Αχ αυτά τα απωθημένα. Πόσο πολύ μας έχουν ταλαιπωρήσει και για πόσο ακόμα άραγε θα μας ταλαιπωρούν. Τα αναλύουμε με φίλους, τα επεξεργαζόμαστε στο μυαλό μας, τα αφήνουμε για λίγο πίσω μόνο και μόνο για να ξανακάνουν κάποια στιγμή grande εμφάνιση στις σκέψεις μας. Και κατά κανόνα όταν κάτι μας ταλαιπωρεί ψάχνουμε μανιωδώς να βρούμε την καλύτερη δυνατή λύση, τον καλύτερο πιθανό τρόπο αντιμετώπισης. Αλήθεια ποιον τρόπο θεωρείς εσύ πιο αποτελεσματικό; Πώς διαχειρίζεσαι τα απωθημένα σου; Αυτό ακριβώς σας ρωτήσαμε στο poll αυτής της εβδομάδας και τα αποτελέσματα ήταν πραγματικά πολύ ενδιαφέροντα.
Απ΄την πρώτη θέση, με ποσοστό 48,22% και με αρκετή διαφορά από την επόμενη επιλογή, μας είπατε ότι τα θάβετε μέσα σας μέχρι να μην πονάνε πια. Πόσο ευκολότερο μας φαίνεται πολλές φορές να θάψουμε κάτι αντί να το βγάλουμε στην επιφάνεια για να το αντιμετωπίσουμε! Και γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί πιθανότατα αυτή η επιλογή εκείνη τη στιγμή πονάει λιγότερο. Σε βάθος χρόνου όμως τι γίνεται; Μήπως του δίνουμε απλώς το δικό του προσωπικό χώρο στη ψυχή μας για να αναπτυχθεί περισσότερο; Από την άλλη μπορεί άραγε να θαφτεί κάτι τόσο βαθιά και καλά που όντως να μείνει στην αφάνεια; Αυτή η αφάνεια μπορεί να βοηθήσει στο να εξαφανιστεί σε βάθος χρόνου χωρίς καν να το πάρουμε χαμπάρι; Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και ίσως όντως σε κάποιους η τακτική αυτή να λειτουργήσει. Αν συνειδητοποιήσουμε όμως ότι όσο εμείς το θάβουμε τόσο αυτό βρίσκει τρόπους να ξεπηδάει, τότε μάλλον πρέπει να δοκιμάσουμε έναν διαφορετικό τρόπο.
Με περίπου 10% διαφορά, το 37,97% από εσάς, μας απαντήσατε ότι τα καταπολεμάτε κατά πρόσωπο. Σίγουρα όχι η ευκολότερη επιλογή, θέλει θάρρος για να εντοπίσεις όσα απασχολούν το μυαλό σου, να τα βάλεις μπροστά σου και να τα κοιτάξεις στα μάτια. Θέλει επίσης πείσμα για να μην τα ξανακρύψεις με την πρώτη δυσκολία που θα βρεθεί στο δρόμο σου, αλλά να τα αφήσεις μπροστά σου, στο άμεσο οπτικό σου πεδίο μέχρι αυτά σιγά-σιγά να υποχωρήσουν. Σίγουρα μία επιλογή που επίσης δεν είναι για όλους, αφενός λόγω της δυσκολίας που κρύβει και αφετέρου γιατί κάποιοι με το να κρατάνε κάτι που τους τρώει ακόμη μπροστά στα μάτια τους, όχι απλώς δεν το βοηθούν να υποχωρήσει αλλά το κάνουν να δυναμώνει μέρα με τη μέρα και περισσότερο. Ενέχει, λοιπόν, και τους κινδύνους της η κατά πρόσωπο επίθεση, είναι όμως μία επιλογή που σίγουρα αξίζει να δοκιμάσουμε. Ίσως μέσα από αυτή ανακαλύψουμε ότι η δύναμή μας είναι μεγαλύτερη από ότι πιστεύαμε και αν δούμε ότι δε δουλεύει μπορούμε πάντα να ξαναεπιστρέψουμε στην πρώτη μέθοδο.
Εσείς που υποστηρίξατε την τελευταία επιλογή -με ποσοστό μόλις 13,81%- μας είπατε ότι δεν αφήνετε το απωθημένο να γεννηθεί καν. Μία επιλογή που κρύβει σίγουρα πολλή αυτοπεποίθηση. Προσοχή όμως, γιατί το απωθημένο το γνήσιο, αυτό που φωλιάζει και κανένας πόλεμος δεν το πτοεί αρκετά για να φύγει, είναι άτιμο πράγμα! Όταν καταφέρεις να το πάρεις χαμπάρι, συνήθως όχι απλώς έχει γεννηθεί, αλλά έχει μπει και σε φάση εφηβείας που επαναστατεί. Υπάρχουν φυσικά και τα απωθημένα γιαλαντζί, αυτά που έρχονται να μας ταλαιπωρήσουν λίγο, ίσα-ίσα μέχρι να βρεθεί κάτι άλλο στο δρόμο μας. Αυτά σίγουρα είναι και ευκολότερα στην καταπολέμηση και αν τα εντοπίσεις έγκαιρα ίσως καταφέρεις να μην τα αφήσεις καν να γεννηθούν. Για να καταφέρεις να σταματήσεις το γνήσιο θέλει να έχεις τα μάτια σου διάπλατα ανοιχτά, αν όμως ανήκεις σε αυτό το μικρό ποσοστό που θεωρούν ότι μπορούν -ή ακόμη και ότι το έχουν καταφέρει-, τότε σίγουρα κερδίζεις πολλά με πρώτο και κύριο την ενέργεια που πρέπει να καταναλώσεις για να το καταπολεμήσεις αν αυτό τελικά γεννηθεί. Ίσως όμως και να χάνεις κάτι, γιατί υπάρχει και ένα μικρό ποσοστό από απωθημένα που ακόμη και σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να τα καταφέρουν έζησαν το απόλυτο. Και αυτό το απόλυτο ίσως να αξίζει τελικά να το ζήσεις ακόμη και αν σου κοστίσει ένα απωθημένο.
Πώς χειριζόμαστε, λοιπόν, τα απωθημένα; Καθένας με τον τρόπο του και αυτό γιατί δεν υπάρχει ένας τρόπος που να λειτουργεί για όλους. Και αν δοκίμασες έναν τρόπο, αλλά δεν πέτυχε, μη μείνεις κολλημένος σε αυτόν, δοκίμασε και κάτι καινούριο, μπορεί να σου ταιριάξει καλύτερα. Και αν ανήκεις σε αυτούς που κατάφεραν να σκοτώσουν τα εν δυνάμει απωθημένα πριν αυτά γεννηθούν, μην επαναπαύεσαι, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι επιφυλάσσει το αύριο. Και φυσικά αν τελικά ένα τα καταφέρει και γεννηθεί, μην απογοητευτείς. Δοκίμασε απλώς να το καταπολεμήσεις με τον τρόπο που ταιριάζει καλύτερα σε σένα.
Συντάκτης: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
