Δεν πέρασαν παρά μόνο λίγες μέρες που τελείωσε ο Αύγουστος.
Σε μια στενάχωρη γκαρσονιέρα του Palmers Green στο Λονδίνο η Αλεξάνδρα κλαίει με λυγμούς αφού μόλις πριν λίγα λεπτά χώρισε τον –επί οκτώ χρόνια– αγαπημένο της ο οποίος ζει στη Θεσσαλονίκη. Δεν είναι ότι δεν τον αγαπά πλέον μα είναι που δεν αντέχει άλλο να καταναλώνει τον έρωτά της μόνο σε συσκευασία ολιγοήμερων διακοπών.
Το ίδιο απόγευμα οι φωνές του Οδυσσέα και της κοπέλας του ξεσηκώνουν την ήσυχη γειτονιά στην Άνω Κυψέλη. Η υπομονή του Οδυσσέα μόλις εξαντλήθηκε αφού για άλλη μια φορά η κοπέλα φωνάζει πως εκείνος φταίει που νιώθει να μην μπορεί να «σταθεί» δίπλα του κάθε φορά που πιάνει με τους φίλους του συζητήσεις για τον Φουκώ, τον Σαρτρ και «εκείνη την μαλακία που είδαμε με το ζόρι στο σινεμά τις προάλλες, λες και χάθηκε ο κόσμος να πάμε μια φορά μέχρι το Δελφινάριο».
Στην Ερμούπολη, λίγο πριν νυχτώσει, η Άννα άρχισε να περπατάει χωρίς προορισμό μες στα σοκάκια μήπως και νιώσει καλύτερα. Μόλις έβαλε τέλος σε μία ιστορία χρόνων που την έκανε να μοιάζει περισσότερο με νοσοκόμα κέντρου αποτοξίνωσης παρά με ερωτική σύντροφο.
Ο Δρ. Κωνσταντίνος μόλις διόρθωσε το τελευταίο γραπτό για σήμερα. Μαζεύοντας τις σημειώσεις πάνω από το γραφείο του βρήκε το σημείωμά της να του εξηγεί ότι κουράστηκε να την ρωτάνε «γιατί πάει για ποτό με τον παππού της» και γι’ αυτό τον χωρίζει οριστικά.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά ιστορίες αγάπης αληθινής που όμως δεν άντεξε σε δυσμενείς συνθήκες. Έρωτες που έσβησαν λόγω απόστασης, λόγω πνευματικής ασυμβατότητας, λόγω επιβλαβών συνηθειών ή ηλικιακού χάσματος.
Ο ρομαντισμός, η λογοτεχνία, η ποίηση και οι κινηματογραφικές επιτυχίες ορίζουν την δύναμη του έρωτα ως ανυπέρβλητη. Τα βιβλία, τα παραμύθια και κάποια ιδανικά μα και σπάνια παραδείγματα, μας έπεισαν ότι ο αληθινός, ο τρανός, ο σπουδαίος έρωτας «όλα τα μπορεί και όλα τα καταφέρνει». Η αγαπημένη μας Μαλβίνα έγραψε πως υπάρχουν «μόνο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν».
Διαφωνώ, σκέφτομαι για λίγο να σιγουρευτώ και πάλι καταλήγω ότι διαφωνώ.
Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπήθηκαν πραγματικά και δυνατά αλλά ο έρωτάς τους τελικά ούτε «τα μπόρεσε όλα», ούτε «τα άλλαξε όλα». Γιατί ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα με αδυναμίες, ελαττώματα, προτιμήσεις και μοναδικότητα στο χαρακτήρα. Πάνω από όλα έχει απαιτήσεις κι ανάγκες. Αν ο έρωτας του δεν μπορεί να τις καλύψει ή να συγχρωτιστεί με τις ορέξεις του, θα αποδειχθεί λίγος με το πέρασμα του χρόνου.
