Θυμάστε που στο σχολείο στο μαυροπίνακα με την κιμωλία σβήναμε τις λέξεις με το σπόγγο; Θυμάστε που οι περισσότεροι αισθάνονταν μια ικανοποίηση να σβήνουν τα γραφόμενα; Ήταν κάτι σαν κάθαρση, σαν να έμπαινε η τελεία στο μάθημα πριν από το διάλειμμα. Ο πίνακας όμως δεν έμοιαζε ποτέ καινούργιος. Είχε ένα αχνό άσπρο χρώμα κι ας είχαν σβηστεί όλες οι λέξεις.
Το ίδιο συμβαίνει με τους έρωτες που πέρασαν από τη ζωή μας.
Ούτε με κιμωλία σβήνονται, ούτε ο χρόνος φθίνει την επίδραση που είχαν πάνω μας. Οι περισσότεροι μας καίνε ακόμα. Και για να εξηγούμαστε, αυτό το είπατε εσείς στο I Love Polls της προηγούμενης βδομάδας με ποσοστό 63% καταρρίπτοντας την άποψη ότι τους ξεπεράσατε και «να ‘ταν κι άλλοι» που είχε ποσοστό 37%.
Σε μεγαλύτερο λοιπόν ποσοστό ψηφίσατε τις φωτιές που σας άναψαν οι έρωτες. Το σημαντικό για σας αγαπημένοι αναγνώστες, είναι το γεγονός πως είναι ακόμα αναμμένες. Ανεξάρτητα από το αν βρίσκεστε σε μια σχέση, αν είστε ερωτευμένοι με ένα πρόσωπο που δεν το γνωρίζει ή το γνωρίζει αλλά δεν ανταποκρίνεται, αν μόλις χωρίσατε και κάνετε προσπάθειες επανασύνδεσης ή απλώς θέλετε να προχωρήσετε μα δεν μπορούν να σβήσουν τα σημάδια από την προηγούμενη σχέση.
Είστε ερωτευμένοι. Και ο έρωτας -κακά τα ψέματα- είναι ένα από τα ομορφότερα συναισθήματα που βιώνει το ανθρώπινο είδος. Είναι αυτός που σου ζωγραφίζει τα –χωρίς απτό λόγο- χαμόγελα κι αυτός που μπορεί πανεύκολα να σου προκαλέσει ένα δάκρυ.
Το ‘χουμε πει ξαναπεί, ο άνθρωπος έχει την ευχή και την κατάρα να θυμάται. Πράγματα, στιγμές, φωτογραφίες με αγκαλιές, κομποσχοίνια από διακοπές, έρωτες, λόγια. Αποφασίζεις πως δεν πάει άλλο να αναπολείς γι’ αυτό κλειδαμπαρώνεις πόρτες και φυλάς τα αναμνηστικά στο συρτάρι. Και ποιος σου πε πως το συναίσθημα μπορεί κι εκείνο να φυλαχτεί;
Το παρελθόν τελικά δε σβήνεται τόσο εύκολα. Γιατί, ας υποθέσουμε ότι το μυαλό ξεχνά ή αναγκάζεται να ξεχνά, βάζει τέρμα και υπογράφει επιλόγους. Το σώμα όμως θυμάται.
Φεύγοντας ο ένας έρωτας παίρνει ένα κομματάκι καρδιάς. Φεύγει κι ο άλλος με ένα κομματάκι συναισθήματος · φεύγει κι ο τρίτος και παίρνει λίγη ζωή. Γίνεται ο πόνος άλλη μια συνήθεια, η αγάπη αλλάζει συμπρωταγωνιστές, τα χτυποκάρδια δηλώνουν επανεκκίνηση κι οι έρωτες περνούν. Και ναι κάθε φορά καίνε. Ακόμα και τώρα που ξέρεις, πάλι θα ερωτευτείς.
Οι έρωτες που περνάνε από τη ζωή μας μοιάζουν με κουτιά από σπίρτα. Ανάβεις ένα ένα σπίρτο να τον κρατήσεις ζωντανό. Μέχρι που κάποτε τελειώνουν κι έχεις στα χέρια μόνο κάτι μικρά καμένα ξυλάκια. Αυτά είναι οι στιγμές. Γνώσεις θα έλεγα πως είναι. Στιγμές που έδωσαν γνώσεις.
Και μαζί μου θα συμφωνούσε κι ένα μερίδιο από αυτούς που ανήκουν στο 37% οι οποίοι άφησαν πίσω το παρελθόν και δηλώνουν έτοιμοι για καινούργιες αγάπες. Πιθανόν να θεωρούν τις εμπειρίες τους εφόδια για το μέλλον. Αυτοί είναι πανέτοιμοι να ερωτευτούν κι εσείς τυχεροί αν τους βρείτε στο δρόμο σας.
Όλα είναι κύκλος δεν το βλέπετε; Ένας κύκλος που δεν κλείνει αν δεν το αποφασίσουν και οι δύο. Κι όσο μένει ανοιχτός θα καίει.
Ερωτευτείτε, κάνει καλό. Μα πριν ερωτευτείτε, τακτοποιήστε τις εκρεμμότητές σας.
Συντάκτης: Μαρία Παναγιώτου
