Σε μια εποχή που όλοι τρέχουν να βρουν πράγματα και δεν ηρεμούν, ξεχνάμε τα απλά και πιάνουμε τα περίπλοκα. Τρέχουμε συνεχώς σε δουλειές, προσπαθούμε να τα χωρέσουμε όλα σε ένα 24ωρο και τελικά όσα περίπλοκα κι αν πιάσουμε, πάλι δεν είμαστε ικανοποιημένοι. Δεν υπάρχει χρόνος να απολαύσουμε, επειδή εμείς οι ίδιοι εστιάζουμε μόνιμα αλλού. Ζητάμε, ζητάμε, ζητάμε και ποτέ δε βάζουμε φρένο να δούμε για μια φορά τι θέλει ο εαυτός μας και όχι το εγώ μας. Σίγουρα, μετά από όλο το τρέξιμο που του επιβάλλουμε να κάνει, ξέρεις τι θέλει; Μια χαλαρή κουβέντα και μια βόλτα.
Σου φαίνεται ίσως αστείο, αλλά δεν είναι. Μια χαλαρή κουβέντα και μια βόλτα είναι το ιδανικό φάρμακο σε μια εποχή όπως αυτή που ζούμε, που συνεχώς αυξάνονται οι ρυθμοί της και ποτέ δε χαλαρώνουν.
Ξέρεις πόση αξία έχει μία έξοδος με ένα φιλικό πρόσωπο που έχεις καιρό να δεις ή μια βόλτα στο κέντρο της πόλης μια Κυριακή μεσημέρι; Έχεις ιδέα πόσο χρειάζεσαι μια χαλαρή συζήτηση που να μην έχει σκοπό, αλλά να γίνεται για να γίνει; Δεν υπάρχει καλύτερη λύση από αυτά. Μια στιγμή πραγματικής χαλάρωσης και ηρεμίας χρειαζόμαστε.
Όχι, ο καφές που τρέχεις να πιεις μια ώρα και να φύγεις δε σε βοηθάει καθόλου. Αυτό που τρέχεις να φας σε ένα διάλειμμα, δε σε χορταίνει. Ο δρόμος από το σπίτι στη δουλειά δε σε χαλαρώνει όσο όμορφο κι αν είναι το τοπίο -κυρίως γιατί δεν προλαβαίνεις να το δεις- και οι συζητήσεις που κάνεις με του φίλους σου μέσω chat, σίγουρα δεν είναι τρόπος για να σταματήσει το μυαλό σου να τρέχει.
Αυτό που προσπαθώ να πω είναι πως αν δεν αφιερώσεις χρόνο να κατεβάσει λίγο ταχύτητα η τσίτα που βρίσκεσαι, τα πράγματα δε θα είναι πάντα καλά και ευνοϊκά. Αντί να κάτσεις δύο ώρες στο λάπτοπ και να χαζεύεις, βγες με κάποιον να μιλήσετε και αντί να μιλήσεις πάλι αγχωμένος για τα ζητήματα που σε απασχολούν τον τελευταίο μήνα, δώσε την ευκαιρία στο μυαλό σου να φλυαρήσει και να ξεχαστεί από όσα βασανίζεται.
Τελικά, τα περίπλοκα μας έφαγαν! Θέλουμε στιγμές πραγματικής ηρεμίας. Θέλουμε να μπορούμε να κάνουμε παύση. Αυτό είναι. Θέλουμε το τηλεχειριστήριο του ήλιου. Να μπορούμε να πατάμε pause όταν έχουμε ανάγκη να ηρεμήσουμε και play όταν είμαστε έτοιμοι να συνεχίσουμε τη ζωή. Να έχουμε το δάχτυλο κολλημένο στο repeat όταν ένα Σάββατο ήταν πολύ όμορφο κι ένα skip όταν η Δευτέρα μας φαίνεται πως θα είναι χάλια από το μεσημέρι! Κρίμα που δεν μπρορούμε να έχουμε αυτό το αγαθό.
Και χωρίς αυτό όμως, μάλλον πρέπει να παλέψουμε. Πρέπει να απαιτούμε από τη ζωή τις ώρες μας. Εκείνες τις ώρες που θα έχουμε για να τις αξιοποιήσουμε όπως εμείς θέλουμε και θα μοιάζει με εκείνη την ώρα που είχαμε στο νηπιαγωγείο. Εκείνη την ώρα που αν ήθελες ζωγράφιζες, αν ήθελες έπαιζες με πλαστελίνες ή απλά μιλούσες με τα άλλα παιδιά και πειράζατε ο ένας τον άλλον. Αυτό χρειαζόμαστε! Ένα είδος «ευέλικτης ζώνης». Κανείς πια δε μας λέει πως για τα επόμενα 45 λεπτά μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Μήπως θα έπρεπε να το πούμε οι ίδιο στον εαυτό μας;
Μια κουβέντα και μια βόλτα. Θυμίσου το!
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου