Δε θυμάμαι τι μου είπες πριν σε δω τελευταία φορά. Δεν άκουγα, δε με ένοιαζε. Το μήνυμα το είχα πάρει, είχε έρθει το τέλος μας και δεν μπορούσα να το αλλάξω. Ψέματα λέω. Δεν προσπάθησα. Πάνω απ’ όλα ο εγωισμός, βλέπεις και παρ’ όλο που έτρεξα τόσο πολύ από πίσω σου, αρνήθηκα να σε παρακαλέσω για μια συνέχεια.
Καθόσουν και περίμενες να σου απαντήσω, μετά από όλα αυτά που περάσαμε, περίμενες να προσπαθήσω για άλλη μια φορά. Δε με είχες μάθει. Είμαι πολύ πεισματάρα για να κάνω κάτι τέτοιο. Έπρεπε να γίνει το δικό μου, με τους δικούς μου όρους κι αφού δεν έγινε, χίλιες φορές να μη γίνει καθόλου. Τώρα λοιπόν, το πείσμα μου για μια ακόμη φορά μου δημιουργεί μια καινούρια απαίτηση.
Χθες βράδυ μου έστειλες μήνυμα πως θέλεις να με δεις και παραξενεύτηκες που εγώ δεν ήθελα. Γιατί όμως; Θα έπρεπε να σου φανεί λογικό, μάλλον ποτέ δε σε ένοιαξε να με καταλάβεις. Αν όντως ήξερες, θα μου έλεγες στα ίσα αυτό που ήθελες.
Μωρό μου, δε θέλω να μου μιλήσεις άλλη μια φορά για αγάπες. Χόρτασα, μπούκωσα, δε θέλω άλλο. Θέλω να μου εξηγήσεις το γιατί. Να καταλάβω επιτέλους τι έκανα λάθος και το τελείωσες έτσι. Έχω ανάγκη να ακούσω μια φορά κάτι ξεκάθαρο από σένα. Ούτε υποθέσεις ούτε πιθανολογίες.
Κάποιος φίλος μου είχε πει κάτι τόσο απλό μα χρειάστηκα μέρες να το κατανοήσω. Τα πράγματα στη ζωή, μου είπε, είναι πολύ απλά, οι άνθρωποι τα δυσκολεύουμε. Οι σχέσεις θα έπρεπε να είναι «Σε θέλω.», «Κι εγώ.». Δε χρειάζονται παραπάνω από αυτά, από εκεί και μετά ζεις τον έρωτα.
Με σένα αναρωτιόμουν για τα πάντα. Δε θυμάμαι καμιά σταθερή σου άποψη, λέξη, φράση. Όλα τα άφηνες μετέωρα. Τη μια μέρα πέθαινες για μένα και μετά ξεχνούσες το χρώμα των ματιών μου. Ποτέ δε με κοιτούσες στα μάτια άλλωστε.
Πέφταμε στο κρεβάτι και προσπαθούσα να μην αφήσω κανένα σημείο του σώματός σου ανέγγιχτο. Ήθελα να είσαι δικός μου με κάθε τρόπο. Ήθελα να σου προσφέρω τη μεγαλύτερη δυνατή απόλαυση. Με ένοιαζε αυτό, ήθελα για σένα να είμαι η καλύτερη επιλογή. Ή μάλλον δεν ήθελα να είμαι επιλογή, δεν μπορούσα να αποδεχτώ πως ίσως να έχεις δύο ονόματα στο μυαλό σου. Κάποιες φορές όμως οι άνθρωποι δέχονται πράγματα γιατί φοβούνται να ξεβολευτούν. Φοβούνται να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα.
Μου έκανες μεγάλο καλό όμως και σε ευχαριστώ. Με έκανες να αντιμετωπίσω επιτέλους την πραγματικότητα. Δεν ήθελα, με ανάγκασες, αλλά έτσι έπρεπε. Τώρα μόνο μη μου ζητάς να αναιρέσω κάθε βήμα που έκανα με τόσο κόπο.
Μην προσπαθείς να με κάνεις να γυρίσω πίσω, δε θέλω, δε μου αρέσει. Ούτε εισιτήρια με επιστροφή δεν παίρνω. Δε γυρνάω ποτέ απ’ τον ίδιο δρόμο, με αρρωσταίνει η σκέψη της επιστροφής. Όταν φεύγεις έχεις κάποιο λόγο.
Αν γυρίσεις είναι σαν να μην έφυγες ποτέ. Μου είπες «τέλος» ενώ πλήρωσες εισιτήρια με επιστροφή. Δε με είχες προειδοποιήσει όμως, μωρό μου, κι εγώ έφυγα στα αλήθεια. Τώρα είμαι μακριά κι η επιστροφή είναι δύσκολη και χρονοβόρα.
Για να προσπαθήσω, χρειάζομαι να ακούσω από εσένα κάτι αληθινό, για μια φορά κάτι σίγουρο. Ξέρω πως δε θα γίνει και να σου πω την αλήθεια, μου αρέσει πιο πολύ εδώ που ήρθα. Ο αέρας είναι πιο καθαρός.
Επιμέλεια Κειμένου Ζωής Τεκέλογλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ζωή Τεκέλογλου
