Εγώ που λέτε είμαι μικρή. Όχι το «μικρή» του πάω ακόμα δημοτικό, αλλά ούτε κι αυτό του «μπαίνω σιγά-σιγά στα άντα». Το «μικρή» που ακόμα σε αποκαλούν κοπέλα. Η μικρή που θα πουν «Να περάσει το κορίτσι πρώτα», όχι η γυναίκα αλλά το κορίτσι.
Η λέξη «γυναίκα» κρύβει μέσα της κάτι το σοβαρό, το βαρύ. Με τρομάζει θα έλεγα. Μια γυναίκα έχει υποχρεώσεις, έχει βλέμμα επιβλητικό κι ώριμο. Μια γυναίκα βλέπει τη ζωή διαφορετικά, έχει στόχους που θέλει να πετύχει στη ζωή της.
Εγώ είμαι κοριτσάκι μικρό και φραουλένιο. Δε μ’ αρέσουν αυτά, με πιέζουν. Εγώ ακόμα βγαίνω έξω με κοτσιδάκια στα μαλλιά και πηγαίνω στα σπίτια των φίλων μου για να πιούμε ζεστή σοκολάτα και να δούμε παιδικά. Όχι, δεν είμαι παιδάκι δημοτικού αλλά είναι όμορφο να μη χάνεις αυτή την αθωότητα που κάποτε σου δόθηκε απλόχερα.
Άλλωστε ο τίτλος αυτός δεν έχει να κάνει με την ηλικία αλλά με το άτομο, με τη στάση ζωής, με τον τρόπο που αποφασίζεις να τη ζήσεις. Λοιπόν δεν είμαι τόσο άπειρη ούτε αφελής απλά επιλέγω να απολαμβάνω τη ζωή μου ως κορίτσι, τώρα που ακόμα μπορώ. Προτιμώ να φοράω σταράκια αντί τακούνια και δεν κοιτάω τον κόσμο γύρω μου με ύφος ξινό και σαν να έχω κατακτήσει τα πάντα, αλλά με μάτια γεμάτα χαρά και καλοσύνη. Με αυτήν την καλοσύνη που είχα όταν πήγαινα με τη μαμά μου για να αγοράσω παγωτό, την παιδική καλοσύνη.
Είναι επιλογή το να μη μεγαλώσεις. Επιλέγεις να μην πονηρευτείς και να αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους χωρίς καχυποψία. Επιλέγεις να χαμογελάς με καθετί γλυκό που συμβαίνει γύρω σου. Όχι δεν είναι αφέλεια και χαζομάρα. Ομορφιά είναι.
Λοιπόν εγώ βλέπω ακόμα τον κόσμο σαν ένα ατελείωτο παιχνίδι. Οι όροι του; Απλοί. Να πράττεις χωρίς να πολυσκέφτεσαι. Να είσαι ανώριμη, μάλιστα, ανώριμη. Γιατί μόνο τότε μπορείς να αντιληφθείς τις μικρές χαρές στη ζωή. Να τριγυρνάς στο δρόμο τα χαράματα με παρέα, να πηγαίνεις ταξίδια και να γνωρίζεις καινούρια μέρη. Να ενθουσιάζεσαι με όλα, πριν αρχίσεις να τα κάνεις όλα μηχανικά.
Να αγαπάς δυνατά και να πληγώνεσαι ακόμα πιο πολύ. Γιατί ο πόνος έχει αξία όταν προέρχεται από έρωτα. Κι ο έρωτας συνεπάγεται ελευθερία. Εγώ σαν κορίτσι μπορώ να ερωτεύομαι ανεξέλεγκτα, να πέφτω με τα μούτρα σε αυτό που δημιουργώ, να φεύγω και να ξαναγυρνάω· κι όλα αυτά γιατί; Επειδή δεν ψάχνω κάτι που θα κρατήσει, δεν αναζητώ την αποκατάσταση, δε χτίζω τη ζωή μου αλλά ζω τα όνειρά μου.
Η περίοδος αυτή της ανεμελιάς είναι αυτή που ζούμε κάθε πόθο κι απωθημένο μας. Κάθε μικρή ανάγκη κι επιθυμία που κρατάμε μέσα μας, αυτά τα χρόνια έρχονται για να τη φωτίσουν. Τη χρειαζόμαστε αυτή την περίοδο. Μας είναι αναγκαία για να μπορέσουμε αργότερα να γίνουμε σωστές γυναίκες. Γιατί κάποτε θα γίνει κι αυτό, ας γίνει όμως στην ώρα του.
Κάποτε θα χρειαστεί να αφήσουμε όλες αυτές τις ομορφιές πίσω, όλα αυτά που μας κάνανε να νιώθουμε πως τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει. Δεν είναι κακό, έτσι είναι η τάξη των πραγμάτων. Όλα πρέπει να έχουν ένα μέτρο για να μπορούμε να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε τη ζωή μας, κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο.
Όμως αν από παιδί γίνεις κατευθείαν γυναίκα θα έχεις παραμελήσει να δημιουργήσεις και να χαρείς άπειρες εμπειρίες. Και τι είναι μια γυναίκα χωρίς εμπειρίες;
Επιμέλεια Κειμένου Ζωής Τεκέλογλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ζωή Τεκέλογλου