Πόσα κιλά αγάπης χρειάζονται για να χτιστεί το κενό που δημιουργεί η μόνιμη απόσταση; Όταν οι συγκυρίες προσυπογράφουν ότι δε θα επιτρέψουν ποτέ σε δύο ανθρώπους να ζήσουν κάτω από το ίδιο κομμάτι ουρανού, πόσες στιγμές ουσιώδους σχέσης μπορούν να χωρέσουν πια μέσα σε skype calls και τριήμερα;
Πόση κατανόηση, εμπάθεια και θέληση για συμβιβασμό να μπορέσουν να επιδείξουν δύο ερωτευμένοι όταν η σκέψη του ενός είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από αυτήν του άλλου; Τι κι αν τους χτύπησε ο έρωτας στο κούτελο εκείνο το βράδυ. Ο χρόνος που περνάει πάνω από την σχέση τους, αποκαλύπτει κάθε μέρα πως αυτοί οι δύο δε συντονίζονται πουθενά παρά μόνο στο κρεβάτι.
Πόση ανοχή και αυτοθυσία χρειάζεται ένας άνθρωπος για να κερδίσει τη διαύγεια και τη νηφαλιότητα του συντρόφου του; Όταν ο ένας καταδικάζει αυτό που ο άλλος αρρωστημένα λαχταρά τότε στο έργο αυτό, ο έρωτας δεν έχει ρόλο πρωταγωνιστικό.
Μια κατασταλαγμένη ερωτική σχέση με ηλικιακή διαφορά συντρόφων που αγγίζει τα τριάντα έτη είναι ηθικά αποδεκτή. Δυστυχώς όμως, το μόνο που εξασφαλίζεται στην περίπτωση ενός γλυκού «για πάντα μαζί» είναι πώς όταν ο ένας θα αποτελεί ένα γεμάτο ζωντάνια σύντροφο πενήντα ετών, το έτερον του ήμισυ θα σβήνει το κεράκι των ογδόντα πάνω στην τούρτα του.
Οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί του παντοδύναμου έρωτα θα λογομαχήσουν μαζί μου, θα με κατηγορήσουν ως κυνική και θα πουν πως «αν ήθελαν, θα μπορούσαν».
Μα δεν είναι όλα στη ζωή μας ένα σκέτο «θέλω» ή ένα απλό «μπορώ» ρε γαμώτο. Υπάρχουν αρκετά εμπόδια που κόβουν το δρόμο ενός πραγματικού έρωτα κι αυτός κάποια στιγμή, μα το Θεό, κουράζεται να παίρνει τις παρακάμψεις απλά και μόνο για να συνεχίσει την πορεία του.
Αν κάτι είναι σίγουρο και δε με προβλημάτισε ποτέ είναι πως η ζωή μπορεί να είναι κάπως μικρή ως και πολύ μικρή. Πώς θα είσαι σίγουρος ότι αυτός ο έρωτας –και όχι κάποιος άλλος που δεν τον έζησες ακόμα– αξίζει να ξοδέψεις για χάρη του μέρος της μικρής ζωής σου, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να ταιριάξεις το αταίριαστο;
Είμαι οπαδός του παρόντος. Το παρόν επιτάσσει να ζεις όλα όσα λαχταράς στο τώρα κι όχι σε ένα αβέβαιο κάποτε. Η υπομονή, η επιμονή και η θέληση των ερωτευμένων είναι ιερή, συγκινητική και πολλές φορές θαυματουργή.
Όταν όμως το θαύμα αργεί και ο μάγος έρωτας κουράζεται να κάνει κόλπα, τότε το παρόν σκοτεινιάζει. Κι αφού κανένα είδος ευτυχίας δεν ευδοκιμεί στο σκοτάδι, όταν το θαύμα δε φαίνεται στον ορίζοντα, το μόνο που ίσως αρμόζει είναι ένα στενάχωρο αντίο. Άλλωστε η νοσταλγία των καιρών είναι πάντα καλύτερη από μiα πικρή ανάμνηση.
Συντάκτης: Αμάντα Πατσοπούλου
