Μην το πεις πουθενά αλλά όλοι χάδια ζητάμε

Πότε; Πότε γίναμε έτσι; Φτάσαμε να κρύβουμε όσα θέλουμε, όσα έχουμε ανάγκη, όσα ζητάμε κάθε μέρα, όσα μας λείπουν απ’ το πρωινό μας ξύπνημα. Αλλάξαμε τα θέλω και τις προσδοκίες μας και τρέχουμε να κυνηγήσουμε ξένους στόχους, γιατί τρέμουμε να παραδεχτούμε πως όσα πραγματικά θα μας βοηθήσουν είναι το χάδι κι οι αγκαλιές. Είναι η μαγεία που κρύβει η σιωπή και το φιλί. Χάσαμε την μπάλα, επειδή το να είσαι άνθρωπος και να ζητάς αγάπη είναι μια μεγάλη αδυναμία που όταν τη δει κάποιος, θα σε πατήσει κάτω. Τουλάχιστον αυτό προσπάθησαν να μας κάνουν να πιστέψουμε.

Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που πληγώνουν τους άλλους. Άνθρωποι που εσύ έτυχε να συναντήσεις, έπειτα σε γάμησαν ψυχικά και σε έκαναν να απαρνηθείς κάθε συναίσθημα, νομίζοντας ότι αυτό σου κάνει καλό. Κι είναι λάθος να φοβάσαι έτσι. Είναι λάθος να φοβάσαι μήπως πληγωθείς ξανά, γιατί αναπόφευκτα θα συμβεί, ξανά και ξανά. Κανένας δε βρήκε, αμέσως, όσα έψαχνε και δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν πληγώθηκε. Που δεν πόνεσε. Που δεν έσπασε έστω και λίγο μέσα του. Όμως δεν εγκατέλειψε την πίστη του στη δύναμη που κρύβει ένα χάδι κι αυτό κάνει τον άνθρωπο πολύ καλύτερο από ένα άδειο μέσο όρο.

Δύναμη είναι να ξέρεις την αδυναμία σου και να μην την αποκλείεις, αλλά να την ψάχνεις συνεχώς. Να παραδέχεσαι πως η τρυφερότητα σου λείπει, ρε γαμώτο. Αυτό είναι το τρωτό σου σημείο. Ζητάς αγάπη και δεν την έχεις. Και ξέρω πως πονάει ακόμα και να το παραδεχτείς, όμως πρέπει να συνεχίσεις να τρελαίνεσαι στην ιδέα ότι εσύ ανήκεις σε αυτούς που δε γουστάρουν τα ξέμπαρκα γαμήσια και τα προσωρινά δεκανίκια και ποτέ να μην την εγκαταλείψεις.

Να παλεύεις για αυτή την ιδέα και να θέλεις συνεχώς να κατακτάς το συναίσθημα. Να παίρνεις ό,τι έχει ανάγκη το κορμί σου και το μυαλό σου, χωρίς φόβο για το αν σε κρίνει κάποιος για υπερευαισθησία ή παιδική αφέλεια που σε κάνει να ζεις σε ένα χρωματιστό σύννεφο.

Πάψε να δηλώνεις δύναμη και πως τίποτα από αυτά δε σου λείπει, γιατί κοροϊδεύεις τον εαυτό σου δίχως αύριο. Τέρμα ο φόβος και τέρμα τα αστεία. Για να βρεις αυτό που θέλεις, ίσως πρέπει να αντιληφθείς πρώτα ότι σου λείπει κι όχι να το αρνείσαι. Άλλωστε πού σε οδηγεί αυτό; Σε περιοδικά ξεσπάσματα; Σε ανικανότητα να νιώσεις; Σε τι σε βοηθάει, γαμώτο;

Μην το πεις πουθενά, αλλά όλοι χάδια θέλουμε… Αληθινά χάδια που χωράνε μέσα το νοιάξιμο και τη φροντίδα. Πρέπει να ξεπεράσουμε τις κακές μας σκέψεις και την ανάγκη μας να μη νιώσουμε κατώτεροι και να αφοσιωθούμε σε όσα ψάχνουμε τα βράδια που ξαπλώνουμε στο κρεβάτι μας. Αυτό πρέπει να κάνουμε.

Πότε; Πότε γίναμε έτσι; Ίσως όταν μας γάμησαν κάθε συναίσθημα. Ε, λοιπόν, να πάνε να γαμηθούν αυτοί που μας έβλαψαν κι όχι η αλήθεια που έχουμε κρύψει σε ένα ντουλαπάκι του εγώ μας. Η ζωή δε σταματούσε ποτέ εκεί που εμείς νομίζαμε ότι κόβεται το νήμα, αλλά προχωρούσε χιλιόμετρα παραπέρα. Εκεί πρέπει να πιστέψουμε… Στο παραπέρα!