Όλοι μας σε ό,τι ηλικία και να είμαστε θυμόμαστε ποιο ήταν το αγαπημένο μάθημα όλων στο σχολείο. Ήταν ένα μάθημα ανάμεσα σε όλα τα συνεχή εφτάωρα που κάθε φορά μετρούσαμε τα λεπτά για να φτάσει η ώρα να το κάνουμε. Για ποιο άλλο θα μιλούσα; Μα φυσικά για τη γυμναστική.
Εντάξει ας μην κοροϊδευόμαστε, κανείς δεν ανυπομονούσε να γυμναστεί ή λάτρευε να τρέχει πάνω-κάτω το γήπεδο έχοντας τον γυμναστή/γυμνάστρια από πάνω του να του λέει «Πιο γρήγορα», «Όχι έτσι τα χέρια!». Αλλά όπως και να το κάνεις αυτή η ώρα ήταν η ώρα του παιδιού.
Υπήρχαν κι εκεί φυσικά οι διάφορες κατηγορίες γυμναζομένων. Αρχικά είχαμε τους τρελαμένους με το ποδόσφαιρο. Ήταν εκείνα τα παιδιά που πριν ξεκινήσουμε καν προθέρμανση άρχιζαν να ρωτάνε επίμονα «Θα παίξουμε ποδόσφαιρο; Ε; Ε;» και σε κάνανε να θέλεις να τους βάλεις την μπάλα στο στόμα μπας και σταματήσουν. Μετά είχαμε τους επιδειξίες-ψώνια. Ήταν εκείνα τα άτομα που κάνανε συνήθως κάποιο άθλημα εκτός σχολείου με αποτέλεσμα να έχουν δημιουργήσει ένα καλό σώμα που δεν παρέλειπαν εννοείται να μας το δείξουν με την πρώτη ευκαιρία.
Οι κατηγορίες είναι πολλές αλλά μια είναι η αγαπημένη μου της οποίας ήμουν και μεγάλη υποστηρίκτρια. Ήμασταν κι εμείς που λέτε που δεν κάναμε ποτέ γυμναστική. Πώς; Οι τρόποι είναι πολλοί κι άμα το εξασκείς από το δημοτικό, τότε είναι πανεύκολο να πείσεις τον άλλον πως σου είναι αδύνατο να γυμναστείς.
Οι δικαιολογίες είναι πολλές. Τη μια είναι ένα χτυπημένο πόδι, την άλλη μια αρρώστια, ένας πονόλαιμος. Τα κορίτσια φυσικά είναι και στις «δύσκολες» μέρες τους όλο το μήνα. Προσωπικά ο γυμναστής με είχε μάθει και δε χρειαζόταν καν δικαιολογία, απλά να τον χτυπήσω ελαφρά στον ώμο για να γυρίσει. Μόλις με καταλάβαινε πως τον είχα πλησιάσει μου έλεγε «Εντάξει Ζωή κάτσε», τόσο απλά.
Οι περισσότεροι θα πούνε πως είμαστε τεμπέληδες. Αγαπημένοι, μου μην τους ακούτε, δεν καταλαβαίνουν. Το να μην κάνεις γυμναστική είναι πολύ δύσκολο. Θέλει τέλειο σχεδιασμό, σωστή εκτέλεση, θέλει ικανότητες υποκριτικής. Πρέπει να λες πως πονάει το πόδι σου και να χτίζεις ολόκληρη ιστορία για το πώς το χτύπησες και μετά να έχεις ύφος ανήσυχο και να ρωτάς τι πρέπει να κάνεις για να περάσει ο πόνος.
Πρέπει να μπορείς, όταν δεν έχεις καταφέρει να πάρεις άδεια, να ξεγελάς τον καθηγητή κάνοντας τον να πιστεύει πως έχεις κάνει το γήπεδο πέντε φορές ενώ εσύ δεν έχεις κάνει ούτε την πρώτη ολόκληρη. Ξέρετε τι δύσκολο είναι να σε πονάει η κοιλιά τριάντα μέρες το μήνα; Βάσανο.
Άλλωστε τις καλύτερες στιγμές τις ζεις σε κάτι τέτοιες κοπάνες από τη γυμναστική. Εκεί που αναγκάζεσαι να πιάσεις συζήτηση με όποιον τυχαίνει να κάθεται μαζί σου στις κερκίδες. Γνωρίζεσαι καλύτερα με τους άλλους γιατί εκείνη τη στιγμή δεν έχεις τη δυνατότητα να είσαι με την παρέα σου, δε σε νοιάζει αν αυτό το άτομο που κάθεται δίπλα σου έχει φίλους που ξέρεις ή όχι, είσαι σε ανάγκη. Έχουνε δημιουργηθεί φιλίες σε κάτι τέτοιες ώρες για αυτό τις αγαπάω.
Και τέλος πάντων, αν συνεχίζουν να μας χαρακτηρίζουν τεμπέληδες για αυτό, τότε θέλει ιδιαίτερη τέχνη για να είσαι τεμπέλης.
Επιμέλεια Κειμένου Ζωής Τεκέλογλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ζωή Τεκέλογλου
