Πρωί. Άλλες φορές στο σχολείο, άλλες στη βιβλιοθήκη, άλλες για έναν καφέ κάπου στην πόλη με παρέα. Το μεσημέρι πίσω στην οικογένεια και το απόγευμα κάποιοι διάβασμα, κάποιοι υπολογιστή και κάποιοι παρέα.
Συναισθήματα στο έπακρο. Όλα στ’ άκρα και μια ιδιαίτερη τάση να μην αφήνουν τίποτα να περνάει απαρατήρητο. Γέλιο μετά το κλάμα, γέλιο μαζί με το κλάμα. Όχι δεν είναι τρελοί, ούτε ερωτευμένοι, έφηβοι είναι.
Τα μπερδεμένα συναισθήματα δεν είναι διαταραχή, είναι ορμόνες. Ορμόνες που μας συνουσιάζουν το μυαλό.
Οι θείες σου, σου την παρουσιάζουν σαν παραμυθάκι όταν είσαι κοντά στα 12 και σε κοιτάν με εκείνα τα μεγάλα μάτια, που λάμπουν από περηφάνια, συγκίνηση και ενθουσιασμό και σου λένε «Αχ σιγά σιγά θα μπεις και εσύ στην εφηβεία». Βέβαια όταν είσαι στην εφηβεία αυτό το ύφος αλλάζει, μοιάζουν λίγο σαν να πετάνε φωτιές από τα μάτια και σου λένε με περίλυπο ύφος «Εφηβεία, τι να πεις;».
Γενικά μπερδεμένο θέμα. Την εφηβεία δεν την περνάς, τη νιώθεις. Τη νιώθεις σαν νταλίκα που σε πατάει στην εθνική. Γιατί έτσι σε χτυπάει και πονάει πολύ. Όλα πονάνε εκείνη την περίοδο και σωματικά και ψυχικά.
Αναπτύσσεσαι, το βράδυ ψηλώνεις, το σώμα σου αλλάζει, ανακαλύπτεις τον εαυτό σου. Και όσο περίεργο φαίνεται πολλές φορές πονάει. Ψυχικά βέβαια πονάει περισσότερο. Για λίγα χρόνια γίνεσαι αυτομάτως διπολικός. Αλλάζεις διάθεση συνέχεια, κλαις χωρίς λόγο, κοιτάς το κενό χαμογελώντας, ενθουσιάζεσαι με το παραμικρό. Κι όταν λέω παραμικρό εννοώ πραγματικά με το τίποτα.
Αναζητάς συνέχεια κάτι διαφορετικό. Θέλεις να είσαι κάτι διαφορετικό. Προσπαθείς να γίνεις γνωστός σε παρέες, να μπλεχτείς με «αλήτικη» ζωή, να δείξεις πως είσαι πάνω από τους άλλους. Ίσως να μπλεχτείς στο τέλος ίσως και όχι. Εσύ θα έχεις προσπαθήσει. Παλεύεις μανιωδώς να μπεις σε μια ομάδα για να νιώσεις πως σε αποδέχονται. Βέβαια θες αυτή η ομάδα να μην είναι σαν όλες τις άλλες γιατί πρέπει να είσαι και διαφορετικός, μην ξεχνιόμαστε.
Κάπου εκεί έρχονται και οι ανασφάλειες. Το σώμα σου ξαφνικά δε σε αρέσει. Τα μπούτια σου δεν είναι αρκετά λεπτά, η κοιλιά σου δεν είναι αρκετά γυμνασμένη, τα χέρια σου δεν είναι αρκετά σφιχτά. Τα τζιν σου σε κάνουν «χοντρό/χοντρή», οι κολλητές σου μπλούζες έχουν μεταμορφωθεί σε εχθρούς σου. Στο χαρακτήρα σου πλέον κάτι σου μοιάζει να λείπει. Δε λες καλά αστεία, δεν είσαι ενδιαφέρον άτομο. Ξαφνικά εκεί που ποτέ δεν είχες σκεφτεί τίποτα κακό για τον εαυτό σου θες να κάνεις μια νέα αρχή, να γίνεις ένας καινούριος άνθρωπος. Δεν έχεις τίποτα λάθος, είσαι το ίδιο υπέροχο άτομο που ήσουν και πριν, απλά είσαι κάπου ανάμεσα στην ηλικία από 13 μέχρι 19.
Είναι τόσα πολλά αυτά τα στάδια που περνάς αυτά τα αναθεματισμένα χρόνια και μαζί με όλα αυτά έχεις και μια τεράστια πίεση από το σχολείο. Στο δωμάτιό σου έχεις στοίβες από βιβλία, η χαρτούρα είναι πεταμένη παντού και κάτι στιλό που μπορεί να έχει φάει και ο σκύλος σου. Δεν είναι ότι είναι και πάρα πολλά αυτά που έχεις να διαβάσεις, απλά έκανες πάλι το λάθος και δεν άνοιξες βιβλίο στην αρχή της χρονιάς και τώρα έχεις 20 μέρες να διαβάσεις όλη την ύλη από όλα τα μαθήματα. Γιατί μια είναι η μαγική λέξη my dear και ακούγεται κάπως έτσι «εξετάσεις».
Ήταν καταπληκτική η ιδέα να εισάγουμε τη διαδικασία των εξετάσεων στο σχολείο στην πιο περίεργη περίοδο της ζωής ενός ατόμου.
Σε γενικές γραμμές η εφηβεία είναι απαίσια. Έχεις σπυράκια και ραγάδες παντού, έχεις ένα κεφάλι μπερδεμένο και βγάζεις αντίδραση μέχρι και στον ύπνο σου. Όμως ας μην ξεχνάμε κιόλας πως οι καλύτερες αναμνήσεις που έχουμε κρατημένες στο μυαλό είναι κάποιες εφηβικές μέρες που είπαμε «δε γαμιέται;» και κάναμε ό,τι θέλαμε χωρίς κανέναν περιορισμό. Γιατί τα παιδιά ξέρουν καλύτερα από όλους πως μια μέρα όλοι θα πεθάνουμε και όταν η καρδιά σου χτυπάει ακόμα σαν μικρού παιδιού ενώ μοιάζεις με ενήλικα τότε καμία απόφαση δεν είναι λάθος.
Επιμέλεια Κειμένου Ζωής Τεκέλογλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ζωή Τεκέλογλου
