Σχέση είναι μια συνήθως προσωρινή κατάσταση που βιώνουν δύο άτομα τα οποία έλκονται συναισθηματικά και σεξουαλικά. Από όλη την παραπάνω πρόταση αυτό που μας ενδιαφέρει είναι κυρίως το «συνήθως προσωρινή». Το ρομάντζο, οι όμορφες εικόνες κι οι υποσχέσεις παντοτινής αγάπης είναι κάτι που ίσως και να χρειάζονται για κάποιους μέσα στη σχέση, όμως αυτό δε σημαίνει πως μια τέτοια δέσμευση πρέπει να αλλάξει όλη μας τη ζωή.
Μόλις ένα άτομο αποκτά έναν σύντροφο το λογικό είναι να μην είναι συνέχεια με τις παρέες του, αλλά να προσπαθεί να χωρίσει το χρόνο έτσι ώστε να μπορεί να βλέπει και τους δυο. Η παρέα είναι αναγκαίο να κατανοήσει το μέλος της αφού είναι λογικό να θέλει να περνάει χρόνο με το «μωρό» του. Τι συμβαίνει όμως όταν αυτά μπλέκονται; Όταν μπαίνει στη μέση η ζήλια;
Δεν είναι λίγες ο φορές που το «άλλο σου μισό» αρχίζει να παραπονιέται πως δεν του δίνεις τόση σημασία και πως αυτή η κοπέλα της παρέας ή αυτός ο ξανθός γαλανομάτης δεν του αρέσει. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις είναι πολύ πιθανό ό,τι απάντηση και να δώσεις, να μην τη βγάλεις καθαρή. Με αυτά και με ‘κείνα φτάνουμε στο τελειωτικό χτύπημα: Ή εγώ ή οι φίλοι σου. Σε αυτό το σημείο είναι που παίρνεις τις βαλίτσες σου και φεύγεις.
Θα σου δώσω λοιπόν τρία βασικά επιχειρήματα. Αρχικά η ζωή είναι δική σου. Σε μια σχέση πολλές φορές τα όρια λίγο καταπατούνται κι ο ένας θεωρεί πως μπορεί εύκολα να παρεμβαίνει στη ζωή και τις αποφάσεις του άλλου. Ατάκες τύπου «Δε θα φοράς αυτό γιατί σε κοιτάνε όλοι» ή «Δε θα βγεις με αυτή την παρέα γιατί είναι και κοπέλες εκεί» ακούγονται συχνά και το χειρότερο είναι πως κάποιοι τις δέχονται.
Ενήλικα άτομα καταπιέζουν τη θέλησή τους λόγω κάποιου ανθρώπου που δεν μπορεί να τα εμπιστευτεί. Μεγαλώνουμε 18 χρόνια με μόνο παράπονο στα χείλη μας πως δε μας αφήνουν να κάνουμε ό,τι θέλουμε και μόλις ενηλικιωνόμαστε κι αποκτούμε επιτέλους την πολυπόθητη ελευθερία τη θυσιάζουμε έτσι για ένα Γιώργο και μια Μαρία;
Στο κάτω-κάτω τι νόημα έχει να κρατάμε κάποιον δίπλα μας επειδή δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να θελήσει κάποιον άλλο; Το θέμα είναι να μας ξεχωρίζει ο άλλος απ’ το πλήθος κι όχι να είμαστε η μόνη του επιλογή μέσα στην έρημο.
Δεύτερο και πολύ σημαντικό για μένα είναι πως για κανένα λόγο δεν πρέπει να θυσιάζει κανείς μια καλή φιλία στο όνομα ενός έρωτα. Οι έρωτες έρχονται και φεύγουν, είναι σχέσεις που μπορεί να κρατήσουν είτε για δύο μήνες είτε για δύο χρόνια είτε για δύο αιωνιότητες -αυτό είναι κάτι που δεν το γνωρίζεις. Μια φιλία σωστή όμως, που έχει αποδείξει μέσα στα χρόνια πως αξίζει, ξέρεις πως θα κρατήσει πάνω από δύο αιωνιότητες.
Τέλος, καθετί που κάνει ένας άνθρωπος φανερώνει ένα στοιχείο του χαρακτήρα του. Τι χαρακτήρα μπορεί να έχει ένας άνθρωπος λοιπόν που θεωρεί πως έχει το δικαίωμα να καθορίζει τη ζωή σου; Που δεν μπορεί να κατανοήσει την αξία της παρέας; Που πιστεύει πως το μόνο που σου χρειάζεσαι είναι αυτός και κανένας άλλος.
Επίσης κανείς δε θα ξεστόμιζε κάτι τέτοιο αν δεν ήταν σχεδόν σίγουρος πως θα επιλέξεις εκείνον. Αυτό δείχνει πως νομίζει πως μπορεί να σε κάνει εύκολα ό,τι θέλει αφού στο φόβο σου να τον χάσεις, θα τον επιλέξεις. Ακόμη ένας άνθρωπος που σε θεωρεί δεδομένο κι υποχείριό του κι εσύ θα παρατούσες ξενύχτια με παρέες και ταινίες με μερέντα για αυτόν;
Για αυτό αν ποτέ σε βάλει κάποιος να επιλέξεις ανάμεσα σε κείνον και την παρέα σου, απάντησε του να μη σε περιμένει το βράδυ γιατί θα πίνεις ρετσίνες με τις επιλογές σου.
Επιμέλεια Κειμένου Ζωής Τεκέλογλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ζωή Τεκέλογλου
