Ασημί, λευκό ή μαύρο αναλόγως την προτίμηση, μικρό ή μεγάλο άνευ σημασίας. Για συσκευές μιλάω, tablets, pc, κινητά. Αυτά που έγιναν προέκταση των χεριών μας. Σας θυμίζει κάτι η εικόνα; Όχι; Να σας θυμίσω λοιπόν!
Παρέες που κάθονται κι αντί να μιλάνε και να χαχανίζουν ασχολούνται με τις οθόνες τους. Ζευγάρια που κάθονται απέναντι τυπικά, γιατί ουσιαστικά αγνοούν ο ένας την ύπαρξη του άλλου, χαμένοι στα κινητά τους «μιλώντας» με άλλους. Γιατί βγήκατε, πουλάκια μου; Το χειρότερο; Αράζεις στον καναπέ με τον άνθρωπό σου κι αντί να μιλάτε, να αγκαλιάζεστε και να φιλιέστε, περνάτε την ώρα σας «ψάχνοντας» τις ζωές των άλλων «κοινωνικοποιούμενοι» ιντερνετικά.
Ανταλλάζετε κουβέντες για να μοιραστείτε κάτι που είδατε ή να ενημερώσετε για κάποιο νέο που μόλις έχει αναρτηθεί στην οθόνη σας – γιατί κι αυτά έτσι τα μαθαίνουμε πια. Δε σου κάνει εντύπωση, βλέπω, γιατί το κάνεις κι εσύ, το κάνω κι εγώ. Η εικόνα είναι τόσο γνώριμη πια που μας φαίνεται φυσική.
Όλη μας η ζωή συνδεμένη με κάποιο πληκτρολόγιο. Δουλειά, επικοινωνία, διασκέδαση και πολύ περισσότερο συναισθήματα. Chat στο facebook και μηνύματα αντί τηλέφωνο να ακούσεις τη φωνή του άλλου, να νιώσεις τα vibes του. Έριδες κι αγάπες σε «τοίχους» αντί για βρισίδι ή μια αγκαλιά.
Μάστιγα ή συνήθεια; Δεν είναι αυτό το θέμα μας, τουλάχιστον όχι σήμερα, όχι εδώ. Επί της ουσίας: ανθρώπινες σχέσεις που ζουν σε οθόνες. Τείνει προς εξαφάνιση η πραγματική ανθρώπινη επικοινωνία, αυτή που μιλάς, που βγάζεις φωνή, που κοιτάς τον άλλον μέσα στα μάτια, που μπορείς και να τον ακουμπήσεις. Αμέ, παίζει κι αυτό, το ξεχάσατε ε; Κι υπάρχει και λύση, παύση των συσκευών!
Παύση από όλους κι όλα. Μόνο το αμόρε και μια βδομαδούλα, φροντίζοντας στις αποσκευές να μην υπάρχει καμία συσκευή. Ένα τηλέφωνο όλο κι όλο κι αυτό σβηστό, για ώρα ανάγκης. Θέλεις κι έχεις ανάγκη να ξαναγίνεις άνθρωπος, να περάσεις όλο τον χρόνο με τον άνθρωπό σου, οι δυο σας χωρίς παρεμβολές.
Να ζήσεις κάθε στιγμή τόσο δυνατά που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό, χωρίς να νιώθεις την ανάγκη να ενημερώσεις το άπαν σύμπαν για το πώς περνάς, πού είσαι και τι κάνεις. Να κρατήσεις κάθε μυρωδιά, κάθε άγγιγμα, κάθε γεύση. Να θυμάσαι αυτό το αεράκι που σαν το ξανανιώσεις σε ταξιδεύει πίσω εκεί με τρόπο μαγικό.
Είναι η εβδομάδα που θα μιλάς και θα σε ακούει, θα μιλάει και θα ακούς. Θα «αναγκαστείτε» να είστε ο ένας για τον άλλον όπως τότε στην αρχή, που δε χορταίνατε ο ένας τον άλλον. Θα δώσετε σημασία ο ένας στον άλλον και πάλι επιτέλους! Καμία ενόχληση από πουθενά∙ ούτε δουλειά, ούτε οικογένεια, ούτε φίλοι, ούτε τίποτα. Είναι αρκετό που είστε οι δυο σας.
