Στη ζωή μας είχαμε πολλά όνειρα, είτε εφικτά είτε ανέφικτα. Να βρούμε μια δουλειά που μας αρέσει, να αγαπήσουμε έναν άνθρωπο που θα μας αγαπήσει όπως κι εμείς, να πάμε ταξίδια. Σε μικρότερες ηλικίες όμως είχαμε και κάποια που μάλλον δεν ήταν και τόσο πραγματοποιήσιμα.
Μικροί θέλαμε να γίνουμε από αστροναύτες μέχρι σούπερ ήρωες και τρελοί επιστήμονες. Βλέπαμε στα παιδικά τον σούπερμαν, δέναμε τα σεντόνια στο λαιμό, φορούσαμε και το εσώρουχο πάνω απ’ το κολάν και πηδούσαμε απ’ τους καναπέδες.
Στην εφηβεία όμως είχαμε άλλα όνειρα. Αφήσαμε τα σεντόνια στην άκρη και βάλαμε τα ψηλά παπούτσια και τα σκισμένα πουκάμισα. Φορέσαμε το εσώρουχο κανονικά και αρχίσαμε να πονηρευόμαστε. Αυτή τη φορά δουλεύαμε στην τουαλέτα. Για μικρόφωνο μια βούρτσα γεμάτη τρίχες, ήταν η ίδια που είχαμε χρησιμοποιήσει για να κάνουμε το τέλειο μαλλί του ροκ σταρ. Το κοντάρι της σφουγγαρίστρας ήταν τέλειο για τη βάση του μικροφώνου.
Τραγουδούσαμε από σκυλάδικα μέχρι ποπ, συνήθως ήταν το τελευταίο τραγούδι που είχαμε τυχαία ακούσει. Βέβαια όταν ξεκινούσε το σόου δε βλέπαμε μπανιέρες και νιπτήρες, αλλά ένα κοινό απέραντο και το αγαπημένο μας συγκρότημα στο πλάι μας. Όλοι χειροκροτούσαν κι εμείς φυσικά είχαμε μια συγκλονιστική φωνή που άγγιζε τους πάντες κα έκανε το ταίρι των ονείρων μας να πέσει.
Ποτέ φυσικά δεν ήμασταν μόνοι μας. Όπως προανέφερα, το αγαπημένο μας συγκρότημα ήταν στο πλάι μας. Εμείς στο κέντρο ως η καλύτερη φωνή του συγκροτήματος κι αυτοί να κρέμονται απ’ τα χείλη μας. Είχαμε τα πάντα. Ταξίδια, περιοδείες, χρήματα, φανς.
Πολλοί θυμάμαι ήταν αυτοί που λέγανε πως θα μετακόμιζαν στο εξωτερικό για να βρουν μια καλύτερη τύχη και να πετύχουν τα όνειρά τους. Τα όνειρα που η εφηβεία, οι ορμόνες και τα ΜΜΕ τους δημιούργησαν.
Όλοι έχουμε περάσει από αυτή τη φάση. Είχαμε ένα συγκρότημα που λατρεύαμε, που θα κάναμε τα πάντα για να το δούμε από κοντά κι έστω και μια φορά είχαμε φανταστεί πως ήμασταν μέλη. Μπορεί να μην το είπαμε σε κανένα, μπορεί να ντραπήκαμε, αλλά είναι αλήθεια.
Το να είσαι η φωνή ενός συγκροτήματος είναι κάτι που εξωτερικά μοιάζει υπέροχο. Η ζωή τους φαντάζει τόσο εύκολη και διασκεδαστική στα μάτια μας. Καμιά πρόβα πού και πού, ένα διωράκι συναυλία και μετά έναν πάκο χρήματα στην τσέπη. Όλα τα προϊόντα δωρεάν αφού εσύ κάνεις διαφήμιση κι οι θαυμαστές να τρέχουν από πίσω. Όμως η πραγματικότητα δεν είναι έτσι, κάθε δουλειά έχει δυσκολίες. Οι άνθρωποι του θεάματος γενικά ζούνε με αρκετούς περιορισμούς, αφού πρέπει να είναι συνέχεια σε φόρμα και να προσέχουν τι δείχνουν στον κόσμο. Είναι άτομα που αντιγράφουν πολλοί οπότε είναι αναγκαίο να προτρέπουν τον κόσμο σε κάτι καλό.
Όλα αυτά βέβαια τώρα τα ξέρουμε. Μεγαλώνει ο άνθρωπος και ξεχνάει τις παιδικές του σκέψεις. Αφήνει πίσω του όλα τα κλάματα που είχε ρίξει επειδή δεν πήγε σε εκείνη τη συναυλία ή επειδή δεν πήρε αυτόγραφο από εκείνον τον ηθοποιό. Βλέπει παιδάκια να παίζουνε και γελάει με το πόση πολύ αθωότητα έχουν μέσα τους. Όμως αν πάρεις κάποιον από πίσω και τον δεις καμιά μέρα να κάθεται για ώρες μπροστά απ’ τον καθρέφτη, να είσαι σίγουρος πως έχει φτάσει στη στιγμή της υπόκλισης.
Επιμέλεια Κειμένου Ζωής Τεκέλογλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ζωή Τεκέλογλου
