Οι παρέες μου ήταν πάντα ένα λάθος. Όχι για μένα αλλά για τους υπόλοιπους. Μου άρεσε πάντα να πλησιάζω τα πιο περίεργα άτομα, αυτούς που πολλοί κρίνανε για τη συμπεριφορά τους. Συμπαθούσα πάντα τους αντιπαθητικούς κι έτσι συνεχίζω.
Έχω ακούσει πολλές φορές ατάκες τύπου «Πώς κάνεις παρέα μ’ αυτόν;», «Γιατί βγαίνεις μ’ αυτή;». Έχω περπατήσεις πολλές φορές στο δρόμο με παρέα ενώ αδιάκριτα ζευγάρια μάτια μας κοιτούσαν επίμονα. Τους λυπάμαι. Βλέπετε δεν ξέρουν πόσο όμορφο είναι να βγαίνεις με ανθρώπους που πραγματικά σου ταιριάζουν, ακόμα και αν δεν είναι απαραίτητα κοινωνικά αποδεκτοί.
Αυτά τα άτομα έχουν πολλά να δώσουν, αλλά ίσως να μην τους έχει δοθεί η ευκαιρία. Μπορεί να κρατούν τις άμυνές τους και γι’ αυτό να μοιάζουν δύστροποι και απόμακροι. Ίσως να μη μιλάνε πολύ ή και να μιλάνε συνέχεια. Καμιά φορά κοιτάζουν κάτω ή πολύ ψηλά. Στις παρέες δεν είναι το επίκεντρο και δεν προκαλούν την προσοχή. Και πάνω από όλα, δεν είναι το αγαπημένο άτομο όλων.
Μα αν το σκεφτεί κανείς, θα καταλάβει πως αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Ένα άτομο που αρέσει σε όλους συνήθως δεν είναι αληθινό. Για να είσαι αυτός που όλοι θέλουν να ακολουθήσουν πρέπει να ξέρεις να ταιριάζεις με κάθε λογής χαρακτήρα. Όμως κάπου μέσα σ’ αυτήν την προσπάθεια χάνεις το δικό σου.
Γι’ αυτό λοιπόν, εγώ αγαπάω τα περίεργα άτομα, αυτά που πολύ πιθανό να μην τα έχεις παρατηρήσει ποτέ ή να τα αντιπαθείς ιδιαίτερα. Μόλις τα προσέξεις και νιώσουν άνετα μαζί σου, σου δείχνουν όλο τους τον κόσμο. Σε αφήνουν να τα γνωρίσεις από κάθε πλευρά, δεν κρύβονται, δεν προσπαθούν να ταιριάξουν μαζί σου και πολύ συχνά δεν τους ενδιαφέρει αυτό. Ανοίγουν το εσωτερικό τους μπροστά σου και σου στρώνουν κόκκινο χαλί. Σου επιτρέπουν να ψάξεις με κάθε λεπτομέρεια τα ράφια τους και να βρεις αν κάποιο από τα βιβλία τους σου αρέσει. Δε θα σου δείξουν μόνο τα best seller, αλλά θα έρθουν με ένα τεράστιο χαμόγελο να σου διαβάσουν το οπισθόφυλλο της δικιάς τους αγαπημένης ιστορίας.
Είναι άνθρωποι ειλικρινείς, αν μπεις στην παρέα τους δε θα φοβηθούν να σου επισημάνουν κάθε λάθος σου επιλογή και κάθε συμπεριφορά που δεν τους άρεσε. Να ένα ακόμη λόγος που τους λατρεύω και κάποιοι τους αντιπαθούν. Η αλήθεια ενοχλεί, όμως είναι ωραίο η παρέα σου να σε βοηθάει ώστε να ξέρεις πού πατάς, να σε προσγειώνει.
Δεν είναι απλά φίλοι σου, είναι η μητέρα σου, ο μεγάλος αδερφός, η καθηγήτριά σου. Γίνονται ό,τι εσύ χρειάζεσαι. Δεν πίνετε απλά έναν καφέ, είναι το συμπληρωματικό σου «εγώ». Βέβαια ούτε εσύ είσαι ο καφές τους. Για να σου δώσουν πρέπει να δώσεις, αλλά μόλις το κάνεις αυτό θα δεις πως από «αντιπαθείς» και «περίεργοι» γίνονται ό,τι πιο οικείο σε σένα.
Μπορεί να έχουν περίεργες αντιδράσεις πού και πού, να κλείνονται στον εαυτό τους ή να νευριάζουν χωρίς λόγο, όμως μαθαίνεις να το αντιμετωπίζεις σωστά κι έτσι μπορείς και εσύ να μην είσαι συνέχεια χαμογελαστός/ή, να κάνεις όλα αυτά που πραγματικά θέλεις.
Άλλωστε οι καλύτερες σχέσεις ξεκίνησαν με ένα «Εγώ με αυτόν; Ποτέ!» μα όταν σταμάτησες να κρίνεις το βιβλίο από το εξώφυλλο και το διάβασες προσεκτικά, δεν το έβγαλες ποτέ από την τσάντα σου.
Επιμέλεια Κειμένου Ζωής Τεκέλογλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ζωή Τεκέλογλου
