Κάποιες φορές είναι όντως αργά

Ξέρεις, είναι αυτή η σκηνή η οποία είναι, σχεδόν ξεκάθαρα, βγαλμένη από ρομαντική κομεντί και φτάνει σιγά-σιγά προς το τέλος. Η πρωταγωνίστρια ετοιμάζεται να φύγει με το αεροπλάνο κι ο πρωταγωνιστής λίγο πριν τη χάσει για πάντα, καταλαβαίνει πόσο λάθος έκανε και πως χωρίς αυτή η ζωή του θα κυλιέται για πάντα σε ένα ατέρμονο κι αδυσώπητο χάος και μπλα μπλα μπλα, μην πολυλογώ, στο τέλος τρέχει, την προλαβαίνει -εντελώς μαγικά, λίγο πριν μπει στο αεροπλάνο- και της εκφράζει όλα τα συναισθήματά του. Αυτή τα έχει χαμένα, τον φιλάει και τελικά μένει μαζί του και δεν πάει πουθενά.

Κι αυτές οι ταινίες, κυρίες και κύριοι, είναι ένας βασικός λόγος που όλοι πιστεύουν το εμετικό-ρομαντικό-αισχρό ποιηματάκι «Ποτέ δεν είναι αργά».

Να δω. Άσε με να σκεφτώ. Όχι. Διαφωνώ κάθετα. Κάποιες φορές -για να μην πω τις περισσότερες- είναι πάρα πολύ αργά. Αντικειμενικά, κάποιες φορές είναι αργά και δεν είναι κακό να το παραδεχτούμε. Είναι αργά για συγγνώμες, για αγάπες, για συγχώρεση, για πισωγυρίσματα. Μην το τραβάω χωρίς λόγο. Είναι αργά.

Αρχικά, δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να περιμένει τόσο όσο διαρκεί ένα «ποτέ». Πόσο διαρκεί ένα «ποτέ»; Δεν ξέρω, αλλά σίγουρα διαρκεί πολύ και προσωπικά θεωρώ πως κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να περιμένει τόσο για κάτι.

Κάποια στιγμή ξενερώνει, προχωράει, σταματάει να ελπίζει, πιέζεται να ξεκολλήσει και κάποια στιγμή με αρκετή πίστη τα καταφέρνει. Επομένως, από κάποια στιγμή και μετά, δεν είναι αυτονόητο πως είναι αργά, ρε πούστη μου; Γιατί πρέπει πάντα να έχουμε ανάγκη κάτι, να το παίζουμε ανώτεροι;

Το βασικότερο εκνευριστικό στοιχείο που υπάρχει σε αυτή τη φράση, είναι πως, πλέον, χρησιμοποιείται, σχεδόν αποκλειστικά, σαν δικαιολογία από κάτι τελειωμένους παπάρες και κάτι βλαμμένες με δείκτη ευφυίας χρυσαυγίτη που έχει φύγει μετανάστης στη Γερμανία για καλύτερο μέλλον! Μιλάμε για τόση ειρωνεία μαζεμένη, όχι μαλακίες!

Όταν κάνεις μαλακία, υπάρχει ένα «άγραφο χρονικό όριο» που μπορείς να ζητήσεις συγγνώμη και να απολογηθείς με κάθε τρόπο, ώστε να αποδείξεις ότι έχεις μετανιώσει! Αν αυτό το όριο περάσει, περνάς κι εσύ στα αζήτητα, γιατί τι ακριβώς να την κάνει κάποιος την απολογία σου μετά από ένα χρόνο ας πούμε; Χέστηκε, ας έκανες κίνηση νωρίτερα! Τώρα πούλο και ας πρόσεχες. Ή ας πούμε χωρίζεις και γίνεται μαλακία με τη σχέση σου. Αν ο άλλος θυμηθεί να ζητήσει συγγνώμη και να σου ζητήσει να γυρίσεις πίσω, μετά από -ας πούμε- 4 με 5 μήνες, νομίζω πως έχει πάψει να σε καίει κιόλας.

Για οτιδήποτε συμβαίνει θα έπρεπε να υπάρχει ένα χρονικό όριο που σε παίρνει να κάνει κίνηση. Το «ποτέ δεν είναι αργά» είναι η μεγαλύτερη παπαριά που έχει ριζώσει βαθιά μέσα στο κεφάλι μας κι επιβάλλεται να το κουνήσουμε για να φύγει λίγη-λίγη η μαλακία. Δεν είναι δυνατόν, να είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε πως όποτε καυλώσει στον καθένα να γυρίσει πίσω και να αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο, εμείς πρέπει να φωνάζουμε «θα σε περιμένω, κερί αναμμένο».

Αυτά τα χαζοκλισέ, λοιπόν, είναι υπέροχα για τις ταινίες, ας πούμε! Βοηθάνε στο σασπένς, στη συγκίνηση και την ικανοποίηση που δίνει στο θεατή ένα happy end, αλλά, νομίζω, πως όταν πρόκειται για πραγματική ζωή, πρέπει να πατάμε πιο πολύ στο έδαφος και να αφήσουμε τις κινηματογραφικές υπερβολές στην άκρη και να δώσουμε στον εαυτό μας παραπάνω σεβασμό!

Η Πηνελόπη περίμενε τον Οδυσσέα 10 χρόνια! Εγώ εν έτη 2017 δεν έχω γνωρίσει καμία Πηνελόπη. Εσύ;