Οι άνθρωποι κι οι σκέψεις τους μοιάζουν λίγο με τα ακουστικά του κινητού σου όταν μπερδεύονται. Δεν ξέρουν τι θέλουν, πού πάνε, ποια είναι η σωστή θέση να βρίσκονται. Σε όλη τη ζωή τους προσπαθούν να υιοθετήσουν ένα χαρακτήρα που όχι μόνο να είναι κοινωνικά αποδεκτός, αλλά να είναι τόσο καλός που κανείς δε θα μπορεί παρά να παραδεχτεί πως τους ζηλεύει.
Γι’ αυτό το λόγο μπαίνεις σε λεωφορεία και βλέπεις άτομα με τη μύτη πάνω απ’ την οροφή. Πας σε κλαμπάκια και νομίζεις πως πήγες σε καλλιστεία και πως ανταγωνίζεσαι για το στέμμα. Σε παρέες βέβαια δε σε κοιτούν καν, τη στιγμή που όλοι θα σου συστηθούν αυτοί θα σου πετάξουν το όνομά τους, λες κι είναι πράξη ελεημοσύνης και δε θα ενδιαφερθούν καν να μάθουν το δικό σου.
Αυτοί είναι, λοιπόν, οι ξινοί άνθρωποι που όλοι απεχθανόμαστε. Έχουνε συνεχώς μια φάτσα σαν να τους ενοχλεί το εσώρουχο και καταφέρνουν πάντα να μας σπάνε τα νεύρα. Δε γνωρίζω για ποιο λόγο αλήθεια μπορεί κάποιος να πιστέψει πως ένας άνθρωπος αγενής και ψηλομύτης μοιάζει με καλύτερη παρέα. Δηλαδή τι; Περνάει ο άλλος από κοντά σου, τον βλέπεις να σε αγνοεί κι αν του μιλήσεις να ξινίζει το πρόσωπό του σαν να σου λέει πως ήταν λάθος που γεννήθηκες κι εσύ σκέφτεσαι: «Α να ένας υπέροχος φίλος!»;
Λογικά οι ίδιοι αυτό πιστεύουν, διότι πολύ συχνά δεν είναι αυτός ο πραγματικός τους εαυτός, δε γεννήθηκαν με τη μύτη στον ουρανό. Νομίζουν πως αυτός είναι ο χαρακτήρας που όλοι θα ζήλευαν και για αυτό προσποιούνται τους απρόσιτους για να εντυπωσιάσουν. Οι ανασφάλειες στο κόκκινο.
Αν απορρίψεις έναν αντίπαλο δεν υπάρχει πιθανότητα να χάσεις. Έτσι κι αυτοί, φοβούνται τους γύρω τους, δεν πρέπει να βρεθεί κάποιος με καλύτερη άποψη από αυτούς για αυτό και δε δίνουν σημασία. Αν μπλεχτούν μπορεί να χάσουν κι αυτό δεν πρέπει να συμβεί. Θα βρούνε μια δικαιολογία τύπου «Δεν ασχολούμαι εγώ με τέτοια.» για να τρέξουν μακριά από κάθε κίνδυνο. Όταν τους αποστομώσεις θα αρχίσουν να σε ειρωνεύονται κι έτσι θα νιώσουν πως είναι ανώτεροι.
Ένα είναι όμως το σίγουρο από αυτή την κατάσταση, ό,τι και να τους φταίει που φέρονται έτσι, εμείς δεν τους μπορούμε. Το βλέμμα τους μας ανάβει τα λαμπάκια. Κανείς δεν ερωτεύτηκε κακία στο βλέμμα ούτε αγάπησε με ειρωνικές απαντήσεις.
Τα αγνά συναισθήματα θέλουν αγνούς ανθρώπους. Για να σε εμπιστευτεί κάποιος έχει ανάγκη να δει πως το αξίζεις. Ποιος θα εμπιστευόταν κάποιον που έδειχνε να μην ενδιαφέρεται καν για αυτά που ακούει; Κάποιον που το μόνο που θα ήθελε θα ήταν να προβάλει το καινούριο του ρολόι; Θέλουν να τους ζηλεύεις. Έχουν ένα λανθασμένο πρότυπο «καλής ζωής» στο μυαλό τους και προσπαθούν με νύχια και με δόντια να το ακολουθήσουν. Έχουν ανάγκη να νιώσουν πως έχουν δύναμη, πως μπορούν να επηρεάσουν τους άλλους.
Αυτοί οι άνθρωποι όντως έχουν ένα κύκλο γύρω τους, από τον οποίο το μεγαλύτερο μέρος είναι ψεύτικο. Αυτοί που τους επιλέγουν για παρέα συνήθως το κάνουν για να προβληθούν. Κρίμα είναι οι άνθρωποι να μένουν μόνοι απλά και μόνο επειδή θέλανε να γίνουν αγαπητοί.
Μην μπερδεύετε το δυναμισμό με την κακία. Δώστε μας την ευκαιρία να σας γνωρίσουμε, την επόμενη φορά ρωτήστε μας έστω το όνομά μας.
Επιμέλεια Κειμένου Ζωής Τεκέλογλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ζωή Τεκέλογλου
