Zηλεύουμε από ανασφάλεια

Στατιστικά αν το πάρουμε, σίγουρα η ζήλια θα βρίσκεται ανάμεσα στους τρεις κορυφαίους λόγους των τσακωμών ενός ζευγαριού. Τι οδηγεί όμως ένα άτομο στο να ζηλέψει; Είναι εξωτερικοί παράγοντες που το επηρεάζουν, ή ο ίδιος του ο εαυτός;

Δεν έχουν μάθει όλοι οι άνθρωποι να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο σε μα σχέση.  Το πώς και το πότε θα αποφασίζεις να εμπιστευτείς έναν άνθρωπο, έχει να κάνει τόσο με τα βιώματα όσο και με το χαρακτήρα σου. Κι ακριβώς επειδή τελικά και το να χτίζουν την εμπιστοσύνη τους δύο άνθρωποι σε μία σχέση δεν είναι εύκολη υπόθεση, δημιουργούνται πολλά προβλήματα μέσα σ’ αυτήν, που αναπτύσσουν αυτό το αμφιλεγόμενο συναίσθημα της ζήλιας. Είτε από τη μία πλευρά, είτε κι από τις δύο.

Πολλοί, θα σου παρουσιάσουν διάφορους λόγους για τις βαθύτερες αιτίες της ζήλιας. Η δημοσκόπησή μας αυτήν την εβδομάδα σας ρώτησε ποιος από τους παρακάτω λόγους  πιστεύετε ότι οδηγεί περισσότερο σ’ αυτό το συναίσθημα. Η ανασφάλεια, η υποτίμηση, το ενδιαφέρον, ή η καταπίεση;

Η γνώμη της συντριπτικής πλειοψηφίας σε ποσοστό 59,58% απάντησε πως η ζήλια είναι καθαρή ανασφάλεια. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι περισσότεροι αυτό που βλέπουν σε έναν άνθρωπο που ζηλεύει είναι η χαμηλή του αυτοεκτίμηση. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος για τους λόγους του, δε στηρίζεται σε γερά θεμέλια κι έτσι αμφισβητεί την εμπιστοσύνη που έχει σ’ έναν άνθρωπο συνεχώς. Ίσως υποσυνείδητα ο ίδιος να αμφισβητεί την αξία του και να μη νιώθει ασφαλής με τον εαυτό του, οπότε κι αυτό αντανακλάται στον άνθρωπο που έχει δίπλα του, με την κτητικότητα και την καχυποψία ότι κάθε τι που κάνει ο σύντροφός του μπορεί να οδηγήσει στην απιστία. Αναζητεί την ασφάλεια που του λείπει με λάθος τρόπο, με λίγα λόγια, αφού καταλήγει το συναίσθημα αυτό να γίνεται παθογένεια και να προσπαθεί με κάποιον τρόπο να ελέγξει τον άνθρωπο που έχει δίπλα του.

Στον αντίποδα, και στη δεύτερη θέση το 19,09%  από εσάς θεωρεί τη ζήλια ενδιαφέρουσα. Συχνά συγχέεται στο μυαλό μας η ζήλια κι η κτητικότητα με το ενδιαφέρον και την αγάπη που θεωρούμε ότι μ’ αυτόν τον τρόπο μας δηλώνονται από τον σύντροφό μας. Η αλήθεια είναι ότι είναι γλυκό και ρομαντικό να σκέφτεσαι ότι ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου φοβάται να σε χάσει και σε διεκδικεί με κάθε τρόπο στη ζωή του. Βέβαια εδώ ακριβώς είναι που πρέπει να είμαστε και προσεκτικοί γιατί για όλα υπάρχει ένα μέτρο.

Ναι μεν, θα μπορούσε να είναι μια όμορφη διεκδίκηση το να σε ζηλεύει ο σύντροφος σου και να φοβάται μη σε χάσει, γιατί έτσι ίσως και να προσπαθεί παραπάνω για τη σχέση σας, αλλά αυτό κρύβει και μια παγίδα. Όταν γίνεται σε υπερβολικό βαθμό φθείρει τη σχέση και κουράζει τον άλλο να νιώθει συνέχεια ότι πρέπει να δημιουργεί ασφάλεια στο σύντροφό του, τον αγχώνει. Όλοι κάποια στιγμή θέλουν να ξεκουραστούν με τον άνθρωπό τους, έτσι δεν είναι;

Στην τρίτη θέση και σε απόσταση αναπνοής από το ενδιαφέρον, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι βρίσκεται η καταπίεση με ποσοστό 18,94%. Όπως αναφέραμε και πιο πάνω, οι συνεχόμενες κρίσεις ζήλιας δημιουργούν άγχος κι αίσθηση ότι πρέπει συνέχεια να αποδείξεις ότι είσαι εκεί. Αυτό από μόνο του δημιουργεί πίεση. Η καταπίεση δημιουργείται επίσης κι όταν ο ένας από τους δύο υφίσταται καθημερινό έλεγχο, «Πού πήγες, τι έκανες, με ποιους ήσουν», είναι τα μόνιμα θέματα συζήτησης, στερώντας κάθε δυνατότητα εξέλιξης αυτής της σχέσης, διότι η επικοινωνία δεν είναι ουσιαστική, αλλά μοιάζει πιο πολύ με ανάκριση, που στερεί στην ουσία την ανεξαρτησία που πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει στον καθένα από τους δύο συντρόφους.

Τέλος, ένα μικρό ποσοστό της τάξεως 2,39% δηλώνει ότι η ζήλια είναι η υποτίμηση. Και δε θα τους αδικήσω καθόλου, γιατί είναι πολύ εύκολο να νιώσεις υποτιμημένος όταν ο σύντροφός σου είναι σε μια διαρκή αμφισβήτηση του προσώπου σου. Γιατί θεωρείται υποτίμηση το να μη σε εμπιστεύεται ο άνθρωπός σου, αν δε βασίζεται σε εσένα και δεν πιστεύει ότι είσαι εκεί, ακόμα κι όταν λειτουργείς ανεξάρτητα.

Η ζήλια έχει πολλές εκφάνσεις, μπορεί να ξεκινήσει σαν κάτι λογικό και να καταλήξει σε κάτι παράλογο. Τα αποτελέσματά της πάντως, δείχνουν ότι φτάνει στην υπερβολή και φθείρει σε πολύ μεγάλο βαθμό τη σχέση. Είναι λοιπόν στο χέρι του καθενός να είναι συνειδητοποιημένος και να προσπαθεί όσο μπορεί να την εξαλείψει, ή έστω να την κρατάει σε φυσιολογικά πλαίσια, αν δεν μπορεί την αποβάλλει μια για πάντα.