Εγώ κι εσύ έχουμε ένα κώδικα επικοινωνίας διαφορετικό απ’ τα συνηθισμένα. Για μας η καθημερινότητα των άλλων είναι ανιαρή και πάντα ωθούμε στα άκρα τα πράγματα, χωρίς να μας νοιάζουν οι συνέπειες. Εσύ, λοιπόν, παίζεις ένα παιχνίδι όπου εξαφανίζεσαι και κάθεσαι στη γωνία για να με βλέπεις να σε ψάχνω. Κι εγώ σε ψάχνω, ξέροντας πως θα σε βρω κάπου να με παρατηρείς και να γελάς. Μετά σε φιλάω και σου λέω πόσο κακό είναι αυτό που κάνεις, ενώ το παίζω σοβαρός.
Όμως ξέρεις πως μέσα μου το βρίσκω διασκεδαστικό κι όταν σε βρίσκω φουντώνω από έρωτα για ‘σένα, σαν να είμαι σ’ αυτή τη φάση της εφηβείας που δε με νοιάζει τίποτα πέρα απ’ το γεγονός ότι σε βρήκα. Γίνεται κάτι που δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ξαναζωντανεύω όταν σε βρίσκω κι αυτό το εκμεταλλεύεσαι, μωρό μου! Έχεις τον τρόπο να με χειρίζεσαι όταν το θέλεις και παραδίνομαι σε κάθε δικό σου σκέρτσο. Και νιώθω σαν να μαγεύομαι στο άκουσμα μιας Σειρήνας στην οποία κανένας δεν κατάφερε να αντισταθεί.
Έχουμε τις στιγμές μας και τις μέρες μας. Όλες δικές μας. Παίζουμε, γελάμε, ερωτευόμαστε περισσότερο μέρα με τη μέρα, δινόμαστε με πάθος ο ένας στον άλλον και πάντα είμαστε σε μια εγρήγορση. Μια ασυνήθιστη εγρήγορση! Βρήκαμε μαζί μια γραμμή πλεύσης και μάθαμε να τραβάμε ο ένας τα σχοινιά του άλλου λίγο παραπάνω απ’ όσο μας παίρνει. Τόσο-όσο να εκνευριστούμε μεταξύ μας και να ανάψουν τα αίματα και να φουντώσουν όλα ανάμεσα μας. Κάποιες φορές σταματάμε λίγο πριν την καταστροφή και αυτό νομίζω μας αρρωσταίνει.
Χάνεσαι από εμένα με σκοπό να δεις πόσο θα μου πάρει να καταλάβω ότι χάθηκες και τότε να σε ψάξω και να σε βρω. Είναι ένα παιχνίδι που μας κάνει να κολλάμε. Δεν ξέρω αν αυτό είναι κάτι φυσιολογικό, αλλά δεν με νοιάζει κιόλας. Γιατί, έτσι κι αλλιώς, εγώ κι εσύ δεν παίζουμε με κριτήριο το φυσιολογικό. Βρίσκεσαι σε μια μόνιμη κίνηση και εγώ βρίσκομαι πάντα πίσω σου, παίζοντας με τους άγραφους κανόνες που εσύ δημιούργησες.
Ξέρεις να παίζεις καλά με το μυαλό μου. Γι’ αυτό τούτο το παιχνίδι δε με ξενερώνει, αλλά μου εγείρει το ενδιαφέρον. Σε κάθε νέο γύρο είμαι παρών κι εσύ τρελαίνεσαι. Κι όταν επίτηδες δεν εμφανίζομαι να σε ψάξω, τότε για λίγες στιγμές οι ρόλοι αντιστρέφονται. Εκείνη τη στιγμή σε κάνω το θύμα στο ίδιο σου το παιχνίδι κι εσύ τρελαίνεσαι να ψάχνεις. Όταν με βρεις, βάζεις τη μάσκα του θιγμένου εγωισμού και κάνεις την αθώα και πληγωμένη. Ενώ ξέρω πως μέσα σου είσαι φτιαγμένη με την ιδέα ότι εσύ μου τα έμαθες αυτά.
Βρισκόμαστε σ’ έναν φαύλο κύκλο κι επαναλαμβάνουμε συνεχώς το ίδιο άρρωστο παιχνίδι που μας ωθεί στην τρέλα. Κι εμείς παλιμπαιδίζουμε σαν νιάνιαρα δημοτικού. Ξέρεις πόσο λογικό δεν είναι αυτό που κάνουμε; Εσύ το σκέφτεσαι όταν τα βράδια πας να κοιμηθείς; Νιώθω πως έχω χαθεί λίγο μαζί σου κι αντί να το σκεφτώ σοβαρά, εγώ βρίσκω σε σένα όσα μου λείπουν και σ’ ακολουθώ με κλειστά μάτια. Κι αυτό δεν είναι καλό. Κι αυτό δεν είναι κακό. Τότε τι ακριβώς είναι αυτό; Μήπως τελικά εθίστηκα μαζί σου σ’ αυτό το παιχνιδάκι;
Επιμέλεια κειμένου Πάνου Κούλη: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Πάνος Κούλης
