε πως εκτεθήκαμε ή τσαλακωθήκαμε, αφού δε γνωρίζει την ιστορία μας, παρά μόνο το επεισόδιο εκείνο που επιλέξαμε να του διηγηθούμε. Θα απαντήσει ψυχρά μα λογικά και θα μας δώσει μια απλή συμβουλή, χωρίς να μας πιέσει προς την κατεύθυνσή του. Περισσότερο θα απολαύσουμε την ανάσα που θα μας προσφέρει η εξομολόγηση, κι ύστερα ο καθένας θα ακολουθήσει τον δρόμο του. Υπάρχει, βέβαια, πάντα ο κίνδυνος ένας άγνωστος να μην είναι άξιος εμπιστοσύνης ή να λάβει όσα του είπαμε σαν ευκαιρία για κουτσομπολιό. Ενώ ο άνθρωπός μας;

Στην τρίτη θέση, λοιπόν, φτάνει ο έρωτας, ο σύντροφός μας, με ποσοστό 14,8%. Είναι ο άνθρωπος που επιλέξαμε συνειδητά. Ο άνθρωπος που αγωνιζόμαστε με ό,τι έχουμε, σε όποια διάθεση είμαστε, καθημερινά. Αυτός που μαζί του έχουμε ονειρευτεί το αύριο. Σε αυτόν, λοιπόν, λίγο περισσότερο εμπιστευόμαστε πράγματα, γιατί η ειλικρίνεια σε μια σχέση είναι ένα πολύ καλό θεμέλιο. Σε αυτόν που αποκαλύψαμε κάθε μας ανησυχία και τρελό μας όνειρο. Σε αυτόν που παρέα κάναμε πράξη κάθε μας φαντασίωση κι έκανε αποδεκτή, χωρίς δεύτερη σκέψη, κάθε πτυχή μας. Σε αυτόν που μοιραζόμαστε κομμάτια απ’ την ευτυχία μας. Σ’ αυτόν μιλάμε ανοιχτά για όσα βασανίζουν τις σκέψεις μας. Τα μοιραζόμαστε, όμως, όλα; Ο έρωτας έχει ημερομηνία λήξης κι εμείς ψάχνουμε κάτι πιο σταθερό.

Ίσως γι’ αυτό να προτιμούμε λίγο περισσότερο την οικογένειά μας για όλα εκείνα που μας απασχολούν και ψάχνουν έναν έμπιστο ακροατή. Εκεί στρέφεται το 15,9%, φέρνοντας τους συγγενείς δεύτερους στην κατάταξη των εξομολογητών μας. Εκεί είναι λίγο-πολύ δεδομένη η αγάπη κι, αυτομάτως, η αλήθεια. Είναι οι άνθρωποι που παρά την υπερβολική τους επιμονή σε πολλά θέματα και τις λίγο συντηρητικές συμβουλές τους, θα μας αγκαλιάσουν σε κάθε δυσκολία. Είναι εκείνοι που θα θυμώσουν με ό,τι είναι κόντρα στα «πιστεύω» τους. Είναι οι ίδιοι, όμως, που θα καταρρίψουν κάθε «πιστεύω» τους για να μας καταλάβουν. Καμιά φορά, όμως, με παραπάνω θυμό, άγχος και χειριστικότητα.

Μα όσο καλός ακροατής κι αν είναι ένας περαστικός, όσο καλή σχέση εμπιστοσύνης κι αν έχουμε χτίσει με το σόι μας ή το αμόρε μας, ιδανικοί στο να τους εμπιστευτούμε τις σκέψεις μας θα ‘ναι πάντα οι φίλοι, κι εκείνοι ανέβηκαν και στην κορυφή της κατάταξης, με το εντυπωσιακό 60,2%. Οι κολλητοί είναι οι άνθρωποι που χωρίς πολλές κουβέντες διαβάζουν την ψυχή μας. Μονάχα απ’ τον τόνο της φωνής μας στο τηλέφωνο καταλαβαίνουν αρκετά. Κι αυτοί που κατανοούν τις σιωπές μας, αξίζουν όλες τις λέξεις μας.

Γιατί είναι εκείνοι που θα σε τραβήξουν απ’ το χέρι για να πιείτε παρέα τον πόνο σας και να γυρίσετε μεθυσμένοι σε κάποιο σπίτι μέχρι ο νταλκάς σας να γίνει παρελθόν. Είναι αυτοί που πίσω από μια μούντζα, δίνουν το χέρι για να σηκωθείς γελώντας. Είναι η οικογένεια που επέλεξες. Είναι το μήνυμα τα ξημερώματα κι η φάρσα αργά το βράδυ. Είναι όλα αυτά που θες να πεις και τα καταλαβαίνουν με τα μάτια.

Κάθε προσπάθεια που γίνεται για επικοινωνία κρύβει πολλούς θησαυρούς μέσα της. Από θυμό, απογοήτευση και λύπη μέχρι ανάγκη για ανακούφιση κι ελπίδα. Είναι, όμως, η άτιμη η χημεία που τα κάνει όλα τόσο απλά κι αληθινά, χωρίς υπότιτλους σε απλές κουβέντες. Είναι το άγγιγμα της κατανόησης και της συμπόνιας. Είναι το βλέμμα το καθάριο και το χιούμορ τη σωστή στιγμή. Είναι η αγκαλιά και το χαμόγελο. Λίγο-πολύ είναι κοινά αυτά που ψάχνουμε. Διαφέρουν, όμως, στους ανθρώπους που τα ψάχνουμε κι εν τέλει που τα βρίσκουμε. Κάποιες φορές, αυτό που ψάχνουμε είναι δίπλα μας κι άλλες, το δίπλα μας είναι μακριά μας. Μένει ν’ ανοίξουμε την καρδιά μας για να δούμε σε ποια απ’ τις δύο κατηγορίες ανθρώπων ανήκουμε.