Ως μοναχοπαίδι δεν μπορώ να αντιληφθώ το δέσιμο που έχουν τα αδέρφια μεταξύ τους, έχω γνωρίσει όμως πολλά που είναι πραγματικά συγκινητική η σχέση που έχουν καταφέρει ν’ αναπτύξουν. Είναι όμως, πολλές κι οι φορές που βλέπω αδέρφια μετά από πολλά χρόνια να μη μιλάνε καν μεταξύ τους, να είναι δηλαδή σαν δύο ξένοι που δε μεγάλωσαν ποτέ στο ίδιο σπίτι. Μιλάω για ανθρώπους που πλέον έχουν μεγαλώσει, μπορεί να είναι και συνταξιούχοι, οπότε οι δικαιολογία «δεν έχω χρόνο», «έχω φορτωμένο πρόγραμμα», «δεν προλαβαίνω» είναι εκτός τραπεζιού.
Βέβαια, αν μεγαλώσεις και συνειδητοποιήσεις πως δεν έχεις κανένα κοινό με τον αδερφό σου, μπορεί να νιώσεις και μια ανακούφιση που η σχέση σας θα διακοπεί έτσι, αφού είναι ανθρώπινο να έχεις μια σταθερή εξ αποστάσεως έστω επικοινωνία, αν το κάτι περισσότερο δε σας ταιριάζει. Κάποιοι δεν έχουν ούτε αυτό, μάλιστα υπάρχει ένα στενάχωρο ποσοστό του είκοσι τις εκατό που έχει εχθρικές σχέσεις με τα αδέρφια του. Δε θέλω να σηκώσω το δάχτυλο και να δείξω, αλλά η αλήθεια είναι πως όλα ξεκινάνε από την οικογένεια και το αν έμαθε στα παιδιά της να διαχειρίζονται τις διαμάχες τους. Απ’ αυτό το σενάριο βγαίνουν είτε εχθρικά άτομα, που δε βρίσκουν κανένα ενδιαφέρον να διατηρήσουν επαφή με τους ανθρώπους που μεγάλωσαν στο ίδιο σπίτι, είτε άτομα που νιώθουν συνεχώς αδικημένα και γεμάτα παράπονα. Όλοι γνωρίζουμε τέτοιους ανθρώπους στον κύκλο μας και ξέρουμε πως είναι ζόρικο να μπορείς να συναναστραφείς μαζί τους, ακόμα και ως ενήλικας, αφού είναι προσωπικότητες με περισσότερες πιθανότητες να αποξενωθούν εντελώς όχι μόνο από τα αδέρφια τους αλλά κι από τον κύκλο τους.
Φυσικά επηρεάζει δραματικά και το γεγονός των αδυναμιών, που μπορεί να έχει μια οικογένεια προς ένα από τα υπόλοιπα αδέρφια. Και για να είμαστε πιο σωστοί, ποτέ κανένας γονέας δε θα παραδεχτεί κάτι τέτοιο, όμως συμβαίνει και τα παιδιά αναπτύσσουν όλο και πιο έντονα τις μεταξύ τους αντιζηλίες, στην προσπάθειά τους να κερδίσουν την εύνοια και τη φροντίδα των γονέων τους. Ακόμα κι ως ενήλικες κουβαλάνε αυτό το τραύμα μέσα τους, επηρεασμένοι από το κατά πόσο ή όχι είναι επιτυχημένη η ζωή τους, οπότε αν υπάρχει ήδη αντιζηλία μετά γίνεται μέχρι και πόλεμος. Κάπως έτσι, από μικρά γεγονότα, όπως για παράδειγμα έναν καυγά σ’ οικογενειακό τραπέζι, έως τα πιο μεγάλα, όπως τα κληρονομικά θέματα που υπάρχουν παντού, τα προβλήματα που μπορούν να κόψουν το νήμα ανάμεσα στα δυο αδέρφια, είναι πολλά. Πρέπει λοιπόν, από την αρχή της ζωής τους τα αδέρφια να έχουν τις σωστές βάσεις και να μπορούν με υγιή τρόπο να διαχειρίζονται τις συγκρούσεις τους, ώστε να αναπτυχθούν πλήρως και σαν άνθρωποι. Σημαντικό είναι και στα μελλοντικά χρόνια να βοηθήσουν οι γονείς καθώς, είναι πολλά τα αδέρφια που δηλώνουν πως θα τα ξανά έβρισκαν αν έκανε ο άλλος το πρώτο βήμα ή αν υπήρχε γενικότερα θέληση και στήριξη από την οικογένεια. Σε τέτοιες περιπτώσεις κυριαρχεί ο εγωισμός και το πείσμα και τίποτα θετικό δεν μπορεί να βγει, επομένως αν είναι σε θέση οι γονείς πρέπει ν’ αναλάβουν δράση.
Είναι σημαντικό τα αδέρφια να καταλάβουν πως οι γονείς μετά από κάποια χρόνια δυστυχώς χάνονται, το αδερφάκι όμως μπορεί να μείνει και για ογδόντα χρόνια. Είναι κρίμα λοιπόν και για εμένα αδύνατο να μην έχεις να πεις τίποτα με τους μόνους ανθρώπους που θυμούνται τα παιδικά χρόνια που ζήσατε. Έχει πολύ μεγάλο νόημα να διορθωθεί μια τέτοια σχέση, καθώς η πλειονότητα των ανθρώπων δήλωσε πως μετάνιωσε την αποξένωσή τους από τα αδέρφια τους. Μην περιμένεις τη ζωή να σε φέρει ξανά κοντά στα αδέρφια σου, γιατί συνήθως το κάνει μετά από μια τραγωδία. Κάνε εσύ ένα βήμα και πες τέλος στα χρόνια που χάνονται άδικα ανάμεσά σας.
Συντάκτης: Δήμητρα Φαρδογιάννη
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
