Ρισκάρουν όσοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν

Το θέμα με τα ρίσκα, είναι ότι πολλές φορές κάποιος αποφασίζει να τα πάρει έχοντας πλήρη άγνοια για το αν πρόκειται να του βγει σε καλό ή να εξελιχθεί σε μια απόλυτη καταστροφή. Οι άνθρωποι ως άπληστα όντα, θέλοντας πάντα περισσότερα, αποφασίζουμε πολλές φορές να πάρουμε μεγάλες αποφάσεις που ονομάζουμε «ρίσκα».

Όσα ρίσκα κι αν αποφασίσει κάποιος να πάρει, οι μόνοι που ποντάρουν πραγματικά είναι εκείνοι που δεν έχουν κάτι να χάσουν. Εκείνοι που δε φοβούνται τη χασούρα που μπορεί να προκαλέσει το ρίσκο τους, ακριβώς γιατί δεν υπάρχει τίποτα να χάσουν. Βρίσκονται στο μηδέν και ξέρουν πως μόνο με ένα ρίσκο και λίγη τύχη αρκεί να εκτοξευθούν κοντά στο 100. Μόνο με το ρίσκο θα αγγίξουν την κορυφή και θα απολαύσουν τις χαρές της.

Κι αν δεν κερδίσουν κάτι από αυτή τους την «παρακινδυνευμένη επιλογή»; Τι είχαν και τι έχασαν; Είχαν τίποτα, έχασαν τίποτα. Τόσο απλά. Και γι’ αυτό πέρα απ’ το γεγονός ότι ποντάρουν πιο εύκολα, ίσως το σύμπαν, ίσως η τύχη ή ακόμα και ο θεός -αμφιβάλλω- είναι πολύ πιθανότερο να τους ευνοήσουν και να τους δώσουν αυτό που επιθυμούν.

Και είναι και λογικό, σωστά; Εννοώ, κάποιος που βρίσκεται στο απόλυτο 0 -με άριστα το 100- είναι εύκολο να ανέβει κλίμακα. Απ’ την άλλη, κάποιος που βρίσκεται στο 80 -το άριστα παραμένει ίδιο, μη ρωτάς, μωρέ μπούφε- παίρνοντας ένα ρίσκο μπορεί να εκτοξευθεί ακόμα πιο πάνω ή να τα γαμήσει όλα. Κι απ’ τα λίγα μαθηματικά που ξέρω -λίγα; πες ότι είσαι σκράπας και γελάνε οι πέτρες- αντιλαμβάνομαι πως οι πιθανότητα λένε πως αν είσαι στο 80 είναι πιο εύκολη η πτώση παρά η ανάβαση!

Παντού ποντάρουμε. Θες στη φιλία; Εμπιστευόμαστε χωρίς να σκεφτούμε τι μπορεί να κάνει κάποιος με τα μυστικά μας. Θες στον έρωτα; Παραδινόμαστε ψυχή και σώμα και αφήνουμε κάποιον άλλος να μας επηρεάζει. Θες στη δουλειά μας; Πάντα θα υπάρξει εκείνη η στιγμή που θα κληθούμε να πάρουμε μια απόφαση που το αποτέλεσμά της είναι άγνωστο.

Όμως ρε γαμώτο, τα ρίσκα έχουν μια αδρεναλίνη κι ένα άγχος που σε κάνει να ζεις. Τότε, όταν πλησιάζει το αποτέλεσμα, αυτό το ρίγος της αναμονής σε κάνει να δημιουργείς σενάρια, να σκέφτεσαι, να τρελαίνεσαι. Είσαι σε μια μόνιμη τσίτα που ουσιαστικά σου αρέσει εκείνη τη στιγμή έστω και λίγο.

Φοβόμαστε να ποντάρουμε κι είναι λογικό κάποιες φορές γιατί δε θέλουμε ούτε καν να μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε πως υπάρχουν πιθανότητες  να χάσουμε όσα -έως τώρα- έχουμε χτίσει. Γι’ αυτό οι καλύτεροι στα ρίσκα και τα στοιχήματα είναι οι ατρόμητοι κι αυτοί που δεν έχουν να χάσουν κάτι. Οι υπόλοιποι απλά βουτάνε στα ρίσκα χωρίς μάσκα οξυγόνου κι ελπίζουν το αποτέλεσμα να είναι υπέρ τους ώστε οι προσδοκίες τους να πάρουν ξανά μια μεγάλη ανάσα στην επιφάνεια, τουλάχιστον μέχρι το επόμενο «μακροβούτι» που θα πρέπει να κάνουν.