Υπάρχει ανάγκη μεγάλη να βρούμε τους ομοίους μας. Υπάρχει ανάγκη να βρεθούν οι άνθρωποι που θα καταλαβαίνουν τι περνάμε και δε θα προσπαθούν απλά να καταλάβουν.
Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να νιώθουμε μικροί στις στιγμές αδυναμίας μας. Όταν το οποιοδήποτε πρόβλημά μας έρθει στο προσκήνιο, μας καταβάλλει και τότε δύσκολα το αντιμετωπίζουμε με ψυχραιμία. Συνήθως αντί να το αντιμετωπίσουμε με ηρεμία, τείνουμε να το διογκώνουμε ακόμα περισσότερο, κάνοντάς το μέσα στο μυαλό μας μεγαλύτερο απ’ ό,τι είναι στην πραγματικότητα.
Τότε έχουμε ανάγκη ανθρώπους που έχουν ίδια προβλήματα με εμάς κι αντιμετωπίζουν -αν όχι ίδιες- παρόμοιες καταστάσεις. Ανθρώπους που θα νιώθουν ό,τι κι αν λέμε. Ανθρώπους που θα τους ανοιγόμαστε και θα μας ανοίγονται. Θα εμπιστεύονται αυτοί εμάς κι εμείς εκείνους. Κι εκείνη τη στιγμή γινόμαστε δυνατότεροι κι είμαστε ικανοί να δούμε το πρόβλημα με την κατάλληλη ευαισθησία, αλλά και την κατάλληλη απόσταση.
Όσες φορές βρισκόμαστε με άτομα που έχουν ίδιους προβληματισμούς με εμάς, κάνουμε κάτι εκπληκτικό! Ψάχνουμε οπωσδήποτε λύσεις για να βοηθήσουμε. Και βρίσκουμε λύσεις. Και βοηθάμε πραγματικά. Ενώ δηλαδή όταν βλέπαμε το πρόβλημα μόνο πάνω μας, αναφωνούσαμε «δεν μπορώ να το ξεπεράσω και να βρω διέξοδο», μόλις αυτό το πρόβλημα το είδαμε και σε κάποιον άλλο, νιώσαμε δυνατοί και συγκεντρωθήκαμε στο να προσεγγίσουμε κάθε πιθανή λύση.
Όταν βρίσκουμε άλλους ανθρώπους που σκέφτονται σαν κι εμάς, νιώθουμε πως επιτέλους μπορούμε να στηριχτούμε κάπου. Γινόμαστε γροθιά με τέτοια άτομα και τα προστατεύουμε όπως κι αυτά κάνουν το ίδιο για εμάς. Πρέπει να υπάρχουν αυτά τα άτομα στη ζωή κάθε ανθρώπου!
Παλεύουμε συνεχώς για να ξεχνάμε τα προβλήματα και τους φόβους μας. Δε θέλουμε να τα συζητάμε. Αρνούμαστε να τα αντιμετωπίζουμε. Κι όταν μας πλησιάζουν, εμείς τρέχουμε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Αποβάλλουμε την ευθύνη της αντιμετώπισης των προβλημάτων μας κι αδιαφορούμε για τη λύση τους. Όμως όταν στο πλευρό μας υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν τι περνάμε, γιατί βρέθηκαν στη θέση μας κάποτε, τότε δείχνουμε θάρρος και θέληση να ξεπεράσουμε κάθε εμπόδιο.
Κι εμείς θα κάναμε το ίδιο για εκείνους φυσικά. Θα ήμασταν βράχοι να ξεσπάσουν όποτε το χρειάζονταν και πάντα εκεί να ακούσουμε τι τους συμβαίνει. Γιατί στεκόμαστε σε αυτούς, όπως θα θέλαμε εκείνοι να σταθούν στις δικές μας αδύναμες μέρες.
Δεν αρκεί πάντα η μουσική, οι ταινίες και τα τσιγάρα. Κάποιες φορές η επικοινωνία είναι αυτή που βοηθάει να σταθείς ξανά στα πόδια σου. Μπορεί κάποιες στιγμές να νομίζουμε ότι δεν έχουμε ανάγκη κανέναν, αλλά προφανώς γελιόμαστε και λέμε ψέματα ακόμα και στον εαυτό μας. Γιατί το να βρεις έναν ώμο να κλάψεις και δυο μάτια να κρέμονται απ’ τα χείλη σου, είναι ό,τι πιο σημαντικό μπορείς να έχεις.
Συμπερασματικά, οι άνθρωποι αυτοί είναι ο θησαυρός που ο καθένας πρέπει να έχει. Δίνουν δύναμη, κουράγιο, συμπόνια και κατανόηση. Σε βοηθούν να αποφύγεις να περάσεις αυτή τη λεπτή γραμμή που χωρίζει το λογικό απ’ το παράλογο, τη χαρά και τη θλίψη.
Αν έχεις τέτοιους ανθρώπους πλάι σου, είσαι πιο δυνατός. Είσαι αποφασισμένος να ξεπερνάς τις δυσκολίες με χαμόγελο και συζήτηση και να θέλεις να δεις την επόμενη μέρα με αισιοδοξία. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ανεκτίμητης αξίας.
Επιμέλεια Κειμένου Πάνου Κούλη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Πάνος Κούλης
