Στο I <3 Polls της προηγούμενης βδομάδας σας ζητήσαμε να ψηφίσετε για το αν είστε υπέρ ή κατά του δημόσιου θηλασμού.
Η πλειοψηφία των αναγνωστών του Pillowfights σε ποσοστό 64% τάχθηκε υπέρ αυτού και ένα μικρότερο ποσοστό της τάξης του 36% κατά.
Όλη αυτή η ιστορία με τον δημόσιο θηλασμό ξεκίνησε έντονα πριν 2 χρόνια, όταν ένας security εμπορικού κέντρου είδε μιά μητέρα να θηλάζει δημόσια και της ζήτησε να το κάνει κάπου ιδιωτικά.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να κρίνω τον άνθρωπο που το έκανε αυτό, ούτε φυσικά τους προσωπικούς του λόγους.
Προφανώς υπάρχει, καθώς φαίνεται γενικά αλλά και από τη δική μας ψηφοφορία, ένα μέρος του κόσμου που συμμερίζεται αυτή την άποψη.
Αυτή η κίνηση όμως, καθώς και η φυσική αντίδραση της μητέρας ξεσήκωσε αντιδράσεις για το δικαίωμα κάθε θηλάζουσας να μπορεί να ταΐζει το παιδί της, όταν πεινάσει κι όπου κι αν βρίσκονται.
Ας το δούμε λίγο πρακτικά.
Μιά νέα μητέρα που αντιμετωπίζει μιά σωρεία νέων συνθηκών στη ζωή της κι ένα εξαιρετικό νέο πακέτο ορμονών, είναι σημαντικό να μην απομονώνεται.
Να μπορεί να κοινωνικοποιηθεί άμεσα και μάλιστα έχοντας το παιδί της μαζί της.
Και τι θα κάνει αυτή η γυναίκα όταν το παιδί πεινάσει; Θα του πεί «περίμενε να πάμε σπίτι;»
Οι συνθήκες της ζωής μας έτσι κι αλλιώς δεν επιτρέπουν την σύγχρονη, εργαζόμενη μητέρα να μείνει κοντά στο παιδί της μεγάλο χρονικό διάστημα.
Τουλάχιστον όχι τόσο όσο θα ήταν το ιδανικό, οπότε στον χρόνο που έχει στη διάθεση της οφείλει να ενισχύσει αυτό το μοναδικό δεσμό, με κάθε τρόπο.
Κι ο θηλασμός είναι ένας βασικός τρόπος.
Και στην σχέση αυτή κατ’ εμέ δεν θα έπρεπε να τολμά να επεμβαίνει κανείς.
Η βιολογική αξία του θηλασμού είναι αποδεδειγμένη ιατρικά τόσο για την πλήρη ανάπτυξη του παιδιού, όσο και για την προφύλαξη της μητέρας από τον καρκίνο του μαστού.
Το γιατί φτάσαμε εν έτη 2014 να θεωρούμε προκλητική την πιο φυσική πράξη από καταβολής κόσμου, δεν το χωράει η λογική μου.
Ένα βαθύ ντεκολτέ που αποκαλύπτει το στήθος δεν είναι προκλητικό και είναι μια πράξη μητρότητας;
Στην Έλλαδα τουλάχιστον έχουμε οι περισσότεροι από μία γιαγιά που κρατούσε το γάλα να μην σταματήσει, όχι μόνο για το δικό της παιδί, αλλά και για να θηλάσει τα παιδιά που για κάποιον λόγο οι μητέρες τους δεν είχαν γάλα.
Οι λόγοι εκτός από υγείας ήταν σαφώς και οικονομικοί, κάτι που επανήλθε στο προσκήνιο στην εποχή μας.
Πώς λοιπόν αφού έχουμε γαλουχηθεί με μιά τέτοια νοοτροπία, καταλήγουμε τη σήμερον ημέρα να το θέτουμε ως ζήτημα;
Μάλλον χάθηκε το δεδομένο και φυσικό του πράγματος στη σύγχρονη κοινωνία όπως και τόσα άλλα.
Τα τελευταία χρόνια οι γυναίκες φαίνεται πως διεκδικούν το δικαίωμα και στον φυσιολογικό τοκετό αλλά και στον θηλασμό, κάτι που όχι πολλά χρόνια πίσω, γιατροί και εταιρίες με προϊόντα βρεφικού γάλακτος προσπάθησαν πολύ να αλλάξουν.
Είναι σίγουρα τροφή για σκέψη ακόμα κι αυτό μέσα σε όλο αυτό το κύμα που έχει ξεσηκωθεί.
Όσο για εκείνους που το θεωρούν προκλητικό ως πράξη, να υπενθυμίσουμε πως το στήθος μιας γυναίκας μπορεί να είναι από τα πιο ερωτικά σημεία του σώματος στην ερωτική πράξη. Αποτελεί όμως και την πηγή τροφοδοσίας στο βρέφος.
Το πρώτο δέχομαι πως είναι κάτι που οφείλουμε να κάνουμε ιδιωτικά. Το δεύτερο όχι.
Το παιδί μου και το κάθε παιδί έχει δικαίωμα να φάει όπου θέλει, όποια στιγμή θέλει.
Αν αυτό σε ενοχλεί, τότε θα ξεκινήσω κι εγώ διαμαρτυρία γιατί με ενοχλεί που τρως δημόσια με το στόμα ανοιχτό.
Αν σε προσβάλλω που ταίζω το παιδί μου, προσβάλλεις κι εσύ την αισθητική μου.
Αν σε προσβάλλει αυτό που λέω, σκέψου δύο φορές πριν με προσβάλλεις κι εσύ.
Συντάκτης: Βούλα Ραπτούδη
