Έφτασε ο Αύγουστος και παρ’ όλο που είναι ο πιο όμορφος μήνας του καλοκαιριού, μας θυμίζει πως κάπου εδώ η πιο όμορφη εποχή του χρόνου τελειώνει. Ο Σεπτέμβρης πλησιάζει και τον ακολουθεί –ευτυχώς ή δυστυχώς– το άνοιγμα των σχολείων.
Το σχολείο για κάθε μαθητή είχε διαφορετική σημασία. Είχε και τα καλά του και τα άσχημά του. Κάπου ανάμεσα στο πιεστικό πρόγραμμα, στα τεστ και τα διαγωνίσματα, υπήρχαν κάποια μικρά διαλείμματα που μας κάνανε να θυμόμαστε γιατί πρέπει να το αγαπάμε. Ήταν αυτοί οι καθηγητές που μπορεί να μη διδάσκανε γυμναστική ή καλλιτεχνικά, αλλά ιστορία κι άλγεβρα, κι όμως τη δική τους ώρα την περιμέναμε με ανυπομονησία.
Την πρώτη μέρα μας φάνηκαν περίεργοι, μπήκαν μέσα με πρωτοφανή άνεση λες και το σχολείο τους ανήκε. Όσο περνούσε ο καιρός μας έδειχναν ποιοι πραγματικά ήταν και γιατί έγιναν καθηγητές. Αυτοί οι άνθρωποι αγαπούν τα παιδιά. Ξυπνάν το πρωί και χαίρονται που θα πάνε στη δουλειά τους, δεν πάσχουν από κάποια διαταραχή ούτε μπορείς να τους πεις μαζοχιστές, απλά όταν κάνανε το μηχανογραφικό τους πήραν τη σωστή απόφαση -και για αυτούς και για εμάς.
Δεν ενδιαφέρονται μόνο να βγάλουν την ύλη και να φανούν καλοί στη δουλειά τους. Τους νοιάζει ό,τι κάνουν να το κάνουν σωστά κι ολοκληρομένα. Όλο αυτό δεν το βλέπουν σαν αγγαρεία, αλλά σαν μια υπέροχη ευκαιρία να γνωρίσουν καινούριους ανθρώπους. Όταν τους μιλάς η άποψή σου μετράει, είναι ανοιχτοί να μάθουν από εσένα και να ακούσουν τι έχεις να πεις ακόμα κι αν σε περνάνε τόσα χρόνια. Στην τάξη σε ρωτούσαν για τα γκομενικά σου και σε πειράζανε για το ραντεβού που είχες χθες και σε πέτυχαν στο δρόμο.
Κάνετε μάθημα στην αυλή και στο πάρκο, μιλάτε για θέματα πολιτικά, χωρίς βέβαια να δηλώνει τις πολιτικές του θέσεις. Αφήναν τη συζήτηση να κρατήσει όλη την ώρα, θέλανε να μάθεις μέσα απ’ τα δικά σου λόγια, να ακούσουν και να αμφισβητήσουν. Κάποιοι πωρώνονταν και γούσταραν πολλοί τις συζητήσεις αυτές, κάποιοι άλλοι βρίσκανε ευκαιρία και κοιμόντουσαν στο θρανίο. Όλοι βγαίνανε κερδισμένοι και σίγουρα ικανοποιημένοι.
Αυτούς τους ανθρώπους τους ήθελες πάντα μαζί σου στις εκδρομές και παρακαλούσες να ήταν επιτηρητές στις εξετάσεις. Ξέρανε πως στην πόλη που πηγαίνατε σε περίμενε το γκομενάκι και σε αφήναν κρυφά να πας να το δεις. Στις εξετάσεις προσευχόσουν έξω απ’ την πληροφορική να έρθουν αυτοί να ανοίξουν την τάξη.
Όταν αυτό συνέβαινε, κάνανε πως βλέπανε το κινητό και πως ήταν πολύ απασχολημένοι να μετράνε τις ρωγμές στο ταβάνι ώστε να σου δώσουν χρόνο να αντιγράψεις. Δεν το κάνανε πάντα, μόνο εκεί που ξέρανε πως το χρειαζόσουν και πως δεν ήταν θέμα διαβάσματος.
Κάτι τέτοιοι άνθρωποι μας δείχνουν πως δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο και πως και τα πιο δύσκολα πράγματα στη ζωή μπορούν να γίνουν διασκεδαστικά. Τους χρωστάμε ένα «ευχαριστώ» που μας αφήναν να κοιμηθούμε τις πρώτες ώρες και μία συγγνώμη για όλες αυτές τις φορές που τους εκμεταλλευτήκαμε και καταστρέψαμε το μάθημα.
Επιμέλεια Κειμένου Ζωής Τεκέλογλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ζωή Τεκέλογλου
