Σε είδα ξανά και ξενέρωσα που δεν ένιωσα κάτι

Δεν ξέρω αν λέγεται σκάλωμα.

Μεταξύ μας υπήρχε κάτι. Και μετά σταμάτησε να υπάρχει. Ή για την ακρίβεια σταματήσαμε να έχουμε αυτό το κάτι και οι δύο. Οπότε μετά το είχα μόνο εγώ. Το μυαλό μου είχε φάει σκάλωμα πάνω σου και δεν ξεσκάλωνε όσο κι αν το παρακαλούσα. Ήθελε εσένα, σκεφτόταν εσένα, ζητούσε εσένα. Δεν ήθελε να συμβιβαστεί με κάτι άλλο πέρα από εσένα.

Μήπως λέγεται κόλλημα;

Όταν έγινε ξεκάθαρο πως δεν πάμε παρακάτω, αντί να τα παρατήσω, έμπαινα στη διαδικασία να σκέφτομαι όλα τα γιατί και τα πώς. Γιατί όχι εσύ για εμένα και εγώ για εσένα; Πώς την πάτησα και κόλλησα έτσι εγώ με εσένα; Κάθε σκέψη μου ήταν για σένα.

Ίσως λέγεται έρωτας.

Κάτι μέσα στις λέξεις που μου είχες πει με κρατούσε πάνω σου. Εθελοτυφλούμε στον έρωτα και εγώ άφησα κάθε αρνητικό σου μακριά από το οπτικό μου πεδίο. Παρωπίδες. Ήταν ξεκάθαρο το θέμα μας. Δε θα μπορούσε να προχωρήσει όσο κι αν το σκεφτόμουν. Όσο κι αν σε ήθελα. Και αυτό που γάμαγε τη σκέψη μου, ήταν αν εσύ ήθελες ή δεν ήθελες κάτι από εμένα και αν με έβλεπες ή δε με έβλεπες έστω και λίγο όπως σε έβλεπα εγώ. Και τότε σε είδα ξαφνικά μπροστά μου.

Όπως κι αν λέγεται, μου πέρασε.

Ξενέρωσα πολύ. Χάλασε η μαγεία του πράγματος. Μα τι έγινε; Και πάλι βρέθηκα να βυθίζομαι σε απορίες, που τώρα όμως αφορούσαν εμένα! Τι μου συνέβη; Μόλις σε είδα τυχαία και κατάλαβα ότι σε είχα μπροστά μου, δεν ήθελα τίποτα. Άδειασα από σκέψεις και σταμάτησε να με τρώει ό,τι είχα. Περίμενα να φοβηθώ, να τρέμω, να φουντώσει τέλος πάντων ό,τι με βασάνιζε τόσες μέρες. Και τελικά;

Αυτό ήταν;

Τελικά μέσα στο χρόνο που σε σκεφτόμουν και δε σε είχα, νομίζω πως άρχισα να σε θεοποιώ. Μπήκα σε ένα τριπάκι να βλέπω τέλεια την κάθε σου ατέλεια και να αλλοιώνω την πραγματικότητα, σε κάποια πράγματα λιγότερο και σε κάποια άλλα περισσότερο. Και μόλις σε είδα μπαμ. Απομυθοποίηση. Το λες και αστείο! Ήταν λες και βάρεσε κάποιος το κεφάλι μου δυνατά και ξύπνησα από το λήθαργο που είχα πέσει. Όταν θες κάτι, μέσα στο μυαλό σου το κάνεις τεράστιο και φτάνεις την υπερβολή χωρίς να το καταλάβεις. Αυτό ακριβώς μου συνέβη.

Μου πέρασες, υποθέτω!

Σύντομα όλα με εμάς αν το παρατηρήσεις. Σύντομα έγινε κάτι, σύντομα το παρατήσαμε, σύντομα κόλλησα και σύντομα ξενέρωσα. «Το σύνδρομο του σύντομου έρωτα». Αυτό θα έλεγα πως έπαθα με εσένα. Κι είναι ωραίο που δεν έχω πια ενστάσεις και δεν ψάχνω να δω τι άραγε να τρέχει στο μυαλό σου. Ξέρω πράγματα σίγουρα.

Σε ήθελα μαζί μου και ίσως όλο αυτό να πήγαινε καλά. Αλλά δεν πήγε. Και σε είχα λίγο πιο αλλιώς μέσα στο μυαλό μου. Αλλά δεν ήσουν. Κι όσο το σκέφτομαι πληθαίνουν τα «αλλά» της ιστορίας. Οπότε χαίρομαι που πλέον δεν το ψάχνω και δεν το αναλύω. Και που όταν ξαπλώνω με διακατέχει μια ηρεμία που είχα χάσει όταν ήσουν η σκέψη μου.

Ήταν σύντομος έρωτας και δε μου είχε ξανατύχει. Πρέπει να παραδεχτώ πως είχε την πλάκα του κι αυτός.