Αν με είχες χωρίσει εσύ, θα είχα γλιτώσει από πολλά μα κυρίως θα είχα γλιτώσει απ’ εσένα. Θα σε ρωτούσα γιατί, ευθύς αμέσως θα σε αμφισβητούσα, κατόπιν θα σε έβριζα κι αφού τελικά θα σε μισούσα δυνατά, θα ερχόταν η ώρα που θα σε ξεπερνούσα.
Αν με είχες χωρίσει εσύ, θα γλίτωνα από τύψεις, από βαριά αυτοκριτική και δε θα τσακωνόταν το μυαλό με την καρδιά μου.
Αν με είχες χωρίσει αναίτια και καταστροφικά, ένα κάποιο βράδυ τυχαίο, δε θα βρισκόμουν ποτέ αντιμέτωπη με τόσο πόνο, με τόσο μεθύσι. Δεν θα οδηγούσα επικίνδυνα εκείνη τη νύχτα, δε θα αναλωνόμουν σε άδειες συνουσίες εκείνο το μήνα, δε θα με τιμωρούσα τόσο σκληρά εκείνη την άνοιξη.
Αν με είχες χωρίσει εσύ, με λόγια σταράτα κι απόλυτα, δε θα είχα ξεστομίσει τόσες βλακείες, τόσα ψέματα για να σε πληγώσω και να σε διώξω μακριά μου για πάντα. Θα είχα κατηγορήσει μόνο εσένα και θα μετά θα είχα πιάσει τον εαυτό μου να τον παρηγορώ γλυκά.
Αν με είχες χωρίσει εσύ, θα θύμωνα και θα πέταγα όλα τα δώρα σου στο δρόμο. Θα έσπαγα το cd με τα τραγούδια σου, δε θα το άκουγα ποτέ στη διαπασών ξανά. Θα έπιανα το φούτερ σου και θα το έκαιγα σε μια άδεια πλατεία ένα βράδυ, θα έλεγα στους φίλους για την αδικία που μου πέταξες στα μούτρα.
Αν με είχες χωρίσει εσύ, θα έκλαιγα στη δουλειά και δε θα με ένοιαζε κανένα βλέμμα συναδέλφων. Θα ξενυχτούσα με τραγούδια χωρισμού και θα ξεσπούσα στον επόμενο. Θα έχανα την αξιοπρέπειά μου κάποιο ξημέρωμα και θα σου έστελνα μήνυμα να κατέβεις λίγο να σε δω. Θα προσπαθούσα να σου αλλάξω γνώμη κι όχι να υποστηρίξω την απόφασή μου. Θα είχα δικαιολογία να παρασύρω τους φίλους μου σε μισοάδεια μπαρ μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, για να πιω ξανά για εσένα.
Ξέρεις πως αν με είχες διώξει εσύ, ο ρόλος ο δικός μου θα ήταν αυτός του κομπάρσου. Μα εσύ επέλεξες να με κάνεις πρωταγωνίστρια σε ένα σενάριο που δεν είχα διαβάσει. Ανεύθυνα κι αδύναμα, με έφερες εκεί που ήθελες από την αρχή να βρεθώ· στα όριά μου. Κουράστηκες, βαρέθηκες, στριμώχτηκες και δεν ήξερες το δρόμο για να φύγεις. Πήρες την απόφαση λοιπόν να βγάλεις το χειρότερό σου εαυτό στη φόρα και να μου δείξεις όσα δεν σε είχα ικανό να μπορέσεις. Με ζόρισες, με τσίγκλησες, με άδειασες, μου πέταξες τον έρωτά μου στα μούτρα μου με αδιαφορία κι έπαψες να μου χαμογελάς.
Με άφησες να κουβαλάω για μήνες πάνω μου την αξόδευτή μου αγάπη. Με άφησες να σε αγαπώ μονάχη μου, μέχρι να πνιγώ. Με προκάλεσες με κάθε τρόπο και κουράγιο δε βρήκες να με πληγώσεις στα ίσια.
Αν με είχες χωρίσει εσύ, ποτέ δε θα έγραφα για σένα τόσες λέξεις. Δε θα είχα να πω πολλά γιατί ποτέ δε θα μου είχες εξηγήσει. Εγώ θα απορούσα κι εσύ, εσύ θα μου έλεγες πως έτσι είναι καλύτερα για μένα.
Τη νύχτα που σε χώρισα εγώ, με ανάγκασες να σου πω πως «μαζί σου περνούσα μόνο τον καιρό μου». Με έβαλες να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου πω πώς δε σε θέλω πια ούτε για ένα βράδυ. Ενέπνευσες τον καλύτερο ηθοποιό που έκρυβα μέσα μου, με έσπρωξες στο σανίδι κι εσύ με χάζευες σαν θεατής.
Την νύχτα που σε χώρισα εγώ, πήρα τις ευθύνες και των δυο μας στους ώμους μου και έβαλα ένα τέλος στη μίζερη σχέση μας. Αφού εσύ δεν μπορούσες να με βγάλεις από τη ζωή σου, έβγαλα εγώ τα κλειδιά σου από το μπρελόκ μου. Τη νύχτα εκείνη, πόνεσα διπλά· μία για σένα που σε αφήνω και μία για μένα που φεύγω.
Τη νύχτα που σε χώρισα εγώ, έκλαψα τόσο που δεν μπόρεσα να οδηγήσω. Μπήκα στο ταξί και είπα στον οδηγό ότι κλαίω για εσένα. Εκείνος μου απάντησε πως κλαίω από ανακούφιση.
Τη νύχτα που σε χώρισα εγώ, κάθισα σε ένα παγκάκι να καπνίσω ένα πακέτο θάνατο και αναλογίστηκα τη δύναμή μου.
Αν με είχες χωρίσει εσύ, ίσως ποτέ να μην είχα μάθει πόσα μπορώ να κάνω χωρίς εσένα και πως τα καλύτερα θα έρχονταν αμέσως μετά.
Συντάκτης: Αμάντα Πατσοπούλου
