Καμιά φορά το χάος σε συντονίζει

Έχουμε συνηθίσει όταν θέλουμε να μείνουμε μόνοι και να ηρεμήσουμε ψυχή και πνεύμα να αράζουμε σ’ έναν καναπέ στο σπίτι και να κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Πόσες φορές όμως όλο αυτό αντί να μας ηρεμεί τελικά μας οδηγεί στην αντίθετη κατεύθυνση;

Νομίζουμε πως η μοναξιά κι η απομόνωση είναι πανάκεια, αλλά άπειρες φορές όλο αυτό γυρνάει μπούμερανγκ. Όχι γιατί δεν, απλά το μυαλό τρέχει μόνο του χωρίς εσένα. Κι εκεί που κάθεσαι να τα βρεις με τον εαυτό σου όλο και κάτι ξεπετάγεται και σε βγάζει απ’ τη ροή σου. Είναι αυτό το πιθηκάκι που σε πειράζει και σε βγάζει απ’ το στόχο. Βασικά και μόνο που έχεις βάλει στόχο να ηρεμήσεις σε ταράζει ήδη. Έχεις θέσει ένα πρέπει στον εαυτό σου. Και τα πρέπει ως γνωστόν είναι μια μορφή πίεσης. Η αυθυποβολή λοιπόν από μόνη της σε θέτει εκτός τροχιάς κι ήδη σε άγχωσε…

Εκεί λοιπόν είναι που έρχεται στον αντίποδα η γύρα κι η πολυκοσμία ως λύση στο θέμα. Ξέρω ακούγεται οξύμωρο, αλλά αν το δοκιμάσεις μια φορά ίσως και να με θυμηθείς. Βγες έξω και ξεκίνα να περπατάς κι όπου σε βγάλει ο δρόμος. Η κίνηση του σώματος από μόνη της κι οι εικόνες σε βάζουν σε τάξη. Το σώμα από μόνο ενεργοποιείται και παρασέρνει και το μυαλό μαζί. Να μου πεις το μυαλό δεν είναι αυτό που δίνει οδηγίες; Σωστό κι αυτό, αλλά την απάντηση δεν την έχω, καλού-κακού ρώτα κάποιον γνώστη του θέματος επιστημονικώς.

Με απλά παραδείγματα, αν βγεις για μια απλή βόλτα μέχρι το σουπερμάρκετ, λέω εγώ τώρα, δε νιώθεις πιο συγκεντρωμένος στο να πάρεις όλα τα απαραίτητα αν και γύρω σου πάνε κι έρχονται άνθρωποι, κουβέντες, φασαρία; Δεν τρελαίνεσαι με τα όσα βλέπεις γύρω σου, αντιθέτως μένεις focus στη δική σου λίστα. Ή σκέψου όταν κάθεσαι στο αεροπλάνο μόνος ανάμεσα σε τόσο κόσμο. Ακούς τα πάντα, βλέπεις τα πάντα, αλλά το μυαλό σου είναι κολλημένο σε σένα, στο είναι σου. Ακόμη πιο απλά στο λεωφορείο ή το μετρό, χιλιάδες άγνωστοι δίπλα σου. Παρατήρησε αυτούς αν δεν μπορείς εσένα, ο καθένας στο δικό του κόσμο, βυθισμένος στις σκέψεις του…

Κάπως έτσι λοιπόν λειτουργεί όλο το σύστημα. Βγαίνεις έξω στη βαβούρα και νιώθεις πιο ήρεμος από όταν είσαι μόνος κλεισμένος σ’ ένα σπίτι. Ενώ υπάρχουν γύρω σου χιλιάδες αντιπερισπασμοί, για κάποιο λόγο -που δε γνωρίζω- νιώθεις πιο ήρεμος. Δεν υπάρχει εκεί κανείς ενώ είναι όλοι. Δεν υπάρχει κανένας γνωστός να σε ρωτήσει τι έχεις, γιατί. Δε χρειάζονται εξηγήσεις σε κανέναν. Είσαι εσύ κι οι σκέψεις σου. Παρατηρείς τους ανθρώπους και τα τεκταινόμενα γύρω σου, αλλά ταυτόχρονα χάνεσαι στα μύχια της ψυχής σου. Εκεί παίζεις μπάλα μόνος, σκοράρεις, χάνεις ή έρχεσαι ισοπαλία. Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα, το θέμα είναι η ουσία. Κι η ουσία είναι ότι κατάφερες χωρίς καμία προσπάθεια να έρθεις σε αυτή την πολυπόθητη κατάσταση ζεν που κυνηγούσες.

Οι εικόνες που παρεμβάλλονται γύρω σου συνωμοτούν επί της ουσίας με το είναι σου. Βλέπεις ένα ζευγάρι και ταυτόχρονα σου ‘ρχονται στο μυαλό ένα κάρο εικόνες άλλες, δικές σου και μη. Φτιάχνεις το δικό σου παραμύθι, φιλοσοφείς, χαμογελάς κι η μία σκέψη φέρνει την άλλη. Ακούς μια παρέα να λέει τα δικά της κι εσύ με τη σειρά σου ανασκαλεύεις τα δικά σου και ξαναζείς στιγμές που ξέχασες, ελπίζοντας στις επόμενες. Βλέπεις το παιδάκι απέναντι να κάνει ζαβολιές και κάνεις βουτιά στην αναπόληση του παρελθόντος και στο μέλλον ταυτόχρονα. Ντόμινο το μυαλό, χάνεσαι βαθιά μέσα σου. Συνειρμικά η μία εικόνα οδηγεί σε χίλιες άλλες και ταξιδεύεις μόνος.

Κι αυτό είναι ηρεμία. Κανένα άγχος, καμία προσπάθεια προς ανασύνταξη. Όλα μπαίνουν σε μία τάξη από μόνα τους κι επέρχεται η κάθαρση. Εσύ και ο εαυτός σου χαμένοι μέσα στην πολυκοσμία και το χαμό.

Είναι μαγικό αυτό που καταφέρνει το ανθρώπινο μυαλό. Η ηρεμία στο πλήθος έναντι της παράνοιας της ηθελημένης απομόνωσης. Έχει και μια πλάκα όλο αυτό. Η Γη κινείται κι εσύ μαζί στο παράλληλο δικό σου σύμπαν. Ή τουλάχιστον αυτό νομίζω εγώ…