Πρωτοχρονιά έρχεται, χαρές και πανηγύρια έχουμε. Είναι μια απ’ τις εποχές που μαζεύονται συγγενείς και φίλοι σε σπίτια, τρώνε όλοι μαζί και πρήζουν τους ανύπαντρους. Τέτοιες μέρες είναι που συνήθως αντικρίζεις εκείνο το άτομο που λέγεται νονός/νονά. Ναι, μιλάω για εκείνο το κεφάλι που κρύβεται πίσω απ’ την πράσινη ή κόκκινη κορδέλα του δώρου σου αντιστοίχως αν είναι Χριστούγεννα ή Πάσχα. Κάθε γιορτές ξανά συστήνεστε.
Νονός καλείται ο άνθρωπος αυτός που σε έχει βαφτίσει, σου έχει δώσει το όνομά σου. Ονομάζεται αλλιώς και πνευματικός πατέρας ή μητέρα. Τώρα τι σόι γονείς είναι αυτοί που εμφανίζονται μόνο στις γιορτές και στα τραπέζια, δεν ξέρω.
Ξέρεις τι θα πεις γονιός και μάλιστα πνευματικός; Είναι αυτός που έχει την υποχρέωση να σε μάθει να αγαπάς· τα βιβλία και τη μάθηση, τα πάντα, να κλέβεις στη μονόπολη και να δημιουργείς δικές σου λέξεις στο Σκραμπλ χωρίς να σε παίρνει χαμπάρι κανείς. Είναι το άτομο που θα έπρεπε να έχεις ως παράδειγμα στη ζωή σου, να το θαυμάζεις και να θες να του μοιάσεις. Είναι η δεύτερη οικογένειά σου, ο σωτήρας σου όταν οι πρώτοι σου γονείς δε σε καταλαβαίνουν.
Όταν έγινα εγώ νονά ο παπάς με είχε στην εκκλησία μια εβδομάδα πριν τη βάφτιση κι επί μία ώρα μου εξηγούσε ο άνθρωπος τα καθήκοντά μου. Πρέπει να μάθεις το παιδί να είναι «άνθρωπος, να του μάθεις γράμματα, μου είπε. Να του διδάξεις τις αξίες της ζωής, μου είπε. Κι εγώ τον κοιτούσα με ένα βλέμμα απορίας και προσπαθούσα να καταλάβω μήπως μπερδεύτηκε και μιλούσε για τους γονείς. Αλλά όχι. Μιλούσε σ’ εμένα και τα εννοούσε.
Εγώ που λέτε νόμιζα πως θα έκανα ό,τι κάνανε κιι οι υπόλοιποι. Θα ζούσα τη ζωούλα μου, θα έβλεπα καμιά φωτογραφία του βαφτισιμιού μου πού και πού και κάθε Πάσχα θα πήγαινα σπίτι του με ένα ύφος «Έλα τώρα, η νονά είμαι θα έπρεπε να με θυμάσαι» και θα του πήγαινα ένα δώρο όσο πιο μεγάλο γινόταν. Όσο πιο μεγάλο είναι το δώρο άλλωστε κι όσο πιο ακριβό, τόσο και περισσότερο καιρό θα μπορούσα να χαθώ.
Γιατί έτσι γίνεται συνήθως. Η λέξη «νονός» είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη λέξη «δώρο». Δώρο όταν παίρνει το παιδί καλούς βαθμούς, δώρο τα Χριστούγεννα και το Πάσχα λαμπάδα με δώρο. Δε δημιουργείται καμία σχέση ανάμεσα σε αυτά τα δύο άτομα. Ή μάλλον δε δημιουργείται η σχέση που θα έπρεπε.
Παλιότερα όλο αυτό ήταν πιο δυνατό. Ο νονός επέλεγε το όνομα του παιδιού κι ήταν υπεύθυνος για πολλά περισσότερα πράγματα στη ζωή του. Όσο περνάν τα χρόνια οι υποχρεώσεις του μειώνονται αλλά κι οι πράξεις επίσης. Δε μιλάω για κάποιο συγκεκριμένο άνθρωπο αλλά για κάθε πρόθυμο να βαφτίσει ένα παιδί που κατέληξε να του αγοράζει ένα δώρο τρεις- τέσσερεις φορές το χρόνο.
Όση χαρά και να προσφέρουν τα καινούρια παιχνίδια και τα ρούχα, δεν μπορούν να δώσουν αγάπη. Και τα παιδιά χρειάζονται αγάπη για να μεγαλώσουν ευτυχισμένα.
Επιμέλεια Κειμένου Ζωής Τεκέλογλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ζωή Τεκέλογλου
