Μέσα στο όλο χάος της καθημερινότητας, της ταχύτητας και της ευκολίας που έχει κατακλύσει την εποχή μας, θέλω να πιστεύω πως υπάρχει ακόμη το μεγαλείο της φιλίας.
Αν προσπαθούσαμε να δώσουμε έναν ορισμό νομίζω θα καταλήγαμε στο συμπέρασμα της ένωσης δύο εντελώς ξένων ανθρώπων, που έχουν επιλέξει να γίνουν οικογένεια. Γιατί οικογένεια δε νοείται μόνο εκείνη που σε δένουν δεσμοί αίματος αναγκαστικά αλλά και η άλλη της επιλογής. Και καμιά φορά αυτή είναι και πιο δυνατή, κομμάτι του εαυτού μας αναπόσπαστο.
Στην κατηγορία των φίλων βέβαια ο καθένας θα μπορούσε να κατατάξει ανθρώπους με διαφορετικούς ρόλους, αναλόγως πάντα των πεποιθήσεων, του status quo τους και των moto που εφαρμόζουν στις ζωές τους. Ας πούμε είναι ο φίλος που θα βγεις για να πιεις ένα κρασί, ο φίλος που θα πάτε μαζί για ψώνια, ο φίλος που παίζετε ώρες ατελείωτες παιχνίδια, ο φίλος που θα πάτε γήπεδο, ο φίλος που θα γιολάρετε, ο φίλος που θα μιλήσεις, ο φίλος «συνάδελφος» με τα θεωρητικά άπειρα κοινά, ο φίλος που είναι εκεί στα ωραία σου και αυτός ο άλλος που τα κάνει όλα και συμφέρει. Αυτός ο ένας, ο μοναδικός, σε συσκευασία 1000 σε 1.
Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν, οι πραγματικοί φίλοι, είναι αυτοί που αν ευτυχήσεις να τους συναντήσεις στη ζωή σου, θα μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού ή και λιγότερα. Είναι αυτοί που δε χρειάζεται καν να μιλήσεις, ξέρουν από πριν τι σου συμβαίνει μόλις δουν τα μάτια σου, τη φάτσα σου. Καταλαβαίνουν από το «έλα» στο ακουστικό του τηλεφώνου. Είναι αυτοί που θα τρέξουν και για να γιολάρετε αλλά και τις ώρες τις δύσκολες. Είναι αυτοί που έχουν το θάρρος να σου πουν την αλήθεια κατάματα, να σε βρίσουν και την ίδια στιγμή να σου χαρίσουν τη μεγαλύτερη αγκαλιά τους γιατί απλά σε αγαπάνε. Είναι αυτοί που θα χαρούν με τη χαρά σου και θα κλάψουν με τη λύπη σου.
Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν, αν ευτύχησες να έχεις τέτοιους ανθρώπους δίπλα σου, ξέρεις πως ό,τι και να συμβεί θα είναι εκεί. Θα είναι εκεί ακόμη και αν χαθείς. Γιατί το κάνουμε αυτό οι άνθρωποι; Σαν έρθει η ώρα που χανόμαστε πίσω από τα τρεχάματα της δουλειάς και δεν ξέρουμε για πότε βράδιασε ή ξημέρωσε, που θα χουμε ξεχάσει πότε φάγαμε τελευταία φορά ή που η βδομάδα έχουμε ξεχάσει πόσες μέρες έχει γιατί δεν είναι αρκετές. Που χτυπάει το κινητό και το βάζουμε στο αθόρυβο καταλήγοντας να βρίσκουμε ένα κάρο αναπάντητες και δεκάδες μηνύματα που υποσχόμαστε ότι θα απαντήσουμε με την πρώτη ευκαιρία. Που στέλνεις πίσω ένα «θα σε πάρω» και δεν παίρνεις ποτέ. Που στα πολλά βρίσκεις και 5-6 μηνυματάκια περιποιημένα με κοσμητικά επίθετα. Αλλά ξέρεις ότι είναι πάντα εκεί. Σου έχουν δώσει το δικαίωμα να συμπεριφέρεσαι έτσι γιατί ξέρουν, γιατί καταλαβαίνουν, γιατί έτσι είναι οι φίλοι.
Είναι αυτοί που σαν έρθει η ώρα που θα χαθείς γιατί πονάει το δοντάκι σου, θα χαθούν από το προσκήνιο διακριτικά γιατί ξέρουν ότι ο επόμενος καιρός δεν τους ανήκει όπως πριν. Που θα σου δώσουν το χρόνο και το χώρο να χαρείς τον έρωτά σου, τη χαρά του νέου και δεν θα τους νοιάζει που έχεις να δώσεις σημεία ζωής πάνω από βδομάδα. Τους αρκεί η δήλωση «ερωτεύτηκα» και να ξέρουν πως είσαι καλά.
Και σαν το αποφασίσεις, είναι εκεί μέσα στην τρελή χαρά έτοιμοι να σε ακούσουν έχοντας και ένα κιτάπι ερωτήσεις για τη νέα σου ζωή. Ξέρουν ότι πλέον σε μοιράζονται και είναι καλά με αυτό. Δεν τους νοιάζει που δε θα ‘σαι εκεί στις 3 η ώρα το πρωί που αποφάσισαν να πάρουν τηλέφωνο γιατί θυμήθηκαν την πιο μεγάλη βλακεία και θα ‘θελαν να σου την πουν. Αλλά και θα είναι εκεί όταν εσύ αποφασίσεις να εμφανιστείς από το πουθενά στις 3 η ώρα το πρωί. Σέβονται τα νέα σου χρονοδιαγράμματα και μαθαίνουν να κυλούν μαζί τους πια.
Και βέβαια είναι αυτοί που σε όλο αυτό το μοναδικό τους μέλημα είναι να είσαι καλά και αλί σε αυτόν που θα βρεθεί στο δρόμο σου να σε πειράξει. Ακόμη και αν είσαι χαμένος μέρες, βδομάδες, μήνες ακόμη αρκεί μια σου λέξη για να τους φέρει δίπλα σου, πιο δίπλα σου από ποτέ λες και δεν πέρασε μια μέρα.
Αυτοί λοιπόν οι αγαπημένοι άνθρωποι, οι δικοί μας άνθρωποι, η δικιά μας μικρή και αγαπημένη οικογένεια κομμάτια του εαυτού μας, φύλακες άγγελοι ακόμα και στην απουσία μας, οι φίλοι μας!
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Χατζηπαντελή: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μαρία Χατζηπαντελή
