Έρωτας πίσω από μια οθόνη

Ένα απ’ τα πιο αξιοπερίεργα πράγματα για μένα είναι οι σχέσεις εξ αποστάσεως. Όχι, δε μιλάω για εκείνο το μελαχρινό που γνωριστήκατε στις διακοπές, ερωτευτήκατε -φυσικά με την πρώτη ματιά-, περάσατε ένα αξέχαστο καλοκαίρι, αλλά μετά οι δρόμοι σας χώρισαν και κρατήσατε επικοινωνία.

Αναφέρομαι σε εκείνους τους ερωτευμένους που δεν έχουν ιδωθεί ποτέ. Εκείνους που ερωτεύτηκαν πραγματικά γιατί ερωτεύτηκαν τον χαρακτήρα του συντρόφου τους κι όχι τα έντονα ζυγωματικά του και τα εκφραστικά μάτια του. Εκείνους που κάθε βράδυ αποκοιμούνται αγκαλιά με το κινητό κι ονειρεύονται τη μόνη στιγμή που θα τους γεμίσει ευτυχία, τη στιγμή που θα συναντηθούν.

Η ιστορία του ζευγαριού αυτού συνήθως είναι η εξής: Ο φίλος του φίλου της φίλης της ξαδέλφης την είδε στο facebook, της έστειλε τυχαία γιατί δεν είχε και τίποτα άλλο να κάνει. Οι φίλοι του είχαν βγει, αυτός δεν είχε όρεξη, έμεινε σπίτι και δεν είχε παρέα. Αυτή απάντησε γιατί ποτέ δεν ήταν σνομπ και πάντα απαντούσε στα μηνύματα. Η συζήτηση δεν τελείωσε ποτέ μιας και αυτοί οι δυο είχαν πολλά κοινά εν τέλει.

Οι φίλοι τους παραξενευτήκαν, τους ρωτούσαν αν τρέχει τίποτα μεταξύ τους. Αυτοί απαντούσαν με την κλασική δικαιολογία πως είναι μόνο φίλοι και πως δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν για να περάσουν την ώρα τους. Σιγά-σιγά τους ανέφεραν όλο και πιο συχνά στο λόγο τους. Για όποιο θέμα κι αν μιλούσαν πάντα κάτι έβρισκαν να πουν και να αναφέρουν.

Τα μηνύματα έγιναν κλήσεις και τηλέφωνα κι αυτοί οι δύο ήταν αχώριστοι ώσπου ένα βράδυ κάποιος είχε πιει λίγο παραπάνω, κάποιος λύγισε και ξεφούρνισε όλα αυτά τα συναισθήματα που κρατούσε για καιρό καλά κρυμμένα. Η συνέχεια είναι αυτονόητη νομίζω. Ο άλλος ανταποκρίθηκε θετικά. Έδωσαν υποσχέσεις αιώνιας αγάπης και τα γνωστά, μόνο που δε σκέφτηκαν ένα πράγμα. Την απόσταση.

Δύσκολο πράγμα η απόσταση κι ακόμα δυσκολότερο όταν σε χωρίζει απ’ το άτομο που θες να έχεις συνέχεια αγκαλιά. Κατά ένα περίεργο τρόπο όμως αυτές οι σχέσεις κρατάν περισσότερο από όλες. Τα άτομα είναι πιστά ως εκεί που δεν πάει ακόμα κι αν δεν έχουν καμία σεξουαλική επαφή για πολύ καιρό κι οι ορμόνες έχουν χτυπήσει κόκκινο.

Για κάποιο λόγο νοιάζονται, λίγο πιο πολύ απ’ το συνηθισμένο και φοβούνται λίγο παραπάνω απ’ το επιτρεπόμενο. Περνάν ώρες στα τσατ γιατί φοβούνται μην ξεχαστούν, μήπως δεν είναι εκεί γιατί αν δεν είναι εκεί θα ξεχαστούν κι αν ξεχαστούν, θα ξεχάσουν. Και δε θέλουν να ξεχάσουν.

Στο κάτω-κάτω όλη τους η σχέση είναι δυο εικονίδια στην οθόνη, δυο προφίλ και χιλιάδες μηνύματα. Όλα διαγράφονται με το delete κι άντε να τα ξαναψάξεις και να τα ξαναβρείς και πάλι απ’ την αρχή. Και τίποτα δε θα είναι το ίδιο.

Για αυτό δεν πρέπει να σβηστούν, πρέπει να είναι εκεί για να θυμούνται όλα τα «σ’ αγαπώ» που είπαν σε μάτια που δεν είδαν κι όλα τα «μου λείπεις» που ένιωσαν για κάποιον που ποτέ δεν είχαν.

Αλίμονο σε μας που ποτέ δε νιώσαμε αυτό το «μου λείπεις.»