Έχετε ποτέ φανταστεί πώς θα ήταν η ζωή μας αν δε χρειαζόταν να κάνουμε τίποτα; Αν ο σκοπός της ζωής μας ήταν απλά να αναπνέουμε καθημερινά και τίποτα άλλο. Ούτε ο ρυθμός της αναπνοής μας να μην άλλαζε.
Πολλοί υποστηρίζουν πως αυτές οι συνθήκες θα ήταν ιδανικές. Μια πλήρης απραξία και ηρεμία, μια γαλήνη. Όμως ποιος ο λόγος να ζούμε, αν απλά αναπνέουμε; Αν δεν έχουμε λόγο που το κάνουμε, τότε η ζωή με το θάνατο ταυτίζονται σαν έννοιες.
Έτσι και στον έρωτα. Ποιος ο λόγος να αγαπάς αν δεν υπάρχει καμιά δυσκολία σε αυτό που κάνεις; Οι μεγαλύτερες ιστορίες αγάπης, αυτές που μας άγγιξαν περισσότερο ήταν γεμάτες εμπόδια και αρκετές φορές δεν είχαν και καλό τέλος. Γιατί μέσα από αυτά δημιουργείται το πάθος και μόνο μια σχέση με μπόλικο πάθος μπορεί να στεριώσει.
Τα ανήσυχα θέλω, λοιπόν. Αυτά που σε κάνουν να στριφογυρνάς τα βράδια στα σεντόνια. Αυτά που όλοι τρέμουν να περάσουν γιατί πονάνε μα όταν δικαιωθούν, αυτός ο πόνος μετατρέπεται σε κάτι τόσο γλυκό που κανένα ποίημα ακόμα δεν το ΄χει χωρέσει.
Οτιδήποτε σίγουρο καταλήγει δεδομένο και καθετί δεδομένο καταντάει βαρετό. Το να βαρεθεί κανείς σε μια σχέση είναι ό,τι χειρότερο, από εκεί ξεκινάν όλα. Αυτό ευθύνεται για την ανειλικρίνεια, την ασυνεννοησία, αυτό ευθύνεται για κάθε τρίτο άτομο που έχει υπάρξει.
Οι άνθρωποι είναι παράξενα πλάσματα, αναποφάσιστα. Παραπονιούνται πως χρειάζονται γαλήνη στη ζωή τους και ηρεμία και μόλις τους προσφέρεται ξεκινούν να αναζητούν περιπέτειες.
Έτσι θα κάνει και ο κάθε Χ, Ψ σύντροφος που θα έχεις παραμερίσει γιατί «Θα είναι πάντα εκεί». Έτσι θα κάνεις κι εσύ, μόλις δεις πως ξυπνάς το πρωί και το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι δεν είναι το χαμόγελό του/της. Είναι φυσιολογικό άλλωστε να φεύγεις, όταν συνειδητοποιείς πως αν παραμείνεις θα περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου με κάποιον που δεν μπορείς να περάσεις ούτε δύο ώρες.
Τα λόγια αγάπης θα αντικατασταθούν με ένα απλό και τυπικό «καλημέρα» και οι ώρες που καθόσασταν και μιλούσατε παρέα θα μετατραπούν πλέον σε ενασχόληση του καθενός με το κινητό του. Οι στιγμές που κοιταζόσασταν και είχατε στα μάτια σας εκείνο το ηλίθιο βλέμμα του ερωτευμένου κι εκείνο το χαρακτηριστικό χαμόγελο ως τη ρίζα του μαλλιού, έχουν χαθεί στην καθημερινή ρουτίνα.
Γι’ αυτό σας λέω, τα ανήσυχα είναι τα καλύτερα. Όταν κοιμάσαι με χαμόγελο τη μια μέρα και την άλλη δεν κοιμάσαι καθόλου από το άγχος. Όταν φτάνεις σε σημείο να παίρνεις αγκαλιά το ουίσκι και το τηλέφωνο και έτσι να σε παίρνει ο ύπνος. Γιατί τότε έχει νόημα ο έρωτας. Αυτό μετράει, αυτό το ξέσπασμα θα σε κάνει να καταλάβεις πόσο πολύ νοιάζεσαι, πόσο χρειάζεσαι τον άλλο στη ζωή σου. Γι’ αυτό θα κρατήσει αυτός ο δεσμός. Όχι γιατί απαραίτητα είναι δυνατός, αλλά επειδή εσύ θα ξέρεις πόσο σημαντικό είναι να κρατήσει, και θα το φροντίσεις.
Επιμέλεια Κειμένου Ζωής Τεκέλογλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ζωή Τεκέλογλου
