Υπάρχει ένα ποίημα του Αναγνωστάκη, που περιγράφει με κάθε του στίχο όσα αισθάνεται ο απελπισμένα ερωτευμένος, εκείνος που δεν αντέχει να ζει χωρίς να νιώθει πως αγαπά:
«Θα ‘ρθει μια μέρα που δε θα ‘χουμε πια τι να πούμε.
Θα καθόμαστε απέναντι και θα κοιταζόμαστε στα μάτια.
Η σιωπή μου θα λέει, πόσο όμορφη είσαι, μα δε θα βρίσκω άλλο τρόπο να στο πω.
Θα ταξιδέψουμε κάπου, έτσι από ανία ή για να πούμε πως κι εμείς ταξιδέψαμε.
Ο κόσμος ψάχνει σ’ όλη του τη ζωή να βρει τουλάχιστο τον έρωτα, μα δεν βρίσκει τίποτα.
Σκέφτομαι συχνά πως η ζωή μας είναι τόσο μικρή που δεν αξίζει καν να την αρχίσει κανείς.
Απ’ την Αθήνα θα πάω στο Μοντεβιδέο ίσως και στη Σαγκάη- είναι κάτι κι αυτό, δεν μπορείς να το αμφισβητήσεις.
Καπνίσαμε, θυμήσου, ατελείωτα τσιγάρα συζητώντας ένα βράδυ -ξεχνώντας πάνω σε τι- κρίμα κι ήταν τόσο, μα τόσο ενδιαφέρον.
Μια μέρα ας ήτανε, να φύγω μακριά σου αλλά κι εκεί θα ‘ρθεις και θα με ζητήσεις.
Δεν μπορεί, Θεέ μου, να φύγει κανείς μοναχός του.»
Θυμήσου λοιπόν πώς συμπεριφέρεσαι όταν ερωτεύεσαι ουσιαστικά. Αποκαλύπτεις όνειρα, φόβους, μεγαλεπήβολα σχέδια. Μετά τα λόγια, έρχονται και τα βλέμματα για ώρες ατελείωτες. Και ποιος δε θέλει να χάνεται στα μάτια που έχει ερωτευτεί! Στους αληθινά ερωτευμένους κυριαρχεί ένας κανόνας: όλες οι λέξεις δε φτάνουν για να εξηγήσουν τι ζουν. Όπου λοιπόν, δεν αρκούν τα λόγια, έρχονται τα βλέμματα, με μια σιωπή που δείχνει πως έχεις να πεις χιλιάδες πράγματα, αλλά οι λέξεις δεν επαρκούν για να τα εκφράσεις σωστά.
Θυμήσου ξανά πόσα ταξίδια έκανες με τον σύντροφό σου, είτε συμβατικά είτε ονειρικά. Πόσες διαδρομές για να πιστοποιήσεις πως οι ερωτευμένοι προχωράνε αντίθετα στο ρεύμα- αυτή είναι η δύναμή τους. Αυτές οι πιο απλές στιγμές που μοιράζεσαι με τον άλλον, δημιουργούν μια συμφωνία μυστική, το απόλυτα δικό σας ποίημα, που γράφεται νοητά σε κάθε σας απόφαση. Να φύγετε, να γυρίσετε, να κάνετε μια διαδρομή βαθιά δική σας. Με ατελείωτες βραδινές συζητήσεις, σε μπαλκόνια, κρεβάτια και παγκάκια- γιατί όπου βρεθούν οι ερωτευμένοι, αν δε σωπαίνουν, συζητούν, πολλές φορές ξεχνώντας τι. Αρκεί να είναι μοίρασμα. Πόσες φορές στις πρώτες γνωριμίες τους πήρε το ξημέρωμα συζητώντας, αφήνοντας στο πλάι τους την αίσθηση της οικειότητας. Κι είναι οι απλές συζητήσεις που σου μαθαίνουν καλύτερα αυτόν που έχεις πλάι σου. Τότε είναι που αρχίζεις και τον ερωτεύεσαι ακόμα περισσότερο, γιατί μιλά και δε φλυαρεί, ενώ συμπληρώνουν τα λόγια του τα κενά των σιωπών του.
Φήμες λένε πως αν κάποιος είναι ο άνθρωπός σου, θα εμφανίζεται στην ζωή σου ξανά και ξανά. Δεν ξέρω για σένα αλλά εγώ πιστεύω πως οι ποιητικά ερωτευμένοι φεύγουν μαζί απ’ αυτόν τον κόσμο, είτε είναι ακόμα σε σχέση, είτε έχουν χωρίσει οι δρόμοι τους. Και φεύγουν με την παρουσία ή και τη νοσταλγία του έρωτά τους. Ίσως τελικά, αυτός να είναι ο τρόπος να ζήσει κανείς έναν έρωτα σαν το ποίημα του Αναγνωστάκη. Να σωπάσει, να ταξιδέψει, να πει και τελικά να φύγει κουβαλώντας μαζί του ολόκληρη την έννοια ενός ανθρώπου. Κι έτσι, δε θα φύγει μόνος. Ούτε ήταν ποτέ.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Δήμητρα Φαρδογιάννη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
