Διάβαζα κάποτε πως σαν πρωτοβγήκαν τα καλσόν ήταν τόσο ανθεκτικά που δε σκίζονταν με τίποτα. Μου φάνηκε τόσο περίεργο μιας και τα καλσόν τα δικά μου τουλάχιστον, έχουν χρόνο ζωής περίπου 3 εξόδους. Κι όμως λέει, κάπως έτσι οι ιδιοκτήτες έχαναν λεφτά γιατί δεν αγόραζαν άλλα αφού δεν υπήρχε ανάγκη και έμεναν πίσω στην παραγωγή, οπότε ποια λύση έμενε; Μα φυσικά να τα κάνουν λιγότερο ανθεκτικά και ναι ναι να αυξηθούν οι πωλήσεις κατακόρυφα.
Κάποτε έφτιαχναν τα πάντα για να αντέχουν στο χρόνο και αν χάλαγε κάτι το διόρθωναν αυξάνοντας το προσδόκιμο ζωής του κάθε αντικειμένου σχεδόν στην αιωνιότητα.
Τώρα πια αγοράζεις κάτι και ο μέσος χρόνος ζωής είναι περίπου το εξάμηνο, με οδηγίες κατασκευαστή, γιατί μέχρι τότε θα έχει βγάλει κάποιο νέο μοντέλο έτοιμο να στο πλασάρει για καλύτερο πείθοντάς σε ότι το χρειάζεσαι. Κι ας έχεις σκάσει ένα κάρο λεφτά λίγους μόνο μήνες πριν για να πάρεις το προηγούμενο.
Θυμηθείτε λίγο αυτό το θρυλικό 3210 της NOKIA. Ακόμη το ‘χω, 17 χρόνια μετά και ακόμη το άτιμο δουλεύει. Και ας έχει φάει κλoτσιές, πεσίματα, πατήματα και όλα τα κακοπαθήματα που ούτε εγώ μπορούσα να φανταστώ ότι θα του ‘κανα του καημένου. Φτιαγμένα για να αντέχουν στον χρόνο και σε όποιες συνθήκες.
Κάπως έτσι λοιπόν άλλαξαν όλα στην παραγωγή αγαθών στη ζωή μας μα τελικάάλλαξαν και οι ζωές μας οι ίδιες!
Κάπως έτσι άλλαξαν και οι σχέσεις των ανθρώπων. Αν χαλάσει κάτι δεν ψάχνουμε να το φτιάξουμε, αλλά βιαζόμαστε να το πετάξουμε αναζητώντας το επόμενο. Δεν έχω καταλάβει γιατί τόση σπατάλη χρόνου, κόπου και διάθεσης για κάτι νέο, σαν αυτό το παλιό καλό έμπασε λίγο νερό. Και τα κρασιά τα ίδια, όσο πιο παλιά, τόσο πιο ακριβά. Και τo ουίσκι το ίδιο και ξερνάμε και ένα κάρο λεφτά για να τα αποκτήσουμε. Aλλά στις σχέσεις όχι, πάμε για άλλα! Θα με πείτε παλιομοδίτισσα αλλά πιστεύω στην τέχνη του να φτιάχνεις από αυτήν του να χαλάς. Βέβαια θα μου πεις χρειάζεται κόπο, διάθεση και χρόνο και πού να βρεις τέτοια τη σήμερον ημέρα.
Έχουμε μάθει στα εύκολα και τα βιαστικά και έχουμε χάσει το νόημα της ζωής. Δεν κοιτάμε όμως πως σε κάθε συζήτηση, όλο και κάτι γι’ αυτό το θρυλικό 3210 ή αυτό το καταπληκτικό παιχνίδι με τα κάστρα και τους πολιορκητές θα ειπωθεί. Μας λείπουν και ακόμη τα χουμε φυλαγμένα, ανθεκτικά στο χρόνο και τις ταλαιπωρίες του.
Βλέπεις στο δρόμο ένα ηλικιωμένο ζευγάρι να κρατιέται από το χέρι και σίγουρα έχει ζωγραφιστεί ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σου και έχει περάσει η σκέψη πώς τα κατάφεραν τόσα χρόνια. Τα πράγματα είναι πιο απλά από όσο τα φανταζόμαστε. Και αυτοί έχουνε περάσει από πύρινες λαίλαπες και αυτοί δεν τα βρήκαν όλα εύκολα και αυτοί βρέθηκαν μπροστά σε ένα καράβι που μπάζει. Δεν τα παράτησαν όμως, δεν άλλαξαν σύντροφο ελπίζοντας στα καλύτερα. Έμειναν και πάλεψαν και έσβησαν τη λαίλαπα και πάλεψαν στα δύσκολα και κολύμπησαν μαζί σαν έμπασε το καράβι τους.
Έτσι τα καταφέρνουν οι άνθρωποι. Επιμένοντας μαζί, κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου, ακόμη και αν δε θέλουν να βλέπονται από νεύρα, εγωισμούς και παράπονα. Το παλεύουν και το φτιάχνουν και τελικά ισορροπούν. Η ευτυχία στη συντροφικότητα δεν είναι εύκολη υπόθεση αλλά και στο Έβερεστ αν θες να ανέβεις, δεν τα καταφέρνεις από τη μία μέρα στην άλλη. Θα το δοκιμάσεις, θα προσπαθήσεις, θα πέσεις αλλά σαν το ‘χεις πάρει απόφαση θα ‘ρθει η ώρα που θα ‘σαι στην κορυφή του, ευτυχισμένος και γεμάτος για το κατόρθωμά σου.
Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν έρχονται με εγγυήσεις κατασκευαστών, ούτε με κέντρα επικοινωνίας και υποστήριξης του πελάτη. Αν έχεις την κράση να δώσεις, θα δώσεις και ας είναι και ο αγώνας άνισος κάποιες φορές. Αν ήταν όλα για να τα πετάμε στα σκουπίδια ποιος ο λόγος να μπεις στη διαδικασία ευθύς εξ’ αρχής;
Παλιομοδίτισσα, ρομαντική και υπέρμαχος των αξιών, θεωρώ πως όση ενέργεια σπαταλήσεις για να φτάσεις σε ένα οριστικό τέλος, μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις για να θυμηθείς όλα όσα σας έφεραν μαζί. Θυμήσου γιατί έχτισες και μην μένεις στο πώς θα το χαλάσεις!
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Χατζηπαντελή: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μαρία Χατζηπαντελή
