Ας μιλήσουμε λίγο για πρότυπα ομορφιάς. Σε περιοδικά, σε εκπομπές αλλά και κυρίως στο διαδίκτυο κυκλοφορούν ανενόχλητες κοπέλες που εξωτερικά για τα πρότυπα της σημερινής κοινωνίας αγγίζουν την τελειότητα. Μαλλί μακρύ κι υγιές, πόδι δύο μέτρα, αδύνατο, γυμνασμένο, κοιλιές επίπεδες και πρόσωπα συμμετρικά. Απ’ την άλλη φυσικά τα πρότυπα υπάρχουν και στον αντρικό τομέα όπου εκεί συναντάμε φυσικά ψηλούς άντρες με αυξημένη μυϊκή δύναμη και πρόσωπα άγρια κι αρρενωπά.
Κάπου εκεί ανάμεσα σε όλες αυτές τις εικόνες βρίσκεσαι εσύ. Εσύ που δεν είσαι τέλειος. Κι αναρωτιέσαι αν θα μπορέσεις ποτέ να βρεις κάποιον να αρέσεις. Να σε βλέπει και να του μοιάζεις ό,τι πιο όμορφο.
Ξέρεις οι άνθρωποι είναι παρεξηγημένοι. Έχουμε μάθει να απογοητευόμαστε και να γενικεύουμε τα πάντα στο μυαλό μας. Να πιστεύουμε πως πρέπει να είμαστε τέλειοι για να αγαπηθούμε και να αγαπήσουμε. Τρέχουμε σε διαδρόμους και βαφόμαστε μέχρι το κόκαλο για να γίνουμε αρεστοί. Και πού καταλήγει όλο αυτό; Σε ένα τίποτα.
Μα πόσες σχέσεις άντεξαν μόνο και μόνο επειδή μια εμφάνιση τις κρατούσε; Και πόσες αγάπες χτίστηκαν ανάμεσα σε ζευγάρια χωρίς καμιά ουσιαστική επικοινωνία;
Ο έρωτας είναι τυφλός. Δεν ερωτεύεσαι με την πρώτη ματιά, ίσως με την πρώτη έκφραση. Όλοι αυτοί που ψάχνουν αυτή την ολοκληρωτική ομορφιά, συνήθως στο τέλος, ερωτεύονται και κάνουν τρελά πράγματα για άτομα που σε τίποτα δε μοιάζουν με αυτό που ψάχνανε.
Τι κι αν το ταίρι σου έχει πεταχτά αυτιά; Ίσως να τα χρησιμοποιεί για να ακούει καλύτερα όλες τις επιθυμίες σου και να τις κάνει πραγματικότητα. Κι η κοιλίτσα που αχνοφαίνεται κάτω από την μπλούζα είναι η απόδειξη πως μπορείτε να περάσετε αξέχαστες στιγμές στις τέσσερεις το χάραμα τρώγοντας και συζητώντας.
Γιατί εκεί βρίσκεται όλη η μαγεία μιας σχέσης, στη συζήτηση. Στις ώρες που κάθεστε παρέα και μιλάτε για θέματα που δεν απασχολούν κανένα, κι όμως εσάς σας αρέσει να τα σκέφτεστε. Και για να συζητήσεις δε χρειάζεσαι πράσινα μάτια και κοιλιακούς. Χρειάζεσαι κριτική σκέψη, όρεξη να ακούσεις μια άλλη γνώμη, ενδιαφέρον. Για κανένα λόγο δεν εννοώ πως ένα άτομο που έχει όλα τα χαρακτηριστικά που η κοινωνία ορίζει, δεν είναι έξυπνο και δεν μπορεί να συζητήσει.
Οι άνθρωποι όσο περίεργο κι αν ακούγεται ερωτεύονται τις ατέλειές μας. Νομίζω όποιος έχει υπάρξει ερωτευμένος μπορεί να καταλάβει ή ίσως κι όποιος έχει δει ερωτευμένο. Γιατί δε χρειάζεται να είναι γαλάζια τα μάτια για να τα κοιτάζει κάποιος με θαυμασμό. Δεν είναι ανάγκη να είναι σαρκώδη τα χείλη για να τα θέλει κάποιος να τα ακουμπήσει. Και σίγουρα δεν έχει καμία σχέση το αν είναι ίσια τα δόντια ενός χαμόγελου για να τριγυρνάει στο μυαλό κάποιου κάθε βράδυ.
Αυτό το πράγμα με τα χαμόγελα ποτέ δε θα το καταλάβω. Υπάρχουν άνθρωποι που χαμογελούν με τρόπο γελοίο, με τρόπο άσχημο που, βρε παιδί μου, δε λες πως τους πάει αυτό το πράγμα. Κι όμως, έχουν κοντά τους ανθρώπους που λιώνουν από ευτυχία κάθε φορά που τους βλέπουν να χαμογελούν. Ίσως να είναι η μανία που έχει ο καθένας να είναι χαρούμενο το ταίρι του και που τον κατακλύζει, τόσο έντονα που δε νοιάζεται για το πώς μοιάζει το χαμόγελο αλλά για το αν είναι αληθινό.
Οι άνθρωποι δεν είναι επιφανειακοί, φοβισμένοι είναι.
Επιμέλεια Κειμένου Ζωής Τεκέλογλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ζωή Τεκέλογλου
