«Έναν Δεκέμβρη με φώτα σβηστά κι ανθρώπους αναμμένους»

7 Δεκέμβρη μετρά ο μήνας που τα έχει όλα. Επανάσταση, ελευθερία, θαλπωρή, μελαγχολία, ενθουσιασμό, μανία καταναλωτισμού, ανάγκη για συντροφικότητα. Λαμπάκια κυριαρχούν παντού, έλατα βάζουν τα καλά τους, οι δρόμοι φωτίζονται από φωτιά και λαμπιόνια στο αιώνιο δίπολο του Δεκέμβρη.

Κάποτε, είπε ο Μπουκόφσκι: «Θέλω έναν Δεκέμβρη με φώτα σβηστά κι ανθρώπους αναμμένους.» Κι από τότε, συζητήθηκε πολύ, ξεχάστηκε και το ξαναθυμηθήκαμε, μπήκε σε ατελείωτα instagram stories, έγινε λεζάντα κι ατάκα κι έχασε λιγάκι από την ουσία της. Ανθρώπους αναμμένους. Άρα ανθρώπους μαζί. Παθιασμένους. Να διψάνε ο ένας για τον άλλον. Να μιλούν δυνατά και να χρησιμοποιούν τα χέρια τους. Να ψάχνουν ο ένας τον άλλον. Κι αν οι περισσότεροι αναλώνονται στον στολισμό των σπιτιών τους αντί ν’ ανάψουν τη ζωή τους, τότε τι γίνεται; Αν παρασύρονται από τους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας και ξεχνούν να ζήσουν, να στραφούν προς άλλους ανθρώπους και να τους γεμίσουν με χειρονομίες καλοσύνης, τότε τι μένει;

Ο Δεκέμβρης είναι μια μαγική εποχή του χρόνου, που δεν μπορεί παρά να σε συνεπάρει με τα όμορφα έντονα χρώματά του. Έχει λάμψη, έχει γκλίτερ, έχει βαβούρα. Καταναλώνεις, χαρίζεις, έχεις όρεξη να φας και να πιεις και να γιορτάσεις. Μόνο που περνούν όλ’ αυτά κάπως μάταια, αν δεν έχεις με κάποιον να τα μοιραστείς. Πολλοί είναι αυτοί που επιλέγουν ν’ αποστασιοποιηθούν από τους εορτασμούς, σαν να έχουν αλλεργία στον θεατρινισμό τους. Τρέχουν με δουλειές και ξεχνάνε πως είναι η ιδανική ευκαιρία να ερωτευτούν, να ταξιδέψουν, να βγουν για να γνωρίσουν νέο κόσμο ή να περάσουν ατελείωτες ώρες σ’ έναν καναπέ ακούγοντας και νιώθοντας “με φώτα σβηστά” καρδιές αναμμένες.

Μα βεβαίως, είναι οι ίδιοι που δεν ξεχνούν να στολίσουν το σπίτι μέσα και έξω, γιατί τι θα πει ο κόσμος αν δεν έχουμε 10 λαμπάκια σε κάθε μπαλκόνι, θα νομίζει πως έχουμε κατάθλιψη. Είναι πραγματικά λυπηρό να βλέπεις στολισμούς που από πίσω κρύβουν μια προσποίηση, ενώ τα άτομα δε χαίρονται, δε λάμπουν εσωτερικά, δεν παθιάζονται να ζήσουν τον Δεκέμβρη τους, πέρα από τους εορτασμούς. Γιατί ο Δεκέμβρης δεν είναι μόνο τα φωτάκια και τα στολίδια. Είναι η διασταύρωση των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλλα, είναι τα Δεκεμβριανά, είναι η Αθήνα να καίγεται για την ελευθερία. Είναι η αντίσταση στην καταστολή, είναι η ανάγκη να λάμψει το μέσα μας. Να παθιαστούμε για όσα πιστεύουμε, να φωνάξουμε, να ξεκινήσουμε από την αρχή, να τα κάψουμε όλα κι από τη φλόγα αυτή να φτιάξουμε μια νέα, καλύτερη ζωή.

Ίσως και να είναι προτιμότερο να κυριαρχήσει το σκοτάδι αυτές τις μέρες, μήπως αρχίσουν οι άνθρωποι να ψάχνουν για φως εντός τους. Να μην ξεχνούν να ζήσουν και να κοιτάξουν τον κόσμο γύρω τους με περισσότερη αγάπη. Σταδιακά θα τους επιστραφεί διπλάσια και θα γεμίσει πραγματικά τη ζωή τους, με στιγμές αληθινές κι ουσιώδεις. Μπορεί τα φώτα στα μπαλκόνια να μείνουν σβηστά, αλλά οι άνθρωποι θα καίνε. Η αλλαγή αυτή και μόνο αυτή έχει τη δύναμη να κάνει τους ανθρώπους να λάμπουν, γιατί θα έχουν και πάλι έναν σκοπό. Τα κενά της ζωής τους θα γεμίσουν κι η πόλη θα λάμπει αλλιώτικα, γιατί θ’ ακτινοβολούν με φως οι αναμμένοι της άνθρωποι. Κι αυτός ναι, είναι ένας πραγματικός Δεκέμβρης.