Ευχαριστώ μαμά, ευχαριστώ μπαμπά. Ευχαριστώ που στερηθήκατε πράγματα για να με μεγαλώσετε και ευχαριστώ, γιατί αν σας δινόταν η ευκαιρία θα κάνετε τα πάντα από την αρχή. Σας αγαπάω πολύ και μια ολόκληρη ζωή θα σας χρωστάω μέχρι και την πιο μικρή μου ανάσα!
Κάνατε λάθη. Άλλες φορές μεγάλα, άλλες φορές μικρά. Δε σας κατηγορώ όμως. Είναι μεγάλη υπόθεση ένα παιδί. Δε σου δείχνει κάποιος τι να κάνεις κι αν σου δείξει δε βοηθάει ιδιαίτερα, γιατί όλα πρέπει να τα μάθεις μόνος σου. Δεν έρχεται με οδηγίες χρήσεις ένα μωρό. Μου φωνάξατε, με μαλώσατε, έφαγα τις ξυλιές μου και στα παιδικά μάτια μου, φαινόσασταν σαν 2 γίγαντες που είχαν άδικο. Κάποιες φορές είχατε άδικο, κάποιες άλλες όχι, αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια!
Συγγνώμη αν ήμουν δύσκολο και ατίθασο παιδί και συγγνώμη αν ήθελα πάντα να λέω την τελευταία λέξη. Συγγνώμη για τις φορές που σας απογοήτευσα και περιμένατε πράγματα από εμένα που τελικά δεν κατάφερα να κάνω. Συγγνώμη αν είμαι άλλο παιδί από αυτό που τότε στο μαιευτήριο φανταστήκατε να γίνομαι! Λυπάμαι αν πολλές φορές δεν βγάζετε άκρη μαζί μου και λυπάμαι που δεν έχω την υπομονή να σας δείξω πως λειτουργεί ο υπολογιστής, το internet και οι εφαρμογές ενός κινητού.
Συγγνώμη που δεν ήθελα να με παίρνετε αγκαλιά, γιατί «είμαι μεγάλο παιδί» και «μας βλέπει ο κόσμος». Συγγνώμη που πολλές φορές δεν θέλω να σας εξηγήσω πράγματα και ξεχνάω ότι εσείς δεν κουραστήκατε ποτέ να μου δείχνετε τον κόσμο! Μου μάθατε το καλό και το κακό, το άσχημο και το όμορφο, όπως εσείς το ξέρατε και ήταν στο χέρι μου να μάθω περισσότερα και να επιστρέψω να σας πω τι έμαθα.
Δεν το έκανα πάντα, όμως. Μου προσφέρατε ό,τι μπορούσατε και δεν μπορούσατε, στερηθήκατε, γιατί «προτεραιότητα έχει το παιδί». Μου αγοράσατε ρούχα, φαγητό, παιχνίδια. Φέρατε στον κόσμο ένα κοριτσάκι που ήταν η αδερφή μου και για την υπόλοιπη ζωή μου, θα έχω κάποιον να αγαπάω και να τσακώνομαι. Με στηρίξατε στις μεγάλες αποτυχίες μου και με χαρήκατε στις τεράστιες επιτυχίες μου! Με βοηθήσατε να ανοίξω τα φτερά μου και να φύγω μακριά.
Κι έτσι μεγάλωσα και έφυγα από το σπίτι, με την δική σας βοήθεια, για σπουδές και δεν σας έχω όλη μέρα πάνω από το κεφάλι μου. Η μαμά δεν με φωνάζει να πάω για φαγητό, ούτε μου λέει να πάρω ζακέτα, ούτε μπαίνει στο δωμάτιο μου και αρχίζει το κήρυγμα, γιατί το δωμάτιο βρωμάει τσιγάρο. Ο μπαμπάς δε μου λέει πια να ξεκολλήσω από τον υπολογιστή, ούτε μου λέει να μαζευτώ, γιατί χαλάω πολλά λεφτά και λείπω πολλές ώρες από το σπίτι και ούτε έρχεται να με πάρει μετά από τον καφέ μου και να με πάει σπίτι.
Τα μεσημέρια δεν τρώμε όλοι μαζί, γιατί εγώ λείπω και μετά το φαγητό δεν καθόμαστε όλοι να κάνουμε ένα τσιγάρο και να μιλήσουμε για οτιδήποτε προκύψει. Μαθαίνω νέα από το τηλέφωνο και την κάμερα και δεν τα ζω, γιατί λείπω.
Μαμά, μπαμπά. Ξέρω πως μικρός ήθελα να φύγω από το σπίτι και να πετάξω μακριά και να γίνω ένα ανεξάρτητο μεγάλο αγόρι, αλλά μου λείπετε πολύ. Και τώρα που μεγάλωσα θα ήθελα να έχω λίγο την γκρίνια σας και τις φωνές σας που τόσο με εκνεύριζαν. Θα ήθελα να έχω τη γκρίνια σας μαζί μου, γιατί έξω στον κόσμο είναι λίγο τρομακτικά και τώρα θα ήθελα μια αγκαλιά κι από τους δυο σας κι ας είμαι μεγάλο παιδί κι ας κοιτάει ο κόσμος. Γιατί η δική σας αγκαλιά ήταν γεμάτη αγάπη και ήταν ζεστή. Γιατί, μαμά και μπαμπά, σας ευχαριστώ που είστε δυο υπέροχοι γονείς με αξιολάτρευτα ψεγάδια.
Συντάκτης: Πάνος Κούλης
