Κάπου εκεί στην εφηβεία όλοι μας αρχίσαμε να ενδιαφερόμαστε για το αντίθετο –όχι απαραίτητα– φύλο. Αρχίσαμε να αναπτύσσουμε σχέσεις ερωτικές και να φτιάχνουμε ροζ και μπλε φουσκίτσες γεμάτες έρωτα κι αγάπη. Μπαίναμε μέσα σε αυτές και τα βλέπαμε όλα ονειρικά, όπως κάθε ερωτευμένος άλλωστε.
Έτσι και τώρα. Ερωτευόμαστε και κλείνουμε το μυαλό μας μέσα σε μια φουσκίτσα καθιστώντας το ανίκανο να επικοινωνήσει με το περιβάλλον γύρω του. Μπαίνουμε σε μια διαδικασία συνεχούς προσπάθειας να καταφέρουμε κάτι απροσδιόριστο. Γι’ αυτόν το λόγο πολλές φορές ρίχνουμε τον εαυτό μας χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Φερόμαστε σε εμάς τους ίδιους με τρόπο υποτιμητικό, αδιαφορώντας για τις ανάγκες και τα θέλω μας με σκοπό να ικανοποιήσουμε το σύντροφό μας.
Φυσικά σε μια σχέση δυο ωρίμων ατόμων η συνεννόηση κι οι αμοιβαίες υποχωρήσεις είναι απαραίτητες προϋποθέσεις, αλλά όλα έχουν τα όριά τους. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που η κατάσταση ξεφεύγει. Οι σύντροφοι ταυτίζονται κι αρχίζουν αντί για «εγώ» να λένε «εμείς». Ξαφνικά από εκεί που η Πίτσα άκουγε Παντελίδη και Πάολα τώρα «ακούνε» μόνο μέταλ, κι ο Μπάμπης, που όταν χώρισε άκουγε Ρέμο όλο το τετράγωνο για ένα μήνα, τώρα «τους αρέσει» μόνο η Μποφίλιου. Και κάπως έτσι κάνουν το facebook με την ονομασία «Πίτσα Μπάμπης» και εσύ περνάς ατελείωτες ώρες στο προφίλ τους ψάχνοντας το τηλέφωνο αυτής της αναθεματισμένης πιτσαρίας.
Στο θέμα μας, λοιπόν, πολλές φορές νιώθεις την ανάγκη να αρέσεις σε κάποιον τόσο έντονα που στην προσπάθεια σου να έχετε κοινά ενδιαφέροντα, χάνεις τον εαυτό σου. Ξεχνάς όλα αυτά που σου άρεσε να κάνεις παλιά κι υιοθετείς νέες συνήθειες που μερικές φορές μάλιστα δεν τις εγκρίνεις. Αλλάζεις και παρέες ακόμα γιατί «Οι φίλοι του νιώθουν άβολα άμα έρθετε και εσείς» κι αρχίζεις αργά αλλά σταθερά να χάνεσαι από τον κοινωνικό σου κύκλο.
Πολλοί αναρωτιούνται τι έπαθες και μετά συνειδητοποιούν πως απλά δεν είσαι πια ελεύθερος, πράγμα που σημαίνει πως ήρθε η ώρα να τους παρατήσεις –όπως πάντα– για να γνωρίσεις το νέο σου κύκλο που θα είναι πια δικός «σας» κι όχι δικός «σου». Το χειρότερο όλων είναι πως κανείς δε στο ζητάει. Το κάνεις μόνος σου, συνήθως ανεπαίσθητα, στην προσπάθειά σου να πετύχεις το στόχο σου.
Η ειρωνεία στην όλη υπόθεση βρίσκεται στο γεγονός πως μια σχέση κρατάει όταν οι δύο ξαναγνωρίζονται κάθε πρωί. Όταν ξυπνάν γεμάτοι περιέργεια για το άτομο που βρίσκεται δίπλα τους και μαθαίνουν κάθε μέρα κάτι καινούριο γι’ αυτό. Στην περίπτωση που δυο άτομα φτάσουν σε σημείο ταύτισης, χάνεται όλη αυτή η μαγεία κι οι δεσμοί αρχίζουν να σπάνε μέρα με τη μέρα.
Μα ακόμα κι αν η σχέση κρατήσει. Ακόμα και αν δε βαρεθείτε ποτέ, πόσο καιρό αντέχεις με ένα μυαλό φυλακισμένο;
Συντάκτης: Ζωή Τεκέλογλου
