Σπάει το νύχι σου. Σου λένε «Έλα τώρα μη στεναχωριέσαι γι’ αυτά, δεν έσπασες και κανένα πόδι». Σπας το πόδι σου, σου λένε «Σιγά το κακό, άλλοι άνθρωποι χάνουν άτομα που αγαπούν». Χάνεις κάποιον δικό σου κι ακούς το «Πάει τώρα έφυγε άλλοι άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα και τώρα εσύ για αυτό θα στεναχωριέσαι;».
Κι ερχόμαστε να καταλήξουμε σε αυτό. Πρέπει να πεθάνεις για να είναι ένα πρόβλημα, μια συμφορά άξια να στεναχωρηθείς;
Οι άνθρωποι πολύ συχνά στην προσπάθεια τους να σε παρηγορήσουν, συγκρίνουν τα προβλήματα σου με άλλων. Η μάνα σου παλαιότερα όταν γκρίνιαζες για κάτι, σου έλεγε με ένα ύφος που σου προκαλούσε ένα αίσθημα ντροπής, «Θα έπρεπε να λες και ευχαριστώ, άλλα παιδάκια δεν έχουνε να φάνε». Γενικά επικρατεί η ιδέα πως πρέπει να είσαι ευγνώμον που τα προβλήματα σου είναι μικρότερα απ’ των άλλων.
Η αλήθεια είναι πως δεν είναι εφικτό να ζήσουμε μια ζωή χωρίς προβλήματα γιατί ας μη γελιόμαστε κανείς δεν έχει την τέλεια ζωή. Ο άνθρωπος είναι πλάσμα αχόρταγο και πάντα βρίσκει να ποθεί κάτι παραπάνω. Άλλοι το λένε θέληση για ανάπτυξη και πρόοδο και άλλοι αχαριστία, το πώς θα το χαρακτηρίσεις είναι προσωπική επιλογή. Το μόνο σίγουρο είναι πως όταν συνεχώς προσπαθείς για κάτι καινούριο, θα εμφανιστούν καινούρια εμπόδια.
Εγώ ένα πράγμα θυμάμαι από το λύκειο, κι αυτό επειδή με βοήθησε να κερδίσω πολλούς τσακωμούς. Η αρχή ενός σωστού διαλόγου είναι να μην πετάγεσαι απ’ το ένα θέμα στο άλλο. Η συμφορά η δική σου με το θάνατο των παιδιών στη Συρία είναι γεγονότα που δεν τα συνδέει τίποτα απολύτως. Γι’ αυτό το λόγο δεν είναι λογικό να σου φέρνει κάποιος σαν παράδειγμα ένα τραγικό γεγονός με σκοπό να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα.
Η φράση «Υπάρχουν και χειρότερα» είναι ό,τι πιο λάθος έχει δημιουργηθεί. Όλοι το ξέρουμε πως υπάρχουν χειρότερα. Δεν ζούμε σε ροζ συννεφάκια κι ούτε περπατάμε σε σοκολατένια λιβάδια, μαζεύοντας ζαχαρωτά από καραμελωμένους θάμνους. Είναι ευρέως γνωστό πως γίνονται πόλεμοι, πως άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα απλά δεν είναι κάτι που συνηθίζει ο κάθε άνθρωπος να σκέφτεται καθημερινά.
Όχι, δεν είμαστε γαϊδουριά, απλά το να καθίσω να σκεφτώ πως κάπου στον κόσμο κάποιος πεθαίνει μπορεί να είναι συγκλονιστικό αλλά δε θα με βοηθήσει σε τίποτα. Όταν έχω χωρίσει και κλαίω και χτυπιέμαι δεν θα με σταματήσει η αναφορά ενός ανθρώπου που δεν έχει να φάει. Όταν είμαι στα πατώματα γιατί έχω χτυπήσει δε θα με κάνει να σηκωθώ το ότι χιλιάδες άνθρωποι τραυματίζονται καθημερινά. Κι όταν είμαι μέσα στη θλίψη για κάποιο χαμό, δε θα παρηγορηθώ με το θάνατο κάποιον αγνώστων σ’ εμένα.
Γιατί; Επειδή πολύ απλά τίποτα απ’ όλα δε μου δίνει τη λύση στο πρόβλημά μου. Το να σκέφτομαι πως καθημερινά συμβαίνουν πράγματα πιο φρικτά απ’ αυτά που έζησα εγώ, το πιο πιθανό είναι να με κάνει να νιώσω ακόμα πιο άσχημα.
Αυτή η ατάκα δε βοηθάει σε τίποτα κι είναι κι εκνευριστική. Δείχνει πως υποτιμάς ένα πρόβλημα που εκείνη τη στιγμή για τον άλλο μοιάζει βουνό. Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος θα σου μιλήσει για κάτι που τον απασχολεί, μην αρχίσεις να πετάς κλασικά, φτηνιάρικα λόγια αλλά βάλ’ τα κάτω και ψάξε μαζί του μια λύση.
Και για να μην παρεξηγηθούμε: Δε νοιάζομαι για τα χειρότερα, τα καλύτερα αναζητώ.
Επιμέλεια Κειμένου Ζωής Τεκέλογλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ζωή Τεκέλογλου
