Ένα εργάσιμο πρωινό με έντονη διάθεση για σερφάρισμα, διάβασα ένα επιστημονικό άρθρο το οποίο εξηγούσε γιατί η θέα θάλασσας, λίμνης ή ποταμού προκαλεί στο μυαλό μας ένα αίσθημα χαλάρωσης και γαλήνης.
Καθώς για άλλο ένα απόγευμα Ιουλίου, πνίγομαι μέσα στη χαρτούρα και τη μυρωδιά ζεστής εκτυπώσης, περιβάλλομαι από μια θέα καυτού αστικού τσιμέντου και μια γεύση χλιαρού εσπρέσσο, δυσκολεύομαι να ανατρέξω να το βρω για να σε πείσω γι αυτό.
Μπορώ όμως να σου μιλήσω για τη θάλασσα χωρίς να χρειάζομαι καμία απολύτως αφορμή.
Αν έχεις κοντά σου ένα παράθυρο που σου φανερώνει ένα κομμάτι της, είσαι λίγο παραπάνω τυχερός, και ελπίζω να νιώθεις κι εσύ έτσι.
Αν το μόνο παράθυρο που σου βρίσκεται εύκαιρο, είναι αυτό του υπολογιστή σου, βρες μια όμορφη εικόνα με τοπίο ακρογιαλιάς και τέντωσέ το να πιάσει όλη την οθόνη.
Δεν σου ζητώ να βάλεις κανένα κοχύλι στ’ αυτιά σου για να ακούσεις τον ήχο του νερού. Απλώς θυμήσου πόσες στιγμές ευτυχίας μετράς κοντά στη θάλασσα. Θυμήσου βόλτες μοναχικές με ακουστικά στα αυτιά ή ρομαντικά ηλιοβασιλέματα χέρι-χέρι με έρωτες έντονους. Σκέψου τους πιο καλούς σου φίλους να φλυαρούν κρατώντας ποτήρια ούζο δίπλα στο κύμα. Σκέψου τον εαυτό σου να σκαλίζει στη βρεγμένη άμμο σχήματα και λέξεις κι έπειτα να ανάβει φωτιές σε παραλίες για να «κρατήσει το ξενύχτι».
Αναλογίσου πώς είναι να γυρνάς σπίτι μετά από άλλη μια κουραστική μέρα δουλειάς, να ανοίγεις τα πατζούρια και να σε γεμίζει το μπλε της χρώμα. Ένα παράθυρο με θέα τα κύματά της. Δε σου μιλάω για πολυτελείς κατασκευές, ούτε για προσωρινές καλοκαιρινές αποδράσεις. Αναφέρομαι αποκλειστικά στην καθημερινότητά σου.
Δε θέλω να μιλήσουμε ούτε για παραλιακά προάστια, ούτε για πολυκατοικίες γκρι, με παράθυρα σαν φινιστρίνια, που ξεφυτρώνουν άχαρα πλάι σε τεχνητά γκαζόν.
Θέλω να σε πείσω να ονειρευτείς ένα μικρό και ταλαιπωρημένο από το αλάτι σπίτι, απόμερο και διακριτικό. Ένα σπίτι τριγυρισμένο από γλάστρες γεμάτες βασιλικούς και δυόσμους, ένα σπίτι με ξύλινα παραθυρόφυλλα και κολλημένα κοχυλάκια στους τοίχους του.
Θέλω απλά να σου θυμήσω το ταξίδι που ξεκινάει το μυαλό μόνο και μόνο από το αγνάντεμα. Θέλω να σου πω πως όσοι αγαπούν τη θάλασσα κρατούν πάντα λίγη αλμύρα πάνω τους για φυλαχτό.
Αρκεί να κλείσω τα μάτια μου και θα φέρω πάλι στο νου μου εκείνο το τόσο στενό και σκουριασμένο μπαλκόνι στο νησί, με δύο μόλις καρέκλες που σχεδόν βρεχόντουσαν απο το Αιγαίο όταν είχε κύμα.
Όλα εμοιάζαν καλύτερα όταν χάζευα τα κύματα της! Όλα λύνονταν πιο εύκολα μόλις άφηνα τα μάτια μου πάνω της. Αλήθεια, ούτε να καβγαδίσεις σωστά δε σε αφήνει, σου λέω. Μόλις καρφώσεις τα μάτια σου πάνω της, σε μελαγχολεί γλυκά μα έπειτα κύμα-κύμα παίρνει μακριά κάθε σου έγνοια.
Είμαι σίγουρη ότι κι εσύ, όπως κι εγώ, δεκάδες φορές οδήγησες για ώρα ή ταλαιπωρήθηκες με χίλιους τρόπους ώστε να καταφέρεις να ξοδέψεις λίγο χρόνο σε ένα ερημικό και γραφικό τοπίο, με θέα τη θάλασσα. Μόνος ή με παρέα, κατέφυγες εκεί για να γαληνέψεις και να πάρεις αποφάσεις σημαντικές.
Φαντάσου τώρα να έχεις αυτό το δώρο κάθε μέρα να απλώνεται μπροστά στα πόδια σου.
Ξοδεύουμε λεφτά σε πολύχρωμες αφίσες, σε μοντέρνες συνθέσεις επίπλων, χρωματιστά χαλιά και χαριτωμένα είδη διακόσμησης για να δημιουργήσουμε ένα χώρο ιδανικό για εμάς και τους ανθρώπους που αγαπάμε. Σωστά και απαραίτητα όλα αυτά, αλλά δε συγκρίνονται με τη δύναμη της θάλασσας.
Μία βεράντα ξύλινη με θέα τα κύματα είναι θησαυρός και αξίζει όσο όλα τα λεφτά του κόσμου.
Αν δεν μπορείς να την αποκτήσεις, προσπάθησέ το. Κι αν δεν είναι εφικτό, βρες το δικό σου μπλε τοπίο που θα σε φιλοξενεί στις χαρές και στις λύπες σου.
Σκέψου πώς θα αποκτήσεις την κοντινότερη πρόσβαση στο θαλάσσιο τοπίο που εκφράζει την ιδιοσυγκρασία σου, είτε αυτό είναι παραλία, είτε βραχώδης ακτή είτε ένα λιμάνι ή ναυπηγείο γεμάτο γερανούς και κίτρινα φώτα.
Σε δύσκολους καιρούς και ζόρικες νύχτες, αυτή η φιλόξενη «καβάντζα» σου θα σε βοηθήσει να δυναμώσεις και να σκεφτείς.
Θα ‘θελα να μου φανερώσεις το γαλήνιο θαλάσσιο τοπίο της πόλης σου που καταφέρνει να ηρεμεί τις σκέψεις σου κάθε φορά που το έχεις ανάγκη. Μοιράσου το θησαυρό σου κι ίσως έτσι χαρίσεις σε κάποιον εκείνη την κρυφή βεράντα που δεν μπορεί να έχει.
Πρώτη θα αποκάλυψω ότι τα δικά μου τα ζόρια, καθώς είναι πειραιώτικα, με οδηγούν κάθε φορά στα βράχια της Πειραϊκής, στο ύψος του Σταυρού.
Εσένα;
Συντάκτης: Αμάντα Πατσοπούλου
