Πόσες και πόσες φορές έχουμε ερωτευτεί κάποιον, αλλά ερχόμαστε αντιμέτωποι με φίλους και γνωστούς -καμιά φορά και με τη λογική μας- που μας δείχνουν όλα τα red flags που θα μπορούσε να κουβαλά ένας άνθρωπος; Όχι από ζήλια και με αντικειμενικότητα, είναι μπροστά μας τοποθετημένα μόνο για να τα αγνοήσουμε. Διότι, ο έρωτας έχει τη μοναδική ικανότητα να θολώνει την κρίση σου και να βλέπεις εντελώς εξιδανικευμένα τον άνθρωπό σου, δικαιολογώντας άψογα το κλισέ “ο έρωτας είναι τυφλός”.
Έτσι, οδηγούμενοι από παντελή έλλειψη αντικειμενικότητας, οι ερωτευμένοι κάνουν τρέλες, καμιά φορά τόσο ακραίες, που μόλις περάσει ο παράφορος έρωτας απορούν με τον εαυτό τους. Τελικά, μας αλλάζει ο έρωτας, γεννιόμαστε από το μηδέν κι όσα θεωρούσαμε παλαβά, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και τα κάνουμε,θεωρώντας τα φυσιολογικά. Όλη αυτή η κατάσταση νου, υπήρξε ανά τους καιρούς τόσο ενδιαφέρουσα, που προσφέρθηκε προς παρατήρηση από επιστήμονες μήπως και βγάλουν καμιά άκρη. Άδικος κόπος όμως. Η λογική δεν έχει θέση όταν μιλάμε γι’ αυτό το συναίσθημα.
Υπάρχει κι ένας μύθος, μια αλληγορία που φτιάχτηκε με σκοπό να εξηγήσει όσα η επιστήμη δεν κατάφερε. Και πάει κάπως έτσι: Μια μέρα συγκεντρώθηκαν όλα τα συναισθήματα κι οι αξίες του ανθρώπου. Η Τρέλα ξεσήκωσε την Ανία να παίξουν κρυφτό κι αμέσως το Ενδιαφέρον, η Περιέργεια κι η Χαρά συμφώνησαν. Ωστόσο, η Αλήθεια, η Υπεροψία κι η Δειλία είχαν τις αμφιβολίες τους. Η Τρέλα τους έπεισε όλους κι άρχισε να μετράει αντίστροφα. Πρώτη κρύφτηκε στα κοντινά η Τεμπελιά, η Πίστη πέταξε στους ουρανούς, ενώ η Γενναιοδωρία προσέφερε κρυψώνες σε φίλους της. Από την άλλη, ο Εγωισμός έκρυψε μόνο τον εαυτό του κι η Ζήλια βρήκε τη σκιά του Θριάμβου, ο οποίος άξια σκαρφάλωσε σ’ ένα ψηλό βουνό. Επίσης, το Ψέμα πήγε στον πάτο του ωκεανού, το Δίλημμα δεν μπορούσε ν’ αποφασίσει πού θα κρυφτεί και το Πάθος κι ο Πόθος κρύφτηκαν στο ηφαίστειο. Ήρθε η σειρά του Έρωτα. Έψαξε και βρήκε μια τριανταφυλλιά και χώθηκε μέσα.
Σιγά-σιγά η Τρέλα τους ανακάλυψε όλους, η Τεμπελιά δεν πήγε και πολύ μακριά, η Πίστη άρχισε να μιλάει με τον Θεό, ο Πόθος και το Πάθος δεν άντεξαν μέσα στο ηφαίστειο κι η Ζήλια ήταν αρκετά φανερή. Όμως, δεν κατάφερε να βρει τον Έρωτα κι ας έψαξε πραγματικά παντού. Εντελώς εκνευρισμένη κι έτοιμη να τα παρατήσει, στάθηκε δίπλα στον θάμνο με τα τριαντάφυλλα κι άρχισε να τον κουνάει νευρικά- άλλωστε έκανε ό,τι ήθελε. Τότε, τ’ αγκάθια πλήγωσαν τα μάτια του Έρωτα, άρχισε να ξεφωνίζει, αλλά ήταν πολύ αργά. Όταν το κατάλαβε η Τρέλα, τον είχε πια τυφλώσει. Ένιωθε τόσες ενοχές, έκλαιγε ασταμάτητα μέχρι που αποφάσισε από εδώ και πέρα να γίνει οδηγός του, για να καταφέρει έτσι να εξιλεωθεί.
Κάπως έτσι κι οι άνθρωποι ψάχνουν μια αιτία ή έστω μια λογική εξήγηση, σε ό,τι και αν τους συμβαίνει. Μέχρι να ερωτευτούν τόσο, που να χάσουν τον οδηγό τους και πια να είναι άλλη η δύναμη που θα κρατάει το τιμόνι. Άγρια, απρόβλεπτη, εκρηκτική. Γιατί, όσο κι αν προσπαθεί κάποιος, δεν μπορεί να βάλει τον έρωτα μέσα σε καλούπια. Από τη φύση του είναι εντελώς άπιαστος κι ανεξήγητος. Σε περιπτώσεις που μας χτυπάει κατακούτελα και μας θολώνει, το πιο ασφαλές, για εμάς κυρίως, είναι να βρούμε μια καλή κρυψώνα. Κι ίσως η καλύτερη όλων, είναι να μην κρυφτούμε καν.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Δήμητρα Φαρδογιάννη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