Να αναζωπυρωθεί η φλόγα, να θυμηθείτε γιατί είστε μαζί, να ερωτευτείτε απ’ την αρχή, να θέλει ο ένας τον άλλον συνέχεια. Να γελάσετε που ‘χει ξεχαστεί κι αυτό. Να παρατηρήσετε ξανά τα μάτια του άλλου, είμαι σίγουρη ότι σκέφτεστε ήδη τι χρώμα έχουν. Το αυτονόητο που χάθηκε. Να θυμηθείτε ότι υπάρχετε πέρα από κάθε ρουτίνα κι είστε ζωντανοί και χωρίς συσκευές. Να θυμηθείτε το εσύ κι εγώ, το «εμείς» χωρίς καμία ανάγκη για τους έξω.
Μια απόφαση είναι και να δεις που σαν το κάνεις μία φορά, θα το ξαναζητήσεις. Γιατί είναι ωραία να έχεις αφήσει πίσω σου την πλασματική σου πραγματικότητα και να ζεις. Να ζεις, ρε φίλε, τη ζωή σου με τον άλλον. Το μάθημα και το ξεμάθημα είναι κοντά έλεγε ο παππούς μου. Άντε να σε κυριεύσει ο φόβος την πρώτη μέρα ότι έχασες ή σε χάσανε. Άντε να έχεις και μια ένταση και να σε λούσει και κρύος ιδρώτας. «Κλασική» απεξάρτηση δηλαδή.
Μετά όμως; Θα καταγράψεις στον σκληρό του εγκεφάλου σου ουσιαστικές στιγμές και συναισθήματα που δε φαίνονται σε φωτογραφίες και δεν παλιοκαιρίζουν θαμμένα σε πλαστικούς σκληρούς ούτε χάνονται στα news feed και στα likes. Δεν τα χρειάζεσαι κιόλας, με καταλαβαίνεις; Θα ξανανιώσεις με τον άνθρωπό σου, θα έρθεις πιο κοντά του πνευματικά, ψυχικά και σωματικά βεβαίως-βεβαίως!
Αυτό που κάποτε ήταν αυτονόητο, φαντάζει μακρινό πια. Δεν τολμούν οι άνθρωποι. Η συνήθεια που έγινε εξάρτηση; Η νέα καθημερινότητα; Δεν ξέρω και δε με νοιάζει, μάλιστα τολμώ να το πάω κι ένα βήμα παραπέρα. Θέλω τον χρόνο που μου αναλογεί. Όχι μόνο αυτή την εβδομάδα, κάθε μέρα. Θέλω να με ακούς όταν μιλάω και να μου απαντάς άμεσα, επικοινωνία λέγεται αυτό, κι όχι με χρονοκαθυστέρηση 5 λεπτών όταν συνειρμικά φτάσει η πληροφορία στ’ αυτιά σου.
Θέλω να με αγκαλιάζεις έστω τις μισές φορές απ’ όσες έχεις σηκώσει το κινητό για να «τσεκάρεις» όση ώρα είμαστε έξω μαζί. Θέλω να μπορείς ή πιο σωστά να μπορούμε να αφήνουμε στην άκρη τα οθονάκια μας, να ‘ναι κανόνας απαράβατος της καθημερινότητάς μας. Θέλω να μη στο ζητάω, αλλά να θες να το κάνεις. Να μη χρειάζεται να «ορίσουμε» αυτή την εβδομάδα απεξάρτησης μετά από συζητήσεις επί συζητήσεων!
Ο πρώτος ενικός τυχαίος, μας αφορά όλους. Αυτά που λέμε να τα ακούμε κι εμείς οι ίδιοι, γιατί δάσκαλε που δίδασκες! Υπάρχει αυτό το κουμπάκι που λέει off, πατήστε το. Αφήστε στην άκρη την εικονική σας ζωή και γευτείτε την αληθινή. Off λέμε, ακόμα;
Και πού ‘σαι, ξεκίνα από τώρα. Πριν μου κάνεις like, τρέξε σε μια αγκαλιά!
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Χατζηπαντελή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Χατζηπαντελή
