Απ’ την αρχή της δημιουργίας του κόσμου υπήρχαν δύο φύλα. Το αρσενικό και το θηλυκό. Αυτά τα δύο έχουν κάποιες διαφορές μεταξύ τους, ασήμαντες βέβαια, αλλά υπαρκτές. Οι πιο βασικές κατά τη γνώμη μου διαφορές είναι οι ανατομικές κι οι σεξουαλικές. Αυτές, λοιπόν, τρέφουν διάφορα στερεότυπα τα οποία και σημαδεύουν τις ζωές μας.
Ανατομικά λοιπόν η γυναίκα είναι πιο αδύναμη απ’ τον άνδρα, πάντα μιλώντας για το μέσο όρο κι όχι για το απόλυτο σύνολο. Μια γυναίκα αποκτά πιο δύσκολα μυική δύναμη και διάπλαση. Αυτό δεν είναι κάποιο σεξιστικό σχόλιο, αλλά μια επιστημονική παρατήρηση. Η φυσική αυτή σωματική αδυναμία όμως έχει δημιουργήσει με το πέρασμα των χρόνων πολλές λανθασμένες απόψεις. Τα θηλυκά θεωρήθηκαν κατώτερα σε κάθε τομέα. Απ’ την πολιτική ως την οικοδομική η γυναίκα ήταν ανίκανη, κι όσο κι αν έχει αναπτυχθεί ο «πολιτισμός» για κάποιους παραμένει ανίκανη.
Στο σεξουαλικό κομμάτι υπάρχουν άλλοι όροι. Σε πολλές γυναίκες αρέσει η βία στο κρεβάτι, είναι κάτι το οποίο τις ικανοποιεί σε μεγάλο βαθμό. Αυτό βέβαια δεν αρέσει μόνο στα θηλυκά, αλλά και στα αρσενικά. Βέβαια, σε εκείνους είναι πιο σπάνιο. Το φετίχ αυτό όμως παρεξηγείται. Συχνά ακούμε ατάκες του τύπου «Το παίζεις φεμινίστρια αλλά το ξύλο σου το τρως». Υπάρχει η αντίληψη πως επειδή κάποια ζητάει να τη χτυπήσουν στο κρεβάτι, δεν πρέπει ν’ αγωνίζεται για τα δικαιώματά της. Είναι σαν να λέμε πως επειδή κάποιος ήπιε ένα ποτό είναι αλκοολικός.
Οι «ευαίσθητες» γυναίκες χρειάζονται κι ευαίσθητα παιχνίδια, λέει η κοινωνία. Χρειάζονται παιχνίδια που να τους δείχνουν πώς πρέπει να γίνουν. Κουκλίτσες με κολλημένο κόκκινο κραγιόν στα χείλη, λεπτή μέση σαν δαχτυλίδι και μια γατούλα ροζ, λεπτεπίλεπτη σαν κι αυτές. Ενώ στα αγόρια; Αυτοκίνητα, μπάλες κι υπερήρωες. Έχετε παρατηρήσει πως τα κοριτσίστικα παιχνίδια δείχνουν στα κοριτσάκια πώς πρέπει να μοιάζουν εξωτερικά, ενώ τα αγορίστικα τι πρέπει ν’ αποκτήσουν στη ζωή τους;
Ηθικό δίδαγμα: τα κοριτσάκια πρέπει να μεγαλώσουν για να είναι ψηλές, ξανθιές, γαλανομάτες με ευαίσθητη ψυχή και τα αγόρια να γίνουν σούπερ ήρωες, να σώσουν τον κόσμο, ν’ αποκτήσουν το τέλειο αμάξι και να ζούνε με σκοπό να συντηρούν την κοπέλα τους.
Κάπου εκεί μέσα έρχεται η επανάσταση. Αυτή είναι η καρδιά της, απ’ αυτά τα παιδιά πρέπει να παίρνουμε παράδειγμα και δύναμη για ν’ αλλάξουμε τον κόσμο. Τα κορίτσια που είπαν «όχι» στις κουκλίτσες τους και στα ροζ αρκουδάκια τους, κι επέλεξαν να παίξουν με αμάξια και να μάθουν πολεμικές τέχνες είναι οι μικρές ηρωίδες που μας μαθαίνουν πώς πρέπει να φερόμαστε στη ζωή μας. Μας δείχνουν πως δε χρειάζεται να καταπίνουμε ό,τι μας δίνουν. Σε μια κοινωνία που η λέξη «κορίτσι» σημαίνει αδυναμία, αυτές είναι πραγματικά θηλυκά.
Δεν είναι όλες οι γυναίκες ή τα κορίτσια, θηλυκά. Αληθινά θηλυκά είναι εκείνες που ξέρουν σε τι σώμα γεννήθηκαν και δεν ντρέπονται ν’ αντισταθούν σ’ αυτό που τους προτρέπει η κοινωνία να κάνουν. Είναι ελεύθερες και περήφανες. Όταν θα εμφανιστεί το πρώτο τους φλερτ θα παίζουν μαζί με τα αυτοκινητάκια τους και δε θα νοιάζονται για το τι θα πει ο καθένας.
Είναι ευλογία να έχει κανείς ένα τέτοιο παιδί. Είναι παράδειγμα προς μίμηση.
Επιμέλεια κειμένου Ζωής Τεκέλογλου: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Ζωή Τεκέλογλου
