Μια σχέση ξεκινάει με μια γνωριμία. Γνωρίζεστε λοιπόν και αν αυτό που αντιμετωπίσατε σας ενδιαφέρει, προσπαθείτε να γνωριστείτε καλύτερα. Τους πρώτους μήνες της σχέσης ακόμα μαθαίνετε. Μαθαίνετε το χαρακτήρα, τις πεποιθήσεις και τις συνήθειες που έχει το νέο ταίρι. Μπαίνετε ο ένας μέσα στη ζωή του άλλου, κάνετε πράγματα μαζί και το λατρεύετε.
Όμως ο έρωτας είναι μια φούσκα, μια μεγάλη πολύχρωμη φούσκα που στην αρχή φαίνεται πανέμορφη και προκαλεί το θαυμασμό αλλά μετά, πουφ! Σκάει και μένεις με τη χαρά. Με άλλα λόγια ο έρωτας μας μπερδεύει, μας κλείνει τα μάτια και παραποιεί αυτά που βλέπουμε και πιστεύουμε.
Στην αρχή μια σχέσης όλα μοιάζουν ειδυλλιακά. Ο καθένας προσπαθεί να βγάλει τον καλύτερο του εαυτό και πάνω σε αυτή του την προσπάθεια δημιουργεί μια πλαστή προσωπικότητα. Κάνει υποχωρήσεις, αλλάζει τις συνήθειες του και προσπαθεί έτσι να εντυπωσιάσει δείχνοντας πόσο κουλτουριάρης είναι που ξέρει όλους τους πίνακες του Νταλί απ’ έξω και πόσο famous είναι που όπου και να πάτε γνωρίζει κόσμο.
Δεν είναι όμως έτσι. Δεν είναι αυτό ο πραγματικός του εαυτός και σιγά-σιγά με το πέρασμα του χρόνου αρχίζει να αποκαλύπτεται. Κάπου εκεί ανάμεσα στον τέλειο και τον πραγματικό του εαυτό είναι που ακούγεται αυτή η φράση «Δεν είσαι αυτός/αυτή που ερωτεύτηκα.». Μα φυσικά και δεν είναι, αφού ποτέ δεν ήταν ο εαυτός του/της μαζί σου. Σου κρυβόταν λόγο του φόβου πως θα σε χάσει. Ειρωνεία δε νομίζεις; Ο άνθρωπος σου δεν άλλαξε μέσα στη σχέση, εσύ τον άλλαξες.
Ξέρω πως δεν κατάλαβες πώς έγινε. Θυμάσαι εκείνη την ημέρα που έλεγες πόσο πολύ σου αρέσει ο κινηματογράφος και πως έχεις μανία με εκείνο το συγκεκριμένο σκηνοθέτη; Μήπως θυμάσαι και ποια ήρθε την επόμενη μέρα και σου μιλούσε δύο ώρες για τη ζωή του; Όχι ε; Καλά. Ή μήπως εσύ θυμάσαι τότε που είπες πόσο πολύ λατρεύεις τα ζώα; Κάποιος εκείνη την ημέρα έμαθε όλα τα είδη της πορτοκαλοκόκκινης αρκούδας με τις πράσινες βούλες.
Ίσως αυτά να είναι όλα πολύ απλά αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Συνήθως αυτοί που μπαίνουν σε μια σχέση ξεχνάν τους φίλους τους, τα χόμπι τους και γενικά παραμελούν όλα αυτά που κάποτε τρελαίνονταν να κάνουν. Τον οδήγησες εκεί που ήθελες και τον/την έκανες το τέλειο ταίρι, αυτό που πάντα ονειρευόσουν.
Μόνο που η ζωή δεν είναι ένα όνειρο και εσύ πρέπει να ξυπνήσεις γιατί δεν ερωτεύτηκες ποτέ αυτό το άτομο που έχεις απέναντι σου αλλά αυτό που εσύ δημιούργησες. Ερωτεύτηκες μια εικόνα, μια αφίσα κολλημένη στον τοίχο εφηβικού δωματίου. Άλλαξες αυτό που ήταν ο άνθρωπος που πρωτογνώρισες μετατρέποντας τον στο άλλο σου μισό. Αλλά ρώτησες ποτέ τον άλλο άμα θέλει να μάχεται για να γίνει το χαμένο κομμάτι του παζλ σου; Γιατί αυτό κάνεις, προσπαθείς να τον διαμορφώσεις ώστε να ταιριάζει τέλεια με εσένα.
Πόσο λοιπόν να αντέξει ένας άνθρωπος; Όταν φύγουν τα πολλά τα μέλια και μπει η σχέση σε μια κατάσταση ρουτίνας αρχίζει ο καθένας να αναπολεί τις παλιές του συνήθειες. Λησμονεί τη ζωή που άφησε για να είστε μαζί. Το να επιστρέψει πίσω σε αυτήν είναι αναπόφευκτο, για αυτό όταν προσπαθήσει να το κάνει, ακολούθα τον.
Eπιμέλεια Κειμένου Ζωής Τεκέλογλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ζωή Τεκέλογλου
