Μπορεί το context στο οποίο πρωτοακούσαμε αυτήν την ατάκα να ήταν εντελώς απαράδεκτο (ο εξυπνάκιας της παρέας να το λέει για κάποιο ραντεβού του), αλλά σε πληροφορώ ότι αποτελεί μία από τις πολυτιμότερες συμβουλές ζωής. Θέλεις να σε πείσω σε μία μόνο πρόταση; Είναι το περιβόητο Growth Mindset!
Μας αρέσουν πολύ οι σύνθετες ορολογίες. Είναι γεγονός. Όλοι θέλουμε τα περιτυλίγματα και τους φιόγκους μας. Ε λοιπόν, αυτή η νοοτροπία ανάπτυξης ήρθε να μας πει με επιστημονικούς όρους, αυτό που ήδη γνωρίζαμε. Ότι οι πρώτες μας προσπάθειες, θα είναι για τα μπάζα! Ακόμα κι αν ο στόχος σου είναι να γίνεις ομιλητής TEDx σε μία ξένη γλώσσα, δε γίνεται να προσπεράσεις το στάδιο «Εγώ θέλει αχλάδι φάω». Κάθε αρχή και δύσκολη, που λένε. Και για του λόγου το αληθές, σε προκαλώ να πας να βρεις τα πρώτα βίντεο του Mr. Beast στο YouTube. Δεν είναι τυχαίο που δεν τα έβλεπε ούτε η μάνα του! Κι όμως, ο τύπος έκατσε εκεί, χωρίς καμία ανταπόκριση ή ανταμοιβή για πολλά χρόνια, μέχρι που έγινε μάστερ. Αυτήν τη στιγμή, αγοράζει ιδιωτικά νησιά και δωρίζει εκατομμύρια δολάρια σε αγνώστους fans του.
Κανένας δεν ξεκίνησε καλός. Έγινε στην πορεία.
Πρέπει να αποδεχτούμε, ότι οι πρώτες μας προσπάθειες, σε ό,τι κι αν θέλουμε να πετύχουμε, στη χειρότερη θα είναι να τις κλαιν οι ρέγγες και στην καλύτερη θα είναι απλά μέτριες. Μαθαίνουμε να χορεύουμε ξενυχιάζοντας τον παρτενέρ μας. Είναι ένα απαραίτητο στάδιο μάθησης. Ακόμα κι αυτοί που γεννιούνται με τεράστιο ταλέντο σε κάτι, πρέπει να κάνουν σοβαρή εξάσκηση αν θέλουν να τα καταφέρουν.
Τι είναι, άραγε, αυτό που μας κάνει να διστάζουμε να κάνουμε το πρώτο βήμα;
1) Ο εγωισμός μας
Η ψωροπερηφάνεια μας. Δε θέλουμε να ξεφτιλιστούμε στα μάτια των άλλων. Να χαλάσουμε το image μας. Κι έτσι, πάντα μένουμε στις safe επιλογές. Σε αυτά που ήδη ξέρουμε ότι είμαστε καλοί. Μας αρέσει να ακούμε μπράβο. Η παραμικρή κριτική μπορεί να μας καταρρακώσει. Γι’ αυτό, αναβάλλουμε συνεχώς να δοκιμάσουμε οτιδήποτε δεν έχει εγγύηση επιτυχίας.
Όσο και να λαχταράμε κάτι, ο φόβος του χλευασμού μας κερδίζει.
2) Η έλλειψη ψυχικής ανθεκτικότητας
Όσο περνούν τα χρόνια, οι περισσότεροι από εμάς, δυστυχώς φλωρεύουμε αρκετά. Έχουμε ξεχάσει ότι για να μάθουμε ποδήλατο, το ματώσαμε το γονατάκι μας, και μάλιστα πολλές φορές. Έχουμε γίνει σαν ένα καπετάνιο πλοίου, που αρνείται να ξεκινήσει αν κάποιος δεν του εγγυηθεί ότι σε όλη τη διαδρομή θα έχει μηδέν μποφόρ. Αυτό δεν υπάρχει, όπως καταλαβαίνεις. Το να μη λύσεις τις άγκυρες όταν λυσσομανάει είναι πολύ σοφό, αλλά το 5αράκι – 6αράκι δεν το γλυτώνεις. Πρέπει να ξεκινήσεις. Αλλιώς, δε θα γίνεις ποτέ καπετάνιος. Θα παραμείνεις στον καναπέ σου.
Τι γίνεται όμως αν αγαπάς πολύ τη θάλασσα; Θα είσαι ευτυχισμένος;
Δε γεννιόμαστε έτοιμοι, γινόμαστε. Μέρα με τη μέρα, μπάζο με το μπάζο. Δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω. Όπως ένας πύραυλος που εκτοξεύεται, έτσι κι εμείς, ζοριζόμαστε μέχρι να βγούμε από την ατμόσφαιρα της Γης. Η βαρύτητα της μας τραβάει προς τα πίσω. Ώσπου… τσουφ, επιπλέουμε στο διάστημα.
Όσο κι αν αργήσει, πάντα έρχεται η ευλογημένη στιγμή, που τα μπάζα έχουν στερεωθεί. Δε βρισκόμαστε πια κάτω από το έδαφος. Αυτά που κάνουμε, αρχίζουν να παίρνουν μορφή. Βγάζουν νόημα. Ομορφαίνουν. Κι εκεί, συνειδητοποιούμε ότι κάθε μας πόνος και αγωνία άξιζε τελικά τον κόπο. Ό,τι και να θέλεις να χτίσεις, αναγκαστικά θα πρέπει να ξεκινήσει από το μηδέν. Εκτός φυσικά, κι αν προτιμάς να νοικιάσεις. Και μιλάω μεταφορικά. Να σου δοθεί κάτι έτοιμο, δηλαδή. Στην περίπτωση αυτή, να ξέρεις ότι αυτό που απολαμβάνεις δε θα είναι ποτέ πραγματικά δικό σου. Θα κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή να σου το πάρουν από τα χέρια.
Είναι ωραίο να μαθαίνεις και να εξελίσσεσαι. Είναι μια μορφή ικανοποίησης που λείπει στις μέρες μας. Βραδυφλεγής, αλλά νόστιμη. Μην κρατάς τον εαυτό σου πίσω. Εμπιστεύσου τον. Κανένας μαραθωνοδρόμος δεν κορόιδεψε ένα μωρό που ξεκίνησε να μπουσουλάει. Είμαι σίγουρη πως ούτε κι εσύ. Κάθε αρχή είναι άξια συγχαρητηρίων. Ειδικά όταν έχουμε «μεγαλώσει». Δείχνει ότι έχουμε τόλμη.
Ότι η φωτιά μέσα μας καίει ακόμη.
Συντάκτης: Πηγή Σαγρέ
