2016 κι ακόμα υπάρχουν παιδιά που δεν τους επιτρέπεται να ζήσουν όπως αυτά θέλουν. Οι άνθρωποι μέχρι να φτάσουν την ηλικία της ενηλικίωσής τους ενθουσιάζονται συνεχώς με καινούρια επαγγέλματα κι εμπειρίες. Αν ρωτήσεις ένα παιδάκι στα 5 χρόνια του τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει, πολύ πιθανό είναι να σου πει αστροναύτης ή πρωθυπουργός. Στα 10 ίσως να θέλει να γίνει ποδοσφαιριστής ή τραγουδίστρια και στα 15 ηθοποιός ή γιατρός. Μεγαλώνουν, ωριμάζουν κι αποφασίζουν. Δεν υπάρχει λοιπόν πιο βίαια πράξη απ’ το να στερήσεις σε κάποιον αυτό το δικαίωμα της απόφασης.
Στην Ελλάδα πάντα υπήρχε η τάση οι έφηβοι να επιλέγουν σχολή ανάλογα με το ποια επαγγέλματα μοιάζουν να έχουν ζήτηση. Πολλοί ήταν αυτοί που έμπαιναν σε ένα τμήμα χωρίς να ξέρουν το γιατί, απλά είχε ζήτηση κι έτσι τους είπαν οι γονείς τους. Τώρα αυτό γίνεται ακόμα πιο έντονα αφού η κρίση έχει χτυπήσει τις πόρτες μας. Οι γονείς ανησυχούν και θέλουν μια σταθερή και προσοδοφόρα εργασία για τα παιδιά τους.
Τι γίνεται όμως με τα ίδια τα παιδιά; Με τους επαγγελματίες που παίρνουν συνεχώς πτυχία και σιχαίνονται τη δουλειά τους; Πώς θα γίνει ευτυχισμένος ένας άνθρωπος που δε χαμογελάει κάθε φορά που έχει να πάει στο γραφείο του; Μην ξεχνάμε τη φράση του Ναπολέων: «Κάθε ώρα χαμένου χρόνου στη νεότητα είναι ένα κέρδος της δυστυχίας για το μέλλον».
Η κρίση δεν εμποδίζει κανέναν να εξελιχθεί, μόνο εκείνοι που τη φοβούνται δεν εξελίσσονται. Κάποιος που αγαπά αυτό που κάνει, θα το κάνει ό,τι κι αν γίνει. Σίγουρα τα χρήματα θα είναι λιγότερα. Τι σημασία έχει όμως αν κερδίζεις περισσότερα από κάτι που δε σε κάνει να νιώθεις όμορφα, από κάτι που δεν είναι εσύ;
Η κοινωνία μας δε χρειάζεται άλλους γιατρούς και δικηγόρους και πληροφορικάριους. Χρειάζεται άτομα που να αγαπούν τη δουλειά τους, που να θέλουν να δουλέψουν και να πετύχουν σε αυτό που κάνουν.
Πρέπει να συνεργαστούν πολλά μυαλά και πολλές ειδικότητες για να πάει μια χώρα μπροστά και μόνο όσοι αγαπούν αυτό που κάνουν μπορούν να συνεργαστούν σωστά. Όλοι ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο για έναν λόγο, κάτι έχει γραφτεί για εμάς, με κάποιον τρόπο θα αλλάξουμε τον κόσμο.
Έχετε ακούσει για τη θεωρία των χορδών; Η θεωρία αυτή υποστηρίζει κατά κάποιο τρόπο πως γύρω μας καθετί που βλέπουμε μετριέται με χορδές. Αν κουνήσουμε μία χορδή, τότε αυτή αρχίζει και ταλαντώνεται και κουνάει τις υπόλοιπες με ένα δικό της μοναδικό τρόπο κάθε φορά, αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα πάντα στη ζωή μας να αλλάζουν. Έτσι η ζωή αλλάζει και συνεχίζεται. Φανταστείτε λοιπόν να κουνούσαμε όλοι την ίδια χορδή, στο ίδιο σημείο της με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Τίποτα καινούριο δε θα γινόταν ποτέ, καμιά απολύτως εξέλιξη. Αυτό συμβαίνει όταν όλοι αποφασίζουμε να πράξουμε το ίδιο σε σχέση με την εργασία.
Τα παιδιά κάνουν όνειρα κι αυτά ξέρουνε καλύτερα το γιατί. Μην τους λέτε πως είναι αδύνατα, δεν είναι. Απλά τα απογοητεύετε και τα οδηγείτε να επιλέξουν κάτι που δεν επιθυμούν, να ακουμπήσουν μια χορδή που για αυτούς φαίνεται αδιάφορη και να ακολουθήσουν μια ζωή ξένη για το μυαλό και τις δυνατότητές τους.
Τα νέα μυαλά είναι τα πιο δημιουργικά, μπορούν να καταφέρουν πολλά ενώ ακόμα δεν το γνωρίζουν. Πιστέψτε σε αυτά και κάντε τα να νιώσουν ασφάλεια. Τι κι αν το παιδί σου θέλει να γίνει αστροναύτης; Μια μέρα μπορεί να το πάρουν στη NASA.
Επιμέλεια Κειμένου Ζωής Τεκέλογλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ζωή Τεκέλογλου
