Μεγάλη υπόθεση η φιλία. Οι πραγματικοί σου φίλοι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Και όταν μιλάω για πραγματικούς, δεν αυτούς που θα χαρούν με τη χαρά σου. Όχι. Αυτοί είναι απλώς καλοί άνθρωποι. Μιλάω γι’ αυτούς που θα θυμούνται το αγαπημένο σου φαγητό, την αλλεργία σου στις γάτες και εκείνη την ανεξήγητη λατρεία που έχεις για οτιδήποτε μπλε. Μιλάω για αυτούς που σε ξέρουν και σε νοιάζονται στ’ αλήθεια.
Τυχερός όποιος έχει τέτοιο άτομο κοντά του. Μόνο που τα πάντα έχουν δυο πλευρές. Και η δική σου η πλευρά ίσως να μην είναι τόσο ξεκάθαρη.
Θυμάσαι λοιπόν, εκείνη τη φορά που σου ακύρωσε την βραδινή έξοδο γιατί βρήκε καινούριο αμόρε και είχαν ραντεβού; Πόσο είχες θυμώσει εκείνο το βράδυ! Πόσα τσιμπήματα είχες νιώσει στο στήθος και πόσα βάζα ήθελες να σπάσεις; Και όταν σε ρωτούσαν γιατί πίνεις απαντούσες πως απλά δε νιώθεις καλά, χωρίς λόγο. Άλλωστε δεν έχεις δικαίωμα να μην νιώθεις καλά μια φορά; Ήξερες όμως. Πάντα ξέρεις αλλά φοβάσαι να το παραδεχτείς, μην τυχόν το ακούσεις ξαφνικά και το πιστέψεις. Γιατί αν το πιστέψεις δεν υπάρχει γυρισμός.
Σχεδόν όλοι έχουν ένα άτομο που δεν είναι σίγουροι για τη θέση που θέλουν να έχει στη ζωή τους. Μια ατάκα, μια συζήτηση, μια συμβουλή δημιούργησε τη φιλία σας, μα η φιλία δεν είναι αυτό που πραγματικά ήθελες. Ή ίσως και να ήταν, αλλά τώρα κάτι έχει αλλάξει. Βγαίνετε έξω και μοιάζετε ζευγάρι. Πειράγματα, χαμόγελα, αστεία και καφέδες. Πολλοί καφέδες. Περνάτε μαζί και τα εύκολα και τα δύσκολα. Το παρηγορείς για όλες τις ερωτικές του απογοητεύσεις. Είσαι εκεί κάθε φορά που νιώθει μόνο.
Όταν δυο φίλοι περνάν πολύ χρόνο μαζί είναι πολύ πιθανό ν’ αναπτυχθούν διαφορετικά συναισθήματα. Συναισθήματα πιο ερωτικά, σαν αυτά που σε κάνουν να θες να κολλήσεις τον άλλο στον τοίχο ή σαν αυτά που σε κάνουν να θέλεις να ξυπνήσετε μαζί.
Δε μιλάω όμως μόνο για τον κλασικό έρωτα που γεννιέται μέσα από την φιλία ανδρός-γυναικός. Μιλάω για εκείνες τις δυο κολλητές που ποτέ δε θα το πουν η μια στην άλλη γιατί θα φοβηθούν την απόρριψη, αλλά κανένας γκόμενος δεν ήταν ποτέ πάνω από την φιλία τους. Όχι γιατί ήταν καλές φίλες, αλλά γιατί θα παρατούσαν τον κάθε δίμετρο μπρατσαρά για ένα «Θέλω να μας βλέπουν χέρι-χέρι και να ξέρουν πως είμαστε ζευγάρι, κι ας μας βρίζουν» . Και για εκείνους τους «αδερφούς» μιλάω που είναι πολύ κακό να αποδεχθούν τη σεξουαλικότητά τους γιατί φοβούνται πως θα γίνουν περίγελος. Κοίτα όμως που ο έρωτας ξεφυτρώνει πάντα εκεί που δεν πρέπει, γιατί η μεγαλύτερη κάβλα βρίσκεται σε ό,τι είναι απαγορευμένο.
Η φιλία με τον έρωτα είναι ένα κρασί απόσταση. Ποτήρι, μπουκάλι, δεν έχει σημασία. Άλλωστε στο pillowfights έχουμε μια αδυναμία στις καλές στιγμές, τα μεθυσμένα λόγια και τον έρωτα. Και οι καλύτερες ερωτικές εξομολογήσεις γίνανε βράδυ, σε σεντόνια ποτισμένα με άρωμα κρασιού.
Συντάκτης: Ζωή Τεκέλογλου
